Paul Verhoeven nagelt in Cannes al grijnzend de kerk aan het kruis met ‘Benedetta’

Paul Verhoeven neemt de misogynie en hypocrisie van de kerk in het vizier in zijn lesbische, heerlijk ongewijde nonnenfilm Benedetta.

Benedetta – naar het boek Immodest Acts van historica Judith C. Brown – vertelt het op feiten gebaseerde verhaal van kloosterzuster Benedetta Carlini die in het zeventiende-eeuwse Italië claimde gesprekken te voeren met Jezus, maar vooral haar lesbische relatie met de jongere novice Bartholomea bekocht met haar vrijheid. Seks, geweld, satire en een portie camp verzekerd dus, oftewel alles waar Paul Verhoeven – de scabreuze speelvogel achter Turks Fruit, Spetters, Basic Instinct en Showgirls – al een carrière lang gulzig op trakteert.

Dat is in deze kostuumfilm, waarin de Belgische actrice Virginie Efira met overgave het habijt aan en uittrekt niet anders, al hoef je daarom nog geen portie katholieke porno te verwachten. Verhoeven houdt het zeker in het eerste deel zelfs tamelijk kuis en ambivalent, waarbij Benedetta zowel gecast wordt als het wulpse slachtoffer van machtspelletjes allerhande, als een vrijgevochten rebel die het opneemt tegen de religieuze powers that be, desnoods met een mariabeeldje dat dient als dildo.

Diabolisch entertainend

Feminisme of seksisme: zoals steeds kaatst Verhoeven de vraag leep terug, terwijl hij jongensachtig enthousiast knipoogt naar nunsploitationfilms uit de seventies (denk aan Ken Russels The Devils of Walerikan Borowczyks Behind Convent Walls) enerzijds, en naar metoo-discussies over het recht van vrouwen om zich lijfelijk te uiten anderzijds.

Toch wordt het op geen enkel moment te serieus of te polemisch, behalve dan misschien voor dogmatici van de oude en nieuwe moraalorde. Met zijn digitaal gepimpte visioenen van Jezus die slangen te lijf gaat, zijn uitbeeldingen van de pest die woekert en zijn finale massascène met Charlotte Rampling als moeder overste die zich opoffert, is Benedetta vooral diabolisch entertainend, een soort Shownuns waarin vooral de misogynie en hypocrisie van de kerk in het vizier genomen wordt en met een in meerdere opzichten intrigerende kloosterzuster die zo uit de pen van Basic Instinct’s pulpschrijfster Catherine Tramell had kunnen kruipen.

In de naam van de Vader, de Zoon en de geilige Paul Verhoeven; Amen.