Maggie Gyllenhaal over ‘The Lost Daughter’: ‘Mijn film laat zien dat perfecte moeders niet bestaan’
Regisseur Maggie Gyllenhaal over haar nieuwe film, discriminatie in de filmsector en de weldaden van streamingdiensten zoals Netflix.
Met twee nominaties voor haar regiedebuut The Lost Daughter staat Maggie Gyllenhaal tussen de favorieten voor de Oscars. Haar film is gebaseerd op het boek La figlia oscura (De verborgen dochter) van de Italiaanse auteur Elena Ferrante. In september 2021 ging The Lost Daughter in première op het filmfestival van Venetië. Enkele maanden later verscheen de film al op Netflix. Gyllenhaal is verheugd over de samenwerking met de streamingdienst, die ze beschouwt als een ‘echte thuis voor artiesten’.
Aanvankelijk wilde u Ferrantes tweede boek Dagen van verlating verfilmen. Waarom bent u van gedachten veranderd en hebt u uiteindelijk voor De verborgen dochter gekozen?
Maggie Gyllenhaal: Mijn liefde voor Ferrante begon met De geniale vriendin, en later het bijna perfecte Dagen van verlating. Toen ik daarna De verborgen dochter las, wist ik het zeker: dit verhaal moet verfilmd worden. Ferrante schrijft zo mooi en trefzeker over het vrouw-zijn en het moederschap.
Ik ben zeker geen antistreamer, maar de traditionele cinema ligt me nog steeds na aan het hart.
In The Lost Daughter triomfeert Olivia Colman als Leda, het hoofdpersonage. Zij is een slechte moeder die overweldigd raakt door herinneringen aan haar vroege moederschap, dat ze beschrijft als ‘een vernietigende verantwoordelijkheid’.
Gyllenhaal: Mijn film gaat in tegen clichés over het moederschap en laat zien dat perfecte moeders niet bestaan. Het moederschap is een worsteling: moeders voelen zich snel schuldig en teleurgesteld over zogenaamde foute keuzes die ze hebben gemaakt. Dat geldt ook voor Leda. Tijdens haar vakantie in Griekenland ontmoet ze een jonge moeder en haar dochtertje. Dat zet haar aan het denken over haar eigen vroege moederschap, dat ze ervaarde als een intense en moeilijke periode. En dat is normaal, want het moederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Ik ben zelf al vijftien jaar moeder en heb geleerd dat niet alles van een leien dakje loopt. Elke moeder is een beginneling en is doordrongen van het besef dat ze verantwoordelijk is voor een mensenleven. Dat legt veel druk op haar en laat haar een waaier aan emoties ondergaan: van geluk tot angst en wanhoop. Daarom vind ik niet dat Leda een slechte moeder is.
Veel Hollywoodfilms bevestigen de clichés over vrouwen en het moederschap.
Gyllenhaal: Dat klopt. Veel clichés zijn diepgeworteld en zullen niet snel verdwijnen. Hollywood maakt zich ook nog vaak schuldig aan ageism. Tijdens een casting kreeg ik ooit te horen dat ik als 37-jarige te oud was om de minnares van een 55-jarige man te spelen. Vandaag wordt Olivia Colman beschreven als ‘een vrouw van een zekere leeftijd’. Waarom? Als mensen haar vragen hoe oud ze is, draait ze niet rond de pot. Ik vind het vreemd dat er nog steeds een taboe ligt op ouder worden.
The Lost Daughter stelt het moederschap centraal. De vaders spelen maar een bijrol. Was dat een bewuste keuze?
Gyllenhaal: Ja. Kinderen hebben hun moeder op een andere manier nodig dan hun vader. Dat verschil wilde ik ook weergeven in mijn film. Als een moeder haar kind verlaat, wordt dat gezien als een schande, maar als een vader dat doet, is het een heel ander verhaal. Kijk naar het personage Lyle, gespeeld door Ed Harris. Hij heeft zijn kinderen verlaten en woont nu alleen op een eiland. Over hem zou ik geen volledige film kunnen maken.
Streamingplatformen winnen met de dag aan populariteit. Bent u soms bang dat ze een bedreiging vormen voor de filmwereld waaraan u zo gehecht bent?
Gyllenhaal: Ik keek er erg naar uit om met Netflix samen te werken, moet ik toegeven. Netflix heeft mijn film overgekocht en op een niet te evenaren manier gepromoot. The Lost Daughter is nu voor iedereen toegankelijk, zelfs in the middle of nowhere kun je hem met één klik streamen. Ik ben dus zeker geen antistreamer. Maar begrijp me niet verkeerd, de traditionele cinema ligt me nog steeds na aan het hart.
Copyright The Economist / Vertaling Emma Vanspauwen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier