Recensie ‘L’Inconnu du lac’

Eros en Thanatos scharrelen erop los in Alain Guiraudies broeierige gay-suspensedrama L’Inconnu du lac.

Op Lars Von Triers nu al gehypete The Nymphomaniac is het nog wachten tot januari maar wie dringend behoefte heeft aan iets kinky in de bioscoop kan vanaf deze week terecht bij de spannende, hitsige maar vooral ook intellectueel en artistiek bevredigende gay-mysterythriller L’Inconnu du lac. In tegenstelling tot de meeste mainstreamfilms die seks tot hoof dthema promoveren, windt regisseur Alain Guiraudie (Ce Vieux Rêve qui bouge, 2001; Pas de Repos pour les braves, 2003) er bovendien weinig doekjes om, wat u in dit geval zelfs letterlijk mag nemen. De volledig mannelijke cast loopt de helft van de tijd in zijn blootje rond en Guiraudie is tenminste niet zo hypocriet of vals om, als het erop aankomt, zijn camera van zijn onderwerp weg te draaien.

Dat is de zoektocht naar seksueel plezier en de prijs die daar zowel lijfelijk, psychologisch als moreel aan vasthangt, met als bedrieglijk rustgevend en sensueel epicentrum: een meer in het zuiden van Frankrijk dat door homo’s wordt gefrequenteerd als scharrelplek. Zonnen en zwemmen gebeurt er meestal naakt, in de bosjes wordt zowel met als zonder condoom geneukt en iedereen kent iedereen, desnoods ook in Bijbelse zin. Voor de veeleer bedachtzame Franck (Pierre Delandonchamps) is het dé plek om tijdens zijn zomervakantie aan zijn gerief te komen, tot de relatieve rust plots wordt verstoord door de komst van Michel (Christophe Paou), een mooie, mysterieuze dertiger die algauw veel meer bij Franck losweekt dan wat extra hormonen.

Dat het cruisen zijn schaduwkanten heeft, voel je al van in de openingsact, waarin de gedragscodes van deze microkosmos op een geduldige en intelligente manier worden afgetast, ook al is er aanvankelijk geen rimpel op het meer en geen wolkje aan de hemel te bespeuren. Zocht William Friedkin in zijn controversiële thriller Cruising (1980) naar opwinding en libidineuze (doods)drift in darkrooms en leather bars, dan zoekt en vindt Guiraudie die in de openlucht, met hooguit een handvol personages en één enkele locatie. Net als in Clouzots vroegtijdig geaborteerde overspelthriller L’Enfer muteert een zonovergoten meer ook hier tot een plek waar lust, passie, jaloezie en schuldbesef voor een dodelijke draaikolk zorgen, waar Franck niet aan kan of wil ontsnappen.

Hoewel Guiraudie de expliciete scènes niet schuwt – voor de Poetin-fanclub: er wordt onder mannen gemasturbeerd en een enkele keer zelfs geëjaculeerd – zijn het vooral de ingehouden emoties die expliciet zijn en is het vooral op de gekwelde psyche dat gretig wordt ingezoomd. Op geen enkel moment zwelt het in Cannes bekroonde L’Inconnu du lac dan ook aan tot een gratuite, (sensatie)geile shocker, met dank aan de uitstekende ensemblecast, de beheerste beeldregie en het uitgekiende camerawerk van Claire Mathon die het meer der zonde drapeert in een zongebleekt doemkleedje. Dat de climax wat ontgoochelt – alsof Guiraudie niet goed weet hoe zijn verhaal af te ronden – is bijgevolg slechts detailkritiek, en bovendien moet je maar denken: bij het verleidingspel is de jacht nu eenmaal bevredigender dan de vangst.

Een broeierige, complexe en slim ontregelende whodunit onder de blote hemel met nog blotere venten.

Dave Mestdach