‘Only in Cannes!’

Zondag 21.44: Super cinefiel palmares Cannes 2010: Hoera voor de jury!

Zondag 23/5 – 21.44: Super cinefiel palmares Cannes 2010: Hoera voor de jury!Gouden Palm: Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives van Apitchatpong Weerasethakul (zie vorige post; moedige keuze van de jury maar ik prefereer twee vorige films van deze Thaise cineast: Blisfully Yours en vooral zijn meesterwerk Tropical Malady).

Grand Prix: Des Hommes Et Des Dieux van Xavier Beauvois (zeer verdiend: ingetogen portret van monniken die moeten kiezen tussen hun overtuiging en hun leven).

Jury prijs: Un Homme Qui Crie van Mahamat-Saleh Haroun (stil aangrijpend portret van een vader die tijdens burgeroorlog in Tsjaad zijn zoon opoffert).

Prijs van de mise-en-scène: Tournée van Mathieu Amalric (totaal onverdiend: mise-en-scène is slechts een verkrampte imitatie van de improv-stijl van Cassavetes; enige echte uitschuiver van de jury).

Beste actrice: Juliette Binoche in Copie Conforme van Abbas Kiarostami (Binoche heeft beslist betere rollen gespeeld en bovendien is het toch een beetje gênant dat actrice die officiële festivalposter siert ook deze prijs krijgt).

Beste acteur: ex aequo Javier Bardem in Biutiful van Alejandro Gonzalez Inarritu en Elio Germano in La Nostra Vita van Daniele Luchetti (in beide gevallen zeer terecht: beide acteurs geven superieure vertolkingen in films die niet echt à la hauteur zijn). Zondag 23/5 – 21.02: Wat men ook beweert, ik denk niet dat de Gouden Palm voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives van Apichatpong Weerasethakul iets te maken heeft met de chaotische politieke situatie in Thailand dezer dagen. Tim Burton en zijn jury hebben vooral gekozen voor een radicale Gouden Palm die gaat naar een film die in zijn esthetiek, zijn ritme, zijn poëzie volstrekt uniek is en resoluut afwijkt van wat de modale toeschouwer doorgaans in de reguliere bioscoop gaat zoeken. Het zijn meestal niet de meest commerciële films die in Cannes de hoofdprijs krijgen, maar zelden heeft een jury een film gekozen die zulke heftige weerstand zal oproepen bij toeschouwers die aan dit soort exotisch minimalistische cinema een broertje dood hebben. De Thaise cineast Weerasethakul is meer filmkunstenaar dan filmregisseur. Het interesseert hem niet om dramatisch verhaal te vertellen, wel om een eigen wereld te scheppen waarin de toeschouwer kan verdwalen, waarin hij zich ook rot kan vervelen, maar waarin hij zich ook gewillig kan laten onderdompelen. Wie die stap zet maakt veel kans om gehypnotiseerd te worden door de magie, de tederheid, de wijsheid, de betovering van de jungle en de sensualiteit van de tropische nacht in deze intieme odyssee van een zieke man die voor zijn laatste dagen terugkeert naar het platteland en er geconfronteerd wordt met de goedaardige geesten uit zijn verleden.

Zondag 23/5 – 18.32: Voor wat het waard is, mijn 10 favoriete films uit de veertigtal films die ik dit jaar in Cannes in de diverse secties heb gezien.

Top 5: Films in competitie:

1. Des hommes et des dieux van Xavier Beauvois

2. Poetry van Lee Chang-dong

3. The Housemaid van Im Sangsoo

4. Un homme qui crie van Mahamat-Saleh Haroun

5. Chongqing Blues van Wang Xiaoshuai

Top 5: Films buiten competitie en in nevensecties (Un Certain Regard, Quinzaine)

1. Carlos van Olivier Assayas

2. Simon Werner a disparu van Fabrice Gobert

3. Les amours imaginaires van Xavier Dolan

4. Kaboom van Gregg Araki

5. Little Baby Jesus of Flandr van Gust Van Den Berghe

Zondag 23/5 – 18.13: Een uurtje voor het palmares van het 63ste Filmfestival van Cannes bekend wordt gemaakt (de ceremonie begint om 19.15u) wordt er nog druk gepronostikeerd welke van de 19 films in competitie met de Gouden Palm aan de haal gaat. Anders dan vorige edities tekent er zich dit jaar geen gedoodverfde winnaar af (vorig jaar was dat Michael Haneke’s Das Weisse Band). Mocht de jury voorgezeten door Tim Burton dezelfde smaak delen als het panel van internationale filmcritici dat elke dag in het vakblad Screen International zijn sterren uitdeelt, dan wordt Mike Leigh met Another Year de overwinnaar. Ook in de sterrenparade in Le Film Français, waar uitsluitend nationale critici aan deelnemen, haalde Mike Leigh de hoogste score met een film die voor mij een van de zwakste was uit de selectie. Les goûts et les couleurs…! Als ik even pols bij collega’s uit binnen- en buitenland, dan tekenen er zich maar weinig films af die zeker een ereplaats in het palmares verdienen: Des hommes et des dieux van Xavier Beauvois, Biutiful van Alejandro González Iñárritu (die overigens evenveel tegenstanders als voorstanders heeft), Poetry van Lee Chang-dong.

Het zou natuurlijk de eerste keer niet zijn mocht de jury ons verrassen met een uitslag die van geen kanten gelijkt op de voorspellingen van de specialisten.

Spannend wordt het in ieder geval. Zondag 23/5 – 16.31: EERSTE QUEER PALM VOOR KABOOM VAN GREGG ARAKI. Na zijn twee grootste concurrenten Berlijn en Venetië, kon Cannes niet achterblijven en wordt voortaan door een onafhankelijke jury elk jaar een prijs voor de beste queerfilm uitgereikt. Dat Araki’s Kaboom de eerste gay palm won, viel te verwachten: de film verdient het, maar had eerlijk gezegd weinig concurrentie; alleen Xavier Dolans Les amours imaginaires was een waardige contender. Anders dan op het festival van Berlijn, waar ook heel veel inzendingen meedingen naar de jaarlijkse Teddy Award, hebben de selectieheren van de diverse secties in Cannes kennelijk weinig voeling/affiniteit/curiositeit/empathie (invullen wat past) met cinema die expliciet gay issues aankaart. Er komen dus voorlopig heel weinig films in aanmerking om die nieuwe prijs te winnen. Terwijl het de Franse filmwereld in heden en verleden toch niet aan homo’s ontbreekt; om het bij de categorie beroemde regisseurs te houden: Marcel Carné, Jean Cocteau, Jacques Demy, François Ozon, Patrice Chéreau, Guy Gilles, André Téchiné, Paul Vecchiali, Cyril Collard, François Reichenbach, Christophe Honoré, Gaël Morel, Sébastien Lifshitz, Jacques Nolot. Zondag 23/5 – 16.35: Aan het bekomen van Cannes. Leuke terugvlucht gisteren. Zoals steeds arriveerde ik op ’t laatste nippertje op luchthaven van Nice en werd ik gestraft: vliegtuig was overboekt in Economy dus was ik wel verplicht een gratis upgrade naar Business te aanvaarden. Champagne bij het opstijgen, maaltijd met verse grijze garnaaltjes, Belgische kazen en pralines. Jesus, het leven van een journalist kan hard zijn! Zaterdag 22/5 – 11.51: Ben mijn koffers aan het pakken, neem deze namiddag de taxi naar Nice en loop nu nog snel even de lokale Fnac net om de hoek binnen (ben er dit jaar nog niet geraakt) om een paar dvd’s te kopen. Ik zoek vooral naar Les Biches van Claude Chabrol, die zopas op dvd is uitgegeven. Je kan toch niet de godganse dag in de cinema zitten, af en toe moet een mens ook iets anders doen. Een film op dvd bekijken bijvoorbeeld.

Zaterdag 22/5 – 11.45: Cannes in competitie: The Exodus – Burnt By the Sun 2. Het cliché ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ klopt alweer. De vermoeidheid laat zich voelen: dit oorlogsepos van en met en over en onder en boven Nikita Mikhalkov is de eerste film in Cannes dit jaar die ik niet tot het bittere einde uitkijk. Na twee uur hield ik het voor bekeken (denk niet dat het laatste half uur er plotseling een onsterfelijk meesterwerk zal van maken). Het is me allemaal te pathetisch, te bombastisch, te gezwollen, te nationalistisch en te cinematografisch vulgair. Zaterdag 22/5 – 01.31: Ik kan niet slapen, het is nu 1.28 en ik moet morgenvroeg om 8.30 de laatste film in competitie zien, Soleil Trompeur 2 van Nikita Mikhalkov. Zit er echt niet op te wachten. Vind die Mikhalkov een incarnatie van de karikatuur van de nationalistische Russische ziel. Afijn, we zien wel. Vrijdag 21/5 – 20.30: Cannes in competitie: La Nostra Vita van Daniele Luchetti. Zeker geen onaardig melodrama (over jonge metser die zijn vrouw verliest en nu alleen voor zijn drie jonge kinderen moet zorgen terwijl hij niet weet hoe hij met het rouwproces moet omgaan), maar of dit nu het beste is wat de Italiaanse cinema te bieden heeft? Ik vrees van wel. Italië produceert nu hooguit een handvol exporteerbare films per jaar. ITALIE! Toch een land met een ongelofelijke filmische traditie, ooit toch een van de meest stimulerende filmlanden ter wereld. In de jaren zestig en zeventig had je een schier eindeloze parade van grote namen die garant stonden voor ijzersterke tot grandioze cinema: Fellini, Antonioni, Pasolini, Visconti, De Sica, Rossellini, Bertolucci, Bellocchio (de enige van zijn generatie die nog actief en creatief is en hier in Cannes de jaarlijkse Leçon de cinéma gaf), Elio Petri, Francesco Rosi, Dino Risi, Mauro Bolognini, Pontecorvo, Mario Monicelli, Ettore Scola, Marco Ferreri, Pietro Germi, … Vrijdag 21/5 – 19.57: Veel ordediensten op de Croisette vandaag: politie, gendarmes, CRS (oproerpolitie); opgedreven controles voor wie de zaal binnengaat: herhaaldelijk fouilleren, vloeistoffen afgeven. En dit allemaal voor vertoning van controversiële film Hors-la-loi van Rachid Bouchareb. Dit episch verhaal over onafhankelijkheidsstrijd van Algerijnen in Frankrijk raakt taboeonderwerpen aan die nog altijd heftige passionele reacties uitlokken en zelfs dreiging van aanslagen en gewelddadig protest. Vrijdag 21/5 – 12.06: Er worden in Cannes niet alleen honderden films getoond: er worden nog meer party’s, feesten, diners, fuiven en recepties georganiseerd. Regel nummer één: beslis wat je hier komt doen: wie voor de films komt, heeft weinig tijd om het partycircuit te volgen. Als je dan toch een party wil meepikken, kies dan voor een die de moeite loont. Daarom deze categorieën samengevat in een top 5:

5. Laagste categorie: een drink op een van de standen op de Marché du Film in de onderbuik van het festivalpaleis. Meestal lauwe drankjes, geen glamour (allemaal zakenlieden of ministerieambtenaren), weinig lucht (je zit in een bunker), zero sfeer. Je kan net zo goed een congres voor grasmaaierfabrikanten bijwonen.

4. Al iets beter: drink/receptie in een van de tijdelijke kantoren (meestal een appartement of hotelsuite) van productiehuizen, distributeurs, promo-organisaties, sales companies. Hier hangt alles af van de ligging van het pand. Zo entertaint het VAF en zijn Waalse collega’s dit jaar in een appartement op de eerste verdieping in een gebouw op de Croisette, met een prachtig terras dat recht uitkijkt op de rode loper van het paleis: uniek uitzicht, ‘nabijheid’ van de sterren.

3. Receptie of diner in een van de zalen van de grote hotelpalaces (Carlton, Martinez, Majestic, Gray d’Albion). Heeft meestal allure, soms wat stijfjes, maar doorgaans met prima eten & drinken. En de vele bewakers en controle die je moet passeren vooraleer je bij het buffet bent aanbeland, onderstrepen hoe exclusief het is.

2. Party in een paviljoen op een van de vele strookjes privéstrand. Hier heerst de echte Cannes-sfeer; de gedeeltelijke openlucht locatie contrasteert weldadig met de donkere zaal waarin je zo veel uren opgesloten zit. Aan de ingang op de Croisette is het duwen, trekken en stampen om binnen te geraken; de controle is streng op het brutale af. En terwijl je beneden op het strand staat zie je op de dijk soms honderden mensen gapen en afgunstig neerkijken op wat zich aan hun voeten afspeelt. Je krijgt even het gevoel dat je erbij hoort. En ten slotte in de rangschikking van de soorten party’s in Cannes, de onbetwiste nummer één:

1. De absolute top blijft een receptie/party op een van de vele soms onbeschrijflijk luxueuze jachten (de grootste komen vergezeld van een kleine helikopter op het bovendek) die in de oude haven van Cannes, net achter het festivalpaleis, gemeerd liggen. Je hebt het gevoel dat tijdens het filmfestival alle oliesjeiks en Russische miljardairs met hun bootje komen pronken. Producers, studio’s, productiemaatschappijen en sales agents met groot budget huren dan ’s avonds een van die jachten af om hun zakenrelaties, vrienden, klanten en vaak ook de onvermijdelijke bimbo’s, escortemeisjes, gigolo’s en freeloaders op een exclusief avondje te trakteren. Het jacht mag bij voorkeur niet te groot zijn: hoe kleiner, hoe minder genodigden en hoe exclusiever dus. Vaak is er meer personeel dan er gasten zijn; je moet niet drummen of aanschuiven om te eten of te drinken; als je bord oesters of je glas champagne halfleeg zijn staat er al een stralend glimlachende ober in verblindend witte outfit klaar om bij te tanken. De exclusiviteit wordt versterkt door een aantal vuistregels: invitaties krijg je al thuis opgestuurd, met een apart pasje dat je moet bijhebben op de avond zelf en dat getoetst wordt aan een identiteitsbewijs. Als invité moet je zelf maar op één ding letten: wees zeker dat je geen gaten in je kousen hebt want dat kan bij het verplicht uittrekken van de schoenen om het kostbare hout niet te beschadigen tot een pijnlijke ontmaskering leiden: jij hoort hier niet bij!

Misschien had u ‘m al voelen aankomen, maar dit jaar is het me gelukt om een invitatie te bemachtigen voor een van de recepties op een jacht, een viering van het 46ste Chicago International Film Festival ‘and the magic of the movies on the yacht MAGIC’. Met op de invitatie bijkomende geruststelling: ‘The yacht will remain docked troughout the party.’ Je zou het maar eens op je heupen krijgen van zoveel exclusiviteit en er af willen.

Bovenaan deze pagina staan enkele snapshots van dit event. (Met mijn excuses voor het toch wel hoge Hyacinth Bouquet-gehalte van deze post.) Vrijdag 21/5 – 01.31: Cannes in competitie: Fair Game van Doug Liman. Gebaseerd op het ophefmakend boek Fair Game: My Life as a spy, my betrayal by the White House, een titel die al de essentie weggeeft van deze thriller die toont hoe de schurkenbende rond Dick Cheney en Karl Rove de identiteit van CIA-agente Valerie Plame openbaar maakte uit wraak op haar man, regeringsconsulent en ex-ambassadeur Joseph Wilson die bewijzen op tafel legde dat de regering-Bush opzettelijk feiten verdraaide in de zoektocht naar massavernietigingswapens in Irak.

Soms een beetje te Hollywoods: in de Oscarsmekende speeches van Hollywoodliberal Sean Penn maar ook in de te grote nadruk op de nefaste gevolgen van de onthullingen en lastercampagnes voor het modelgezinnetje, en dit ten koste van wat meer aandacht voor de perfide Witte Huismachinaties. Maar toch: na twee uitschuivers (Mr. & Mrs. Smith, Jumper) is Doug Liman (Swingers, The Bourne Identity) weer helemaal terug. Vrijdag 21/5 – 01.14: Cannes in competitie: Route Irish van Ken Loach. De nieuwe Ken Loach, op de valreep aan de competitie toegevoegd, is zoals van deze cineast kon verwacht worden de anti-Hollywoodversie van de films over Irak. Geen heroïsche yanks in de hoofdrollen maar Britse contractors, een schoner woord voor huurlingen die opgekocht worden door paramilitaire firma’s en niemand rekenschap verschuldigd zijn voor hun daden. Anders dan de Amerikaanse Irakfilms gaat Loachs empathie ook naar de Iraakse slachtoffers.

Vrijdag 21/5 – 01.01: Cannes in competitie: My Joy van Sergei Loznitsa. Ik weet nog niet waar ik deze zomer met vakantie ga, maar ik weet zeker dat het niet Oekraïne zal worden. Er kan My Joy, de eerste Oekraïense film in competitie in Cannes, veel worden verweten, maar zeker niet dat hij op een reisfolder gelijkt. Het bijgevoegd clipje geeft u al een idee van deze donkere tocht van een van zijn reisroute afgeweken vrachtrijder door de meest troosteloze landschappen, akelige dorpen en kafkaiaanse nachtmerries die ooit op het filmdoek werden geborsteld. U had toch begrepen dat de titel ironisch is bedoeld? Donderdag 20/5 – 15.43: Grappig hoe de jonge Fransen alles afkorten. Genre: ‘Comme d’hab je vais ce matin à la projo pour voir le film qu’on va mettre sur la couv. Heureusement il y a de la clim. ‘ Woensdag 19/5 – 21.38: LEVE FACEBOOK! Voor ik naar de laatavondfilm ga, zit ik nog een stukje te eten in strandrestaurant Orange. Dacht wat te kunnen lezen maar het is hier stikdonker (loungesfeer weet je wel), dus het enige wat ik kan doen is waar ik nu mee bezig ben. Woensdag 19/5 – 19.38: Deze ochtend voor ik aan de Carlos-marathon begon ook nog een van de beste competitiefilms gezien: Poetry van de Zuid-Koreaanse regisseur (en ex-minister van cultuur) Lee Chang-dong. Yun Junglee maakt zeker een kans voor de prijs van beste actrice voor haar rol van een wat excentrieke oudere vrouw die alleen woont met haar studerende kleinzoon en plotseling door zich in te schrijven voor een poëziecursus haar omgeving en de wereld rondom met andere ogen gaat bekijken. De schoonheid die ze ontdekt contrasteert wel fel met de veel minder fraaie wendingen die haar leven neemt. Lee Chang-dongs manier van vertellen is zeer subtiel, pijnlijk raak geobserveerd en volstrekt onsentimenteel. Een film die blijft hangen en lang blijft nazinderen.

Woensdag 19/5 – 19.20: Buiten competitie: Carlos van Olivier Assayas. Net de langste festivalfilm achter de rug, al is de buitensporige lengte (5u33) volledig verantwoord: om de vele terreurdaden, aanslagen, gijzelingen en geopolitieke machinaties in het onvoorstelbare leven van deze superterrorist in kaart te brengen, heb je echt wel wat tijd nodig. Het knappe is dat Assayas deze driedelige tv-film van Canal Plus met de zwier, de middelen en de esthetische keuzes heeft gemaakt die je niet zo meteen met Franse tv-producties associeert (Frankrijk staat hier zeker niet zo ver als de VS of vroeger Italië of Duitsland). Carlos is een meeslepende, eindeloos intrigerende reconstructie van enkele van de meest geruchtmakende aanslagen en gijzelingen uit de jaren zeventig en tachtig, maar biedt ook echte ‘cinema’.

Dinsdag 18/5 – 20.43: Competitie: Des hommes et des dieux van Xavier Beauvois. Nooit gedacht dat ik zo zou meegesleept worden door een film over paters die nochtans niet over pedofilie gaat. Het klinkt als een cowboyfilm zonder paarden, maar toch kan het. De regisseur inspireerde zich op een geruchtmakende politieke kwestie uit 1996: de moord op zeven Franse trappisten uit het klooster van Tiberine in het Algerijnse atlasgebergte. Wie er precies achter zat is nooit opgehelderd. De geestelijken zaten tussen twee vuren toen het Algerijnse leger de terreurslachtingen van islamitische fundamentalisten met zware repressie beantwoordde. De film gaat echter vooral over geloofskwesties: hoe de monniken zichzelf motiveren om niet het hazenpad te kiezen maar hun zelfgekozen taak af te maken, wetend dat ze dit finaal met hun leven zullen bekopen. Beauvois brengt de essentie van hun ascetisch bestaan, hun twijfels en rotsvast geloof in een aangepaste ingetogen en strenge stijl in beeld. De scène waarin ze zich in het aanschijn van de dood op muziek van Tsjaikovski (als ik het goed heb) eens flink laten gaan — ze drinken elk welgeteld 1 glasje rode wijn, niet meer of niet minder — is echt euh… goddelijk.

Dinsdag 18/5 – 20.07: Voor bewonderaars van de te weinig bekende André De Toth (die Tavernier en Scorsese tot zijn grootste fans mag rekenen) was de screening van de gerestaureerde versie van Two Girls on the Street uit 1939 een kleine revelatie. Het is een van de zeldzaam vertoonde films uit zijn Hongaarse periode — De Toth maakte later carrière in Hollywood, waar hij bij mijn weten de enige eenogige regisseur was die ooit een film draaide in 3D.

Op de set hing hij graag twee borden op die alles zeggen over zijn visie op film:

‘Drama should occur in front of the camera, not behind it.’

‘Technology will never replace brains and intelligence.’

