Negen Joaquin Phoenix-vertolkingen om in te lijsten (en één om voorgoed te vergeten)

Binnenkort is Joaquin Phoenix te zien als oorlogsveteraan in You were never really here. Deze negen prachtvertolkingen staan alvast op zijn conto (en die laatste vergeten we best).

To Die For (1995)

Net als zijn te vroeg gestorven broer River piekte Joaquin Phoenix een eerste keer in een film van Gus Van Sant. In deze zwarte komedie krijgt een hyperambitieuze tv-presentatrice (Nicole Kidman) de piepjonge Phoenix zo zot om haar echtgenoot te doden.

The Yards (2000)

Mark Wahlberg speelt een ex-gevangene uit een New Yorkse volksbuurt in deze noodlottige misdaadfilm van stilist James Gray. In een van zijn foute vrienden herkent u Phoenix, die de hoofdrol in Grays drie daaropvolgende films kreeg.

Gladiator (2000)

Phoenix toont met de Romeinse keizer Commodus hoe je een sinistere slechterik speelt zonder te schmieren en wordt beloond met een Oscarnominatie voor beste bijrol.

Walk the Line (2005)

Phoenix vat de donkerte en de tragiek van Johnny Cash en wordt opnieuw voor een Oscar genomineerd, deze keer voor beste acteur.

We Own the Night (2007)

James Grays pikzwarte misdaadkroniek over twee New Yorkse broers die lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. De oudste (Mark Wahlberg) werkt net als zijn vader voor de politie. De jongste (Phoenix) houdt van de nacht.

Two Lovers (2008)

Phoenix speelt een bipolaire en suïcidale dertiger, die valt voor buurmeisje Gwyneth Paltrow. Wie hun scène op het dak niet hartverscheurend vindt, heeft geen hart.

I’m Still Here (2010)

In 2009 liet Phoenix een lelijke baard staan en maakte hij zich kwaad als er gelachen werd met zijn voornemen om het als hiphopartiest te maken. Het bleek om een performance te gaan voor een mockumentary van Casey Affleck. Niemand zag er de grap van in.

The Master (2012)

P.T. Anderson-film over een verwarde oorlogsveteraan die de rechterhand van een charismatische praatjesmaker wordt. Phoenix en Philip Seymour Hoffman delen in Venetië de prijs voor beste acteur. Opnieuw levert een nominatie Phoenix geen Oscar op.

Her (2013)

Spike Jonze fantaseert in deze sf-film over de hoogtes en laagtes in de liefdesrelaties tussen een vercomputerde mens (Phoenix) en zijn vermenselijkte computer.

Inherent Vice (2014)

Phoenix geeft in deze Pynchon-verfilming van P.T. Anderson gewicht aan ‘Doc’ Sportello: 25 procent Bogart in The Big Sleep, 25 procent Bridges in The Big Lebowski en voor de rest een naar patchoeli geurend creatuur van de ontsporende seventies.