Ciro Guerra’s spirituele roadmovie is een visueel verbluffende reis door Noord-Columbia en de plaatselijke volksmuziek.
Los viajes del viento **
Ciro Guerra met Marciano Martinez, Yull Núñez
In zijn tweede langspeelfilm vertelt de Colombiaanse scenarist en regisseur Ciro Guerra een opgroeiverhaal van zowel een oude man als een tiener. Los viajes del viento opent met weinig woorden. In een dor en wijds landschap wordt iemand begraven, nadien wordt duidelijk dat de oude accordeonist Ignacio zijn vrouw ter aarde heeft besteld. Vervolgens vangt hij – op zijn ezel – een lange tocht doorheen Noord-Colombia aan om zijn trekharmonica terug te geven aan de man die hem ooit heeft leren spelen. De mythe wil dat zijn met zwarte horens bezette accordeon een instrument des duivels is.
Ignacio gaat door het leven als El Juglar: een man die het volledige noorden van Colombia heeft rondgetrokken om te spelen, te feesten en vrouwen te versieren – in elk dorp heeft hij wel een bastaard lopen. Nu hij in rouw verkeert, weigert hij echter om zijn instrument aan te raken. Voor de jonge Fermin vormt dat geen hinderpaal om het spoor van Ignacio verbeten te volgen om hem muzieklessen af te dwingen. Muziek is echter meer dan het spelen van een instrument: voor Guerra maakt muziek onlosmakelijk deel uit van het leven en de liefde.
Guerra’s verkenning van de Colombiaanse volksmuziek, vallenato genaamd, doet een beetje denken aan de films van Tony Gatlif, waarin de zigeunermuziek in al haar aspecten wordt bezongen. Guerra suggereert de tweespalt tussen traditie en vooruitgang, maar zijn film is verankerd in folklore. Zo geloven de bewoners van de kleine dorpen steevast in hekserij, wordt Ignacio gevraagd om een gevecht