Dinsdag 18/5 – 13.35: Cannes Classics: Il Gattopardo. Ik betwijfel — of liever ben er zeker van — of er op het festival een mooiere film zal te zien zijn dan dit meesterwerk van Luchino Visconti uit 1965, een van de grootste epische historische films uit de geschiedenis, een film die voor de Italiaanse cinema is wat Gone with the Wind voor de Amerikaanse is en Les Enfants du paradis voor de Franse.

Alles is even somptueus in Il Gattopardo: de mise-en-scène van Visconti, de decors, de kostuums, de muziek (van Nino Rota) en bovenal de adembenemende schoonheid van twee iconen van de Europese auteurscinema van de jaren zestig: Claudia Cardinale en Alain Delon. In het fragment ziet u hun eerste ontmoeting. Pure magie. Viva il Cinema!

Dinsdag 18/5 – 00.21: Cannes in competitie: Biutiful van Alejandro Gonzalez Inarritu. Een beetje te manipulerend, een beetje te veel effectbejag, een beetje te veel UNICEF en OXFAM promofilmpje, maar bij vlagen toch behoorlijk aangrijpend. Overrompelende (maar toch sobere) vertolking van Javier Bardem als een man die snel doodgaat aan uitgezaaide prostaatkanker en orde op zaken probeert te stellen in zijn privéleven dat een potje is. Verdient zijn brood met exploiteren van Chinese illegalen en probeert nog iets goeds te maken van het weinige leven dat hem rest. Gedraaid op locatie in Barcelona door Spaans productiehuis IKIRU; die verwijzing naar Kurosawa’s meesterwerk is zeker geen toeval.

Dinsdag 18/5 – 00.06: In het programma Cannes Classics: Cameraman: The Life and Work of Jack Cardiff. Schitterende liefdevolle documentaire van Craig McCall over de Britse fotografieleider en Technicolormeester. Vooral bekend voor zijn samenwerking met Powell & Pressburger. Deze bloemlezing uit Black Narcissus geeft goed idee van zijn expressionistische flamboyante stijl en zijn lef om met licht, schaduw en kleur alle registers open te trekken. Scorsese en De Palma zijn grote fans. Maandag 17/5 – 23.49: CANNES 2010. FILM SOCIALISTE. JEAN-LUC. GOD. ART. COLLAGE. ESSAY. SON ET IMAGE. SON IMAGE. SOUND(TRACK)MIX. RENOIR. PERE ET FILS. SOUND & MEANING. TERRE CONTRE CIEL. COMBAT & RESISTANCE. LE SILENCE EST D’OR. ODESSA. POTEMKIN. CCCP. KGB. HELL AS. LIBERER ET FEDERER. UNE CROISIERE MEDITERRANEE. SIX LIEUS D’HISTOIRE VRAIE. PATTI SMITH. TOUT EST MATIERE PREMIERE. AUJOURD’HUI LES SALAUDS SONT SINCERES. PALESTINA. LOGOS. DTS DOLBY. FR3. CANAL PLUS. BEETHOVEN. CHET BAKER. J.BAEZ. J.DERRIDA. JP. SARTRE. H.BERGSON. BALZAC. VIAGGIO IN ITALIA. L’ESPOIR. LE CINEMA NE SE TROUVE PLUS NECESSAIREMENT DANS LES FILMS. FBI WARNING. ACCESS DENIED. ADIEU AU LANGAGE. LES IDEES NOUS SEPARENT, LES REVES NOUS RAPPROCHENT. QUAND LA LOI N’EST PAS JUSTE, LA JUSTICE PASSE AVANT LA LOI. NO COMMENT.

Maandag 17/5 – 19.03: Wat de 3 recepties betreft die ik gisteren bezocht: ’t viel nogal tegen. Behalve één: de Business Card Meeting waar ik in goed gezelschap en met een weliswaar middelmatige rode wijn van de late middagzon kon genieten. Op de receptie van Film Policier de Liège zag ik alleen bier — ik rap weg. The Dutch Party zondagavond heb ik niet meer gehaald: hardnekkige aanval van migraine. Terwijl ik toch geen Hollandse film had gezien. Maandag 17/5 – 18.52: SHUT THE FUCK UP! Voor mijn part doen mensen wat ze willen, behalve zitten te tateren tijdens filmscreenings. In sommige landen hebben ze daar een handje van weg. Ooit in Italië naar de bioscoop geweest? GRUWELIJK! Ik weet het: Italië schonk ons de Renaissance, Giorgio Armani en de espressomachine maar in de bioscoop gedragen haar inwoners zich als barbaren die elkaar veel te vertellen hebben. En maar zitten te kletsen. Telkens de acteurs op het doek ophouden te praten, nemen zij het over. VERSCHRIKKELIJK! Tijdens de vertoning van de nieuwe Godard, Film Socialisme (waarover later meer, maar laat me eerst stoom afblazen) was het prijs. Naast mij zaten twee dames onophoudelijk te praten. Na wat ssssstt-verzoekjes van mijn kant, was mijn geduld op en snoerde ik ze kordaat de mond (zie de eerste zin van dit berichtje). Vonden ze mijn reactie toch wel zeer onbeleefd zeker. Een duidelijk geval van ‘blame the victim’. Maar eens bekomen waren ze wel muisstil. Mission accomplished. Of moet ik missione finite schrijven, want als je in de bioscoop maar lang genoeg naast Italianen zit, begin je ook hun taal wat onder de knie te krijgen. Maandag 17/5 – 01.35: Outrage, de nieuwe yakuzafilm van en met Takeshi Kitano is het best als autoparodie te smaken. De scènes van extreem geweld gaan stukken verder dan het obligaat nummertje van het afsnijden van een pink. De verminkingen en afranselingen zijn dermate OTT (over the top) dat ze tijdens de laatavondpersvisie voor ongecontroleerde lachuitbarstingen zorgden. De trailer geeft slechts een gekuist voorsmaakje van wat u te wachten staat. Plan zeker na het zien van de film geen bezoekje aan de tandarts.

