‘Novecento’: Een pakkend epos

Bernardo Bertolucci’s magistraal vertelde plattelandsepos mixt politieke allegorie met een meeslepend familiedrama.

NOVECENTO

Bernardo Bertolucci (It, Fr, D, 1976)

Film: **** ~ Extra’s: /

Het verhaal van Novecento begint – niet onlogisch – in 1900, en loopt tot het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945. Bernardo Bertolucci, ook bekend van Il conformista (1970) en Last Tango in Paris (1972), verwerkt die halve eeuw Italiaanse geschiedenis in het levensverhaal van twee mannen, allebei geboren op 27 januari 1901, de sterfdag van de gevierde componist Giuseppe Verdi. Alfredo Jr. is de kleinzoon van de welgestelde landeigenaar Alfredo Berlinghieri (Burt Lancaster), Olmo stamt uit de familie Dalco, die het land van de Berlinghieri’s bewerken. Tijdens hun gezamenlijke jeugd groeit er een hechte vriendschap.

De twee protagonisten symboliseren het standenverschil en de uiteenlopende politieke stromingen in de Italiaanse samenleving. Alfredo jr. (Robert De Niro) groeit op tot een dilettante aristocraat. Olmo (Gérard Depardieu) dweept met het marxistische ideeëngoed en komt aan het hoofd van de vakbond. Ondertussen trekken de militanten van Benito Mussolini de macht naar zich toe. Het fascisme krijgt trouwens gestalte in de persoon van Attila, de opzichter van de Berlinghieri’s (met duivels genoegen vertolkt door Donald Sutherland).

Bertolucci koppelt de politieke en sociale veranderingen aan het verglijden van de seizoenen. Zijn vaste cameraman Vittorio Storaro, die drie jaar later voor Apocalypse Now een Oscar zou krijgen, maakt daar dankbaar gebruik van. Zijn oogstrelende fotografie is dwingend, waarbij zijn landelijke taferelen het midden houden tussen de dramatische intensiteit van William Turner en de pastorale elegieën van Jean-François Millet.

Dit vijf uur durende epos is ingenieus gestructureerd en meesterlijk geregisseerd. Bertolucci spaart de kijker niet van enige gruwel en passie, maar toont zich in zijn communistische propaganda naïef en karikaturaal. De noest werkende landarbeider die zich lijdzaam laat uitbuiten? De fijn beringde vingers van de bourgeoisie die enkel tot leven komen rond een glas champagne? Het zijn ongewild grappige clichés, al maken ze dit grandioos vertelde epos er niet minder pakkend om.

Piet Goethals

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content