Natali Broods, actrice op alle fronten: ‘Met andere mensen zou dit ook een hele vervelende job kunnen zijn’

Met Tabula Rasa nog in het achterhoofd krijgt de Vlaamse televisiekijker opnieuw een portie Natali Broods voorgeschoteld in de VTM-reeks De Infiltrant. Eind februari drukt de actrice dan even op de pauzeknop, vertelt ze in Deze Week. ‘Tenzij er nog een offer I can’t refuse komt.’

Natali Broods (41) werkt graag, zegt ze tijdens ons interview na de persvisie van de eerste aflevering van De Infiltrant. Dat moge duidelijk zijn. De moeder van een vierjarige tweeling vliegt dezer dagen twee keer heen en weer naar Stockholm voor een gastrol in een Zweedse serie. Lang ter plaatse blijven is onmogelijk, want de actrice heeft ook nog verplichtingen op de bühne met Compagnie De Koe. Maar daarna gaat de rem erop.

‘Vanaf eind februari lig ik een paar maanden stil, voor het eerst in twintig jaar. Ik denk dat ik anders ziek zou worden, mocht ik nog meer werk aannemen. Bovendien levert al dat werk – hoewel ik het bijzonder graag doe en er dus niet over wil zagen – me toch een klein schuldgevoel op. Ik heb een tweeling van vier jaar oud en ik wil nu tijd maken om met hen bezig te zijn.’

‘Het is goed om hard te werken, maar op den duur voel je je uitgeperst. Waar haal je je inspiratie nog als je van de ene set naar de andere holt? Nieuwe ideeën vereisen tijd en ruimte. En een sociaal leven vereist dat ook. Ik ga van die paar maanden rust gebruik maken om eens af te spreken met de enorme lijst aan mensen met wie dat al een hele tijd niet meer gelukt is. En om mijn zoontjes naar school te brengen en weer op te halen.’

Eerst nog even over De Infiltrant. Je hebt net de eerste aflevering gezien. Wat vind je er zelf van?

NATALI BROODS: Ik heb zelfs al vier afleveringen van de acht kunnen bekijken en ik moet zeggen dat ik echt wel tevreden ben. Het resultaat is heel leuk, met die montage en die muziekjes. Als acteur weet je op voorhand niet hoe zo’n reeks er uiteindelijk zal uitzien. Maar ik ben aangenaam verrast. Ik ben ook enorm onder de indruk van mijn tegenspelers (Geert Van Rampelberg, Dirk Roofthooft, Wouter Hendrickx en Peter Van den Begin, nvdr.). Er wordt heel goed geacteerd.

De kwaliteit van Vlaamse fictie is de laatste jaren enorm verbeterd. Merk jij dat goed als je terugblikt op je carrière tot nu toe?

BROODS: Absoluut. Ik heb mijn eerste film gedaan toen ik nog op school zat. Die film heette S en ik kreeg meteen de hoofdrol. Die werd trouwens gedraaid op pellicule, wat wel een paar voordelen had: zo had je de luxe niet om twintig takes te doen, dus de concentratie lag veel hoger. Ik ben blij dat ik die sfeer van pellicule nog ken.

Nadat ik afgestudeerd was, kreeg ik een rol in Any Way the Wind Blows (van Tom Barman, nvdr.) en Een ander zijn geluk van Fien Troch. Dat waren hele mooie kansen en destijds dacht ik dat ik meer films zou doen. Op televisie was er immers niet zoveel interessants.

Dat is de laatste jaren enorm veranderd. Het niveau van de Vlaamse televisie is gigantisch vooruitgegaan. Er wordt natuurlijk heel veel gemaakt tegenwoordig, maar gelukkig ook heel veel goeds.

Je bent momenteel nog te zien in de film Façades, die nu nog in sommige cinema’s loopt. En je speelt mee in Over water, de nieuwe reeks van Tom Lenaerts die ten vroegste eind dit jaar op tv komt. Viel dat allemaal te combineren?

BROODS: Toen ik gevraagd werd voor Over water was ik bang dat me dat niet zou lukken omdat de draaiperiode overlapte met die van De Infiltrant. Maar uiteindelijk is dat toch gelukt. Een andere moeilijke combinatie was die met mijn theaterwerk. Dat is voor het grote publiek minder zichtbaar, maar ik ben dus al bijna vijftien jaar kernlid van Compagnie De Koe. Gelukkig werk ik graag. (lacht)

Je vindt het misschien ook lastig om nee te zeggen?

BROODS: Dat klopt wel. Ik kan moeilijk nee zeggen omdat ik alles zo leuk vind en misschien ook omdat ik bang ben dat ik diezelfde kans daarna niet meer krijg. Maar op dit moment in mijn carrière moet het soms wel. En dan besef je dat nee zeggen eigenlijk een luxe is. Voor sommige opdrachten ga ik mijn kinderen toch niet in de steek laten.

Aan de andere kant: ik zit nu in een zeer drukke en succesvolle periode. Als acteur weet je nooit hoe lang zo’n periode duurt. Gelukkig geniet ik er enorm van. Ik heb het geluk gehad om zowel tv, film als theater te doen. En dan ook nog eens met die fantastische mensen rondom mij. Met andere mensen zou dit ook een hele vervelende job kunnen zijn. Ik kan me voorstellen dat als je veertig keer op tournee moet met mensen met wie het niet zo goed klikt, je daar niet vrolijk van wordt. Gelukkig heb ik dat nog niet meegemaakt.

Dus voor mij zit een tevreden vrouw. Waar zie je jezelf trouwens over tien jaar?

BROODS: Ik zou graag theater, televisie en film blijven doen. Uitdagende rollen, daar hoop ik op. En gelaagde personages. Een uitdaging in het buitenland zou ik ook wel zien zitten. Maar wat die tevredenheid betreft: daar moet ik wel nog aan werken. Alles gaat zo goed met mijn vriend en met mijn kinderen, rondom mij is iedereen gezond, ik heb een fantastische job en een mooie carrière. Maar ik vind dat ik me daar te weinig bewust van ben. Ik wil nog meer die tevredenheid voelen.