Maandag 17/5 – 01.20: Thrillers rond de gevaren, verlokkingen en de morbide aantrekkingskracht van de virtuele werelden online doen het goed in Cannes. Eerst de huiver van de chatroom in de gelijknamige film van Hideo Nakata. Nu in de Franse filmL’autre monde van Gilles Marchand het verhaal van een naïeve adolescent (rijzende Franse ster Grégoire Leprince-Ringuet) die door een mysterieuze vrouw wordt meegesleurd in de online game Black Hole die twijfels van jonge potentiële zelfmoordenaars exploiteert. Niet helemaal geslaagd maar toch behoorlijk eng en relevant.

Zondag 16/5 – 00.56: Voor het slapengaan nog snel een round-up van enkele sexy films gezien in Cannes.

Sexy Cannes 1: Kaboom, de nieuwste van Gregg Araki die terugkeert naar de popartachtige collagestijl en speelse provocaties van zijn vroegere films. De apocalyptische paranoïde plot is er met de haren bijgesleurd maar het geflirt, de seksuele ambivalentie en de bitchy dialogen van studerende boys & girls die er allemaal uitzien als modellen uit lingerie-, jeans- en parfumspotjes leveren fluokleurige kauwgom voor de ogen op.

Sexy Cannes 2: Chatroom. Bizar maar bij vlagen intens angstaanjagend: de nieuwe, in Engeland gedraaide film van J-horrormaestro Hideo Nakata. Laat zien wat er gebeurt als obsessief chattende jongelui het onderscheid niet meer kunnen maken tussen wat reëel en virtueel is. Het concept dat Nakata daarvoor bedacht vond ik niet zo overtuigend, maar hé, wat weet ik van chatten? Alhoewel, een mens kan altijd bijleren: een paar weken geleden vond ik Facebookers nog losers, en zie me nu eens bezig! (Patrick Duynslaegher schrijft deze blog via Facebook, red.)

Sexy Cannes 3: Les amours imaginaires. De jonge Québécois Xavier Dolan (21) was vorig jaar met J’ai tué ma mère een van de ontdekkingen van de Croisette. Zijn tweede film is opnieuw een van de beste inzendingen. Een homo (gespeeld door de regisseur) en zijn fag hag (vrouw die het doet met bi- en homoseksuele mannen) vallen beiden zwaar voor dezelfde dromerige adonis met lange blonde lokken. Daaruit volgt niet meteen de voor de hand liggende ménàge à trois, wel een lyrische ode aan onbeantwoorde, verkeerd begrepen en fout gesynchroniseerde amoureuze passie. Bijzonder inventief in beeld gezet (met knipoog naar Godard) en schitterend gebruik van klassieke muziek en Franse pop. Het publiek in de zaal Debussy was er wild van. François Ozon heeft een zware concurrent gekregen!

Zaterdag 15/5 – 18.52: Naast alle films in de officiële selectie en de vele nevensecties is er ook nog het puur commerciële hart van Cannes: de Marché du Film. Met veel trash en titels die grappiger zijn dan de vermoeiende oneliners in de nieuwe Woody Allen. Zo staat vanavond op het programma: NUDE NUNS WITH BIG GUNS – This Sister is One Bad Mother! Ik heb helaas iets beters te doen: een film in competitie over de oorlog in Tsjaad. Zaterdag 15/5 – 18.44: Nog even terugkomen op Oliver Stone’s Wall Street: Money Never Sleeps, die vol zit met cameo’s van FA’s (Famous Americans); het meest nadrukkelijk is het stroeve gastoptreden van Vanity Fair-hoofdredacteur Graydon Carter. Vanity Fair zette de film vorige maand ook op de cover. Zouden de twee soms gelinkt zijn? Toch bang dat Jan Verheyen met Knack Focus een gelijkaardige operatie gaat proberen. Zaterdag 15/5 – 15.16: Woody Allen heeft zeker slechtere films (tussen deze haakjes is zeker plaats voor een dozijn titels) gemaakt dan You Will Meet a Tall Dark Stranger, maar zijn nieuwe familie- & relatiekomedie is opnieuw een fletse cocktail van zijn same old tricks: gecultiveerde citaten, middelmatige New Orleansjazz op de soundtrack die een illusie van ritme moet scheppen, goedkope levenslessen & wijsheden en jazeker, hier en daar een leuke grap — ’t zou er nog aan mankeren. Met cinema heeft het allemaal weinig te maken. Misschien mogen we al tevreden zijn dat a) Woody niet meespeelt; b) dat zijn rol niet door Mia Farrow gespeeld wordt; c) dat hij zelf niet langer de offscreencommentaar inspreekt. Nu nog ophouden met schrijven en regisseren en we zijn er. Zaterdag 15/5 – 14.11: Tekstje in festivalcatalogus over nieuwe Mike Leigh Another Year: ‘Spring, Summer, Autumn, Winter. Family and friendship. Love and warmth. Joy and sadness. Hope and despair. Companionship. Loneliness. A birth. A death. Time passes.’

