In het ontroerende, subtiele Never Rarely Sometimes Always toont Eliza Hittman wat een zwanger tienermeisje meemaken moet.
Nooit. Zelden. Soms. Altijd. Dat zijn de vier mogelijke antwoorden die de zeventienjarige Autumn voorgeschoteld krijgt op een reeks intieme vragen wanneer ze in een New Yorkse kliniek een verzoek tot abortus indient. Helaas is geen enkel antwoord simpel, zoals ze gauw genoeg ontdekt tijdens haar trip vanuit haar conservatieve geboortestadje in Pennsylvania in het gezelschap van haar extravertere nichtje Skylar. Alleen in The Big Apple kan Autumn als minderjarige een abortus krijgen zonder toestemming van haar ouders, maar wat voor de twee meisjes een korte trip heen en terug moet worden, zwelt aan tot een odyssee langs bureaucratische hinderpalen, morele dilemma’s en onderdrukte trauma’s.
Eliza Hittman, die zich baseerde op getuigenverslagen van tal van vrouwen, is niet de eerste filmmaker die het over ongewenst zwangere meisjes of abortus heeft, maar wie een raker geobserveerd portret wil vinden, zal toch al diep in de archieven moeten duiken. Met zijn franjeloze, neorealistische look en sociale thematiek manoeuvreert haar film zich dan wel in de slipstream van Ken Loach en de Dardennes, toch is het géén danig verstikkend abortusdrama of, erger nog, een pamfletfilm die je wil bezwangeren met een opinie pro of contra.
Terecht bekroond op Sundance u0026#xE9;n op de Berlinale.
Bovenal biedt Hittman, die in haar indiefilms It Felt Like Love (2013) and Beach Rats (2017) ook al rauwe, documentaire authenticiteit koppelde aan filmische poëzie, een opmerkelijk genuanceerde kijk op hoe een tienermeisje het hele proces beleeft. Niets wordt opgedrongen, haast alles gesuggereerd, in een klinisch precieze maar volkomen organisch aanvoelende montage. Op een subtiele, nooit didactische manier ontleedt Hittman meteen ook het structurele seksisme waarvan Autumn het slachtoffer is, en met haar zoveel andere adolescente ecosystemen.
Hittman, die samen met Chloé Zhao en Kitty Green tot een nieuwe, bijzonder getalenteerde generatie van vrouwelijke, Amerikaanse filmauteurs behoort, regisseert haar cast even ongedwongen als precies. Rijzende ster Talia Ryder, straks ook te zien in Spielbergs update van West Side Story, zorgt voor een energie-injectie als Skylar. Echte zorgverleners die min of meer zichzelf spelen jagen het authenticiteitsgehalte nog verder de hoogte in. Maar het is vooral nieuwkomer Sidney Flanigan die het kloppende hart en de zuivere ziel van de film vormt als Autumn, een prachtrol die gerust naast die van Jennifer Lawrence in Debra Graniks Winter’s Bone kan worden gezet.
Een oprechte, krachtige en sobere coming-of-agefilm die zich niet uit het hoofd of het hart laat aborteren, dit jaar terecht bekroond op Sundance én op de Berlinale.
Never Rarely Sometimes Always
Eliza Hittman met Sidney Flanigan, Talia Ryder, Théodore Pellerin
Te zien via Google Play. Vanaf 2/12 ook via Apple TV.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier