Het fictiedebuut van Hirokazu Kore-Eda is een betoverende bezinning over verlies, afscheid en de dood.
Maboroshi No Hikari (1995)
Film: **** ~ Extra’s: 0
Lumière
Na de zelfdoding van haar echtgenoot zit Yumiko met vragen. De reden van zijn daad is voor haar een raadsel en blijft haar achtervolgen. De titel is symbolisch: een maborosi is een raadselachtig licht en betekent zoveel als ‘het onverklaarbare’. Yumiko wordt gekweld door het verlies. Het vruchteloze zoeken naar antwoorden katapulteert haar in de schaduwen van het verleden.
Voor de Japanse cineast Hirokazu Kore-Eda – u bekend van After Life (1998), Nobody Knows (2004), Still Walking (2008) en Air Doll (2010) – zich op de fictiefilm wierp, maakte hij furore als documentairemaker. Zijn maatschappelijk betrokkenheid en zijn rake, realistische reportagestijl markeren zijn fictiewerk. Voor Maborosi koos hij evenwel voor een uitgesproken poëtische en contemplatieve vertelstijl. De lang aangehouden shots, de strakke beeldcomposities en de nogal koele totaalbeelden vertalen treffend het verwerkingsproces van Yumiko.
Pas bij het aanschouwen van een begrafenisstoet komt ze in het reine met zichzelf. Kore-Eda ensceneert deze stoet als silhouetten tegen de horizon. Het beeld roet een scène uit Het Zevende Zegel van Ingmar Bergman op. De melancholische sfeer van Maborosi kan omschreven worden als een kruising tussen de strenge beeldregie van Ozu of Mizoguchi met de zwaarmoedigheid van Bergman. Nog nooit heeft een film over de dood, herinneringen en verlies er zo verrukkelijk uitgezien.
Piet Goethals