Niks aan toe te voegen, behalve: AND A LOT OF BLOODY ACTING!

Vrijdag 14/5 – 20.51: De Vlaamse film Little Baby Jesus of Flandr van de 25-jarige debutant Gust Van den Berghe werd tijdens de namiddagvertoning op de Quinzaine in Cannes (het parallelle festival van auteurscinema) op een welverdiend daverend applaus onthaald. Oké er liepen wel een paar mensen tijdens de film de zaal uit, maar je kan niet anders verwachten bij een film die dermate afwijkt van wat in de reguliere bioscoop te zien is. Dit is meteen ook de grootste kwaliteit van deze nieuwe en volstrekt originele versie van de Felix Timmermans klassieker En waar de sterre bleef stille staan, waarvan de tv-versie in de jaren zestig steevast op kerstmis door de toenmalige BRT werden uitgezonden (de VRT wachtte inderdaad niet tot de komst van Canvas om zich als herhaalzender te profileren).

Voor wie oud genoeg is: vergeet uw slechte herinneringen aan deze conventionele en oersaaie televisiedramatiek.

In plaats daarvan geeft Van den Berghe ons in deze voor een schijntje gedraaide film een ‘Vlaams primitieve’ interpretatie die geheel vertolkt wordt door amateuracteurs met het syndroom van Down. In harde zwart-wit beelden (op één kleurenflits na) borstelt de jonge regisseur een sterk picturale wereld op het doek die misschien vage herinneringen oproept aan de vroege films van Werner Herzog en de Pasolini van Het Evangelie volgens Mattheus, maar die vooral zo uniek, radicaal en consequent is dat je het resultaat niet echt met iets anders kan vergelijken. Van het gebruik van overheersend klassieke muziek tot de uitgekiende beeldcomposities en strakke mise-en-scène is dit het debuut van een natuurtalent. Zelden een Vlaamse cineast aan het werk gezien die zo overduidelijk in authentiek cinematografische termen denkt.

Oproep aan verdelers met lef: rechten kopen van die film!

Vrijdag 14/5 – 17.30: Leuke promogadget bij vertoning van Vlaamse film Little Baby Jesus of Flandr: iedereen krijgt bij binnnengaan geboortekaartje met suikertje van kindje Jezus. Of de film even zoet smaakt leest u later. Vrijdag 14/5 – 16.24: Ik ging er van uit dat Oliver Stone in Wall Street: Money Never Sleeps toch een paar pertinente zaken zou te vertellen hebben over de mondiale financiële crisis waar we nu mee zitten, maar helaas dient dit alleen maar als achtergrond bij een oeverloos sentimenteel verhaaltje over mentors & protégés en vaders & dochters. Superspeculant Gordon Gekko (Michael Douglas) gelooft niet langer in zijn credo ‘Greed Is Good’ uit zijn eerste filmavontuur nu bijna een kwarteeuw geleden, maar heeft nu een nieuw motto: ‘The Mother of all Evil is Speculation’.

Oliver Stone van zijn kant is al lang niet meer de bulldozer uit zijn hoogdagen: zijn film slabakt al even veel als de economische heropleving. Onderhoudend is het zeker, maar verre van briljant of geïnspireerd.

Vrijdag 14/5 – 01.30: Die Koreanen toch! Eerste Zuid-Koreaanse film, The Housemaid van Im Sangsoo is, anders dan Robin Hood, een echt schot in de roos: glaciaal upper class familiedrama waarin de klassenstrijd in toom gehouden groteske trekken krijgt. Plus: constant filmisch geïnspireerd. Hoera! Donderdag 13/5 – 19.28: Mag ik nog even natrappen ten koste van Berlusconifilm Draquila. De filmmaakster gooit ook alles op een hoopje. Alsof het gedoe met callgirls even erg is als corruptie en gebruik van de staat als privé-eigendom. Ik zie hier toch een enerverend puriteins trekje dat typisch is voor bepaalde linkse kringen. Gelukkig hebben wij een eerste minister die van callgirls afblijft maar met zijn geiten pronkt. Donderdag 13/5 – 17.10: Op cinema.nl circuleert gerucht dat nieuwe film van Abbas Kiarostami, Copie Conforme, onvervalst meesterwerk zou zijn. Nee dus. Absoluut geen slechte film (we kregen hem al in België te zien omdat ie volgende week al in de bioscoop komt), maar dit Toscaans uitstapje van de Iraanse meester (zijn eerste film gedraaid in buitenland) is toch behoorlijk kunstmatig, geforceerd en cultureel belerend. Bewijst eens te meer dat cineasten wiens cinema intens geworteld is in eigen cultuur en nationaliteit, niet makkelijk hetzelfde niveau van authenticiteit en inspiratie bereiken als ze van die natuurlijke context worden beroofd. Helpt ook niet dat Juliette Binoche regelrechte emmerdeuse speelt.

Donderdag 13/5 – 16.59: Tweede competitiefilm, Chongqing Blues van Wang Xiaoshuai (Beijing Bicycle) is uitstekend. Vader komt na 14 jaar op zee terug thuis om te onderzoeken waarom jonge zoon door politie werd doodgeschoten. Sterk emotioneel drama ingetogen verteld tegen achtergrond van documentaire observatie van radicale veranderingen in moderne China. Wat een contrast met vermoeiend cynisme van meeste Europese films!

Donderdag 13/5 – 16.48: Sorry, Sabina Guzzanti, of moet ik voortaan Michaele Moorissimo zeggen, is met haar docupamflet Draquila in hetzelfde bedje ziek als haar grote idool. Waarom moet je een demagogische karikatuur als Berlusconi met demagogie en karikatuur bestrijden? Dat werkt alleen maar contraproductief.

