Oscarspeeches: 10 voorbeelden hoe het wél moet

Hoogtepunten tijdens de Oscaruitreiking zijn traditiegetrouw de speeches. Van de ontroerende Marion Cotillard tot klasbak Christopher Plummer: tien inspirerende speeches voor wie straks het podium op moet.

Het is D-day voor de cinemawereld: komende nacht worden de Oscars uitgereikt. Hoogtepunten van de avond worden ongetwijfeld de speeches – zowel goede als slechte. Een bizarre aanvaardingsspeech verspreidt zich al snel over de hele wereld en kan een acteur voor de rest van z’n carrière achtervolgen. Om een slechte beurt te voorkomen, lijstte Indiewire alvast tien goede voorbeelden op voor wie zondag het podium op moet.


Ben Affleck en Matt Damon (Beste Originele Scenario, 1998)

Hollywood en feelgoodverhalen: het is altijd al een goed huwelijk geweest. Twee jeugdvrienden die samen opgroeien, samen acteren en nog eens een Oscarwinnend scenario schrijven ook… het verhaal van Ben Affleck en Matt Damon ademt dat feelgoodgevoel. Hun Oscarspeech voor ‘Good Will Hunting’ laat ook zien hoe alles veranderd is voor de twee. Affleck en Damon zijn duidelijk verheugd en onder de indruk door hun eerste grote overwinning. Haastig rammelen ze hun geïmproviseerd lijstje van dankwoorden af, met hier en daar een stem die overslaat van emotie. De twee talenten maken een charmante indruk met hun rommelige speech.



Michael Caine (Beste Mannelijke Bijrol, 2000)

Het is niet ongewoon dat prijswinnaars hun medegenomineerden vermelden in hun speech, maar niemand ging ooit zo ver in hun nederigheid als Sir Michael Caine dat deed. Zijn eerste Oscar in 1987 voor ‘Hannah and her Sisters’ had de goede man niet in ontvangst kunnen nemen door opnames van het erbarmelijke ‘Jaws: the Revenge’. Twaalf jaar en vijf nominaties later kreeg de acteur met het Cockney accent een tweede kans om in de schijnwerpers te staan voor zijn winnende bijrol in ‘The Cider House Rules’. Hij maakte van het moment gebruik om zijn bewondering voor de vier andere genomineerden te uiten. Na een lange staande ovatie voor Caine, stond de acteur erop dat hij niet de echte winnaar was en ging verder door de prestaties van Michael Clarke Duncan, Jude Law en Tom Cruise in de verf te zetten. Ook de 11-jarige Haley Joel Osment werd overladen met complimenten. Als er iemand weet hoe je een Oscar oprecht en respectvol moet accepteren, dan is het Sir Michael Caine wel.


Marion Cotillard (Beste Actrice, 2008)

Het is altijd weer spannend om een acteur zich helemaal te zien verliezen op het podium, overmand door de schok en de vreugde van de overwinning. De uitbarstende emoties van Marion Cotillard in 2008 waren een genot voor het oog. De actrice won een Oscar voor beste actrice voor haar hoofdrol in ‘La Vie en Rose’. Cotillard houdt bij het naderen van het podium haar handen voor haar mond en is eventjes de definitie van ‘sprakeloos’. Let trouwens ook op de enthousiaste reactie van Cate Blanchett, wanneer ze hoort dat Cotillard de prijs gewonnen heeft. De Franse actrice moet eerst naar lucht happen om regisseur Olivier Dahan te bedanken en weet verder niet goed wat zeggen. “Thank you life! Thank you love! It is true, there is some angels in this city!”, exclameert ze vervolgens, recht vanuit het hart. Soms komen de beste speeches van zij die hun emoties de vrije loop laten op het podium. Reacties kunnen meer zeggen dan woorden.


Glen Hansard en Market Irglova (Beste Originele Nummer, 2008)

John Carney’s ‘Once’ is een liefelijke, aanhankelijke ultra-lowbudgetfilm die een internationale sensatie werd. De hoofdacteurs van de muziekfilm (de nobele onbekende Marketa Irglova en Glen Hansard, vooral bekend als frontman van de Ierse folkrockband The Frames) wonnen een Oscar voor hun nummer “Falling Slowly”, dat het beste moment uit de film opleverde. De twee Ierse tortelduifjes – op dat moment ook in het echt een koppel – betraden stralend en extatisch het podium. Hansard begon het dankwoord, maar toen Marketa iets wilde zeggen, werd ze meteen onderbroken door de muziek. Aan het einde van de show haalde presentator Jon Stewart de nederige zangeres/actrice weer het podium op om haar deel van de speech te kunnen brengen.


James Marsh, Simon Chinn en Philippe Petit (Beste Documentaire, 2008)

De echte ster van documentaire ‘Man on Wire’ was natuurlijk koorddanser Philippe Petit. Toen regisseur James Marsh en producer Simon Chinn er een Oscar voor kregen, twijfelden ze dan ook geen seconde om de geboren showman op het podium te roepen: “Philippe, you’ve got about twenty seconds to get up here”. De eigenaardige Petit wist de zaal meteen te charmeren door onder andere te goochelen met een muntstuk dat hij van Werner Herzog had gekregen en vervolgens de Oscar op zijn kin te balanceren.


Luke Matheny (Beste Korte speelfilm, 2011)

‘God of Love’, de kortfilm van Luke Matheny, was een luchtig niemendalletje vergeleken met de zware thema’s die er in de andere genomineerde kortfilms aan bod kwamen. Het gebrek aan ‘diepgang’ maakte hij meer dan goed met zijn charmante speech. Matheny heeft het sullige charisma dat nagenoeg onbestaande lijkt in Hollywood. Hij zorgde voor een vrolijke noot tijdens de vaak nogal saaie Oscarceremonie en is dus een voorbeeld voor de komende winnaars.


Mo’Nique (Best Vrouwelijke Bijrol, 2010)

Een van de krachtigste, ontroerendste aanvaardingsredes kwam er verbazingwekkend van een comedienne. Mo’Nique won de Oscar voor best vrouwelijke bijrol voor ‘Precious’ en droeg haar gouden beeltje op aan Hatti McDaniel, de eerste Afro-Amerikaanse Oscarwinnaar ooit. Mo’Nique eerde haar niet alleen met haar woorden, maar ook met het blauwe kleed en de bloemen in haar kapsel, verwijzend naar wat McDaniel droeg tijdens de Oscarceremonie van 1940. “Soms moet je afzien van wat populair is door te doen wat juist is”, was haar reactie op de journalisten die vonden dat ze meer campagne moest voeren voor de Oscars.


Christopher Plummer (Best Mannelijke Bijrol, 2012)

“You’re only two years older than me, darling. Where have you been all of my life?”, opent de 82-jarige zijn dankwoord. De speech die de Oscars van 2012 wat leven inblies kwam van de veteraan die een Oscar won voor zijn bijrol in ‘Beginners’ van Mike Mills. Hij gaf nog aan trots te zijn tussen de andere genomineerden te mogen staan, wat een grote eer moest geweest zijn voor vreemde eend in de bijt Jonah Hill. Plummer toonde zich een echte klasbak. Jammer dat hij die Oscar nooit eerder kreeg, zo werden we waarschijnlijk al heel mooie speeches ontnomen.


Steven Soderbergh (Best Regisseur, 2001)

Met ‘Traffic’ en ‘Erin Brockovich’ is Steven Soderbergh de enige regisseur die in eenzelfde jaar voor twee verschillende films genomineerd werd voor beste regisseur door zowel de Academy Awards, de Golden Globes en de Directors Guild of America. De regisseur, die momenteel werkt aan de televisieserie ‘The Knick’, won uiteindelijk voor ‘Traffic’. Soderbergh koos ervoor zijn persoonlijke bedankjes privé te houden en in plaats daarvan iedereen te bedanken die bezig is met ‘creëren’. Of het nu een schilderij, een boek, toneel of muziek is. “Zonder dat zou deze wereld onleefbaar zijn. Bedankt om me te inspireren”.


Three 6 Mafia (Beste Originele Nummer, 2006)

Three 6 Mafia die Dolly Parton de loef afsteken met het nummer “It’s Hard Out Here for a Pimp”… Ook voor de rappers was het een complete verrassing. Het trio deed dan ook wat er veel te weinig gebeurt tijdens de Oscars, de award écht vieren. Ze bedankten iedereen, van hun familie en choreografen tot Ludacris en George Clooney. Gastheer Jon Stewart vroeg zich luidop af waarom de winnaars voor beste song “de meest enthousiaste mensen van de hele avond zijn”. Daar voegde hij voor alle duidelijkheid nog aan toe: “That’s how you accept an Oscar.”