Donderdag 13/5 – 10.47: Op weg naar de screening van Dracuila, de polemische documentaire van Sabina Guzzani over de wijze waarop Silvio Berlusconi de aardbeving in L’Aquila in april 2009 tot eigen glorie exploiteerde. Dit pamflet lokte al een mediastorm uit en een officiële boycot van het filmfestival door cultuurminister Sandro Bondi, die de film een belediging vindt voor de waarheid en het Italiaanse volk. Ciao!

Donderdag 13/5 – 10.06: Heb één vraagje over de eerste competitiefilm, Tournée van de Franse acteur Mathieu Amalric: waarom zit die film in godsnaam in competitie? Als dit het niveau aangeeft dan zitten we met een probleem. Zijn portret van een manager van een groepje verlepte strippers in een New Burlesque stijl slaat nergens op…werkt zelfs niet als ongewilde parodie op Cassavetes.

Donderdag 13/5 – 00.49: Op mijn eerste Cannes party (van het PR bureau DDA; op het strand van de Carlton) loop ik oude kennis Bonnie Voland tegen het lijf. Bonnie doet nu de internationale marketing & publicity van de firma Im Global en is terecht heel trots op de campagne die ze deed voor A Single Man van Tom Ford. Ze was ook jaren geleden een van de producers van Jan Verheyens Hollywooddebuut The Little Death. Toen een van de actrices het op de valreep liet afweten mocht ze ook een klein rolletje in de film spelen: er stond niet meteen een vervangster klaar en gezien zij toch de dialogen van alle personages kende, was ze best geplaatst om snel die rol ook te spelen. Rijk is ze er niet van geworden. ‘Nog altijd ontvang ik geregeld cheques als die film ergens vertoond wordt of er dvdrechten worden verkocht, meestal wel minieme bedragen. Een keertje niet meer dan 98 dollarcents!’ En toch moet ik ook de groeten doen aan Jan. Wie zei alweer dat het in het filmbedrijf al hebzucht is wat de klok slaat? Woensdag 12/5 – 17.38: Eindelijk mijn verslagje van de persconferentie van Robin Hood. Niet dat die zo lang duurde, maar ik moest eerst nog wat kranten lezen, trade papers doorbladeren en een salade niçoise verorberen.

Mocht hij in onze tijd leven, op wie zou Robin Hood nu zijn pijlen richten? ‘Op de monopolisering van de media, want dit is de grootste vijand van deze tijd,’ zei Russell Crowe. Touché. Minder raak was onze favoriete Australische mate toen hij even later zijn vrije versie gaf van de Engelse geschiedenis: de journaliste van The Guardian die naast me zat, kon haar gegiechel nauwelijks de baas.

Ook altijd leuk om horen: een overbetaalde Hollywoodster die het altruïsme aanprijst van de held die hij speelt. Voorts werd er, vraag me niet waarom, veel gepalaverd over sport; gelukkig lichtte collega Steven Tuffin me toe te wanneer het over voetbal of wanneer het over tennis ging, want ik snapte er niks van. Bleke Blanchett zat er stijlvol bij, zei af en toe iets gevat en ontweek met de glimlach idiote vragen. Only in Cannes! Woensdag 12/5 – 15.31: Ridley Scott heeft nu eens de eer om met Robin Hood het festival van Cannes te openen maar kan er zelf niet bij zijn: ligt na knieoperatie in ziekenhuis. Woensdag 12/5 – 12.43: Zit al een uur te wachten in afgeladen vol persconferentiezaaltje op de komst van sterren & crew van Robin Hood: Ridley Scott, Russell Crowe, Cate Blanchett. Meer later – als ze ooit opdagen! Woensdag 12/5 – 00.03: Net over middernacht nu, dus mogen we het embargo opheffen. Is dit nu de echte, realistische versie van de legende, zoals Scott zo graag beweert? Mon oeil! Robin Hood blijft het werk van een onverbeterlijke superestheet die zelfs de grauwste middeleeuwse miserie in fraaie plaatjes drapeert. Voor de echt revisionistische versie van de Robin Hood-mythe moet je bij Richard Lesters Robin and Marian (1976) zijn. Dinsdag 11/5 – 23.55: Morgen opent het 63ste Festival van Cannes met Robin Hood van Ridley Scott en komt de prent gelijk ook in de Belgische zalen. Een select clubje journos kreeg dit epos al in België te zien, maar we moesten van Universal een document ondertekenen waarop stond dat we op geen enkel platform een mening over de film zouden ventileren voor de releasedatum in de bioscoop. Waar we ons uiteraard aan houden.

Dinsdag 11/5 – 17.38: Grijs regenachtig weer op de Croisette roept nog doembeelden op van de verwoestende storm van vorige week die zo ontsnapt leek uit een van die idiote rampenfilms van R. Emmerich. Net als alle formaliteiten zijn vervuld (inschrijven in wifi café zodat u dit kunt lezen) breekt de zon door. Nu de films nog.

Dinsdag 11/5 – 17.35: Zonder hinder van vulkaanstofwolken naar Nice gevlogen. Busje vol journalisten (leek wel schoolreis) naar Cannes. Snel accreditatie opgehaald. Oef! Begeerde perskaart gekregen: roze (don’t ask) met gouden stip; als je een blauwe kaart krijg kan je het schudden en raak je alleen maar binnen voor films die niemand anders wil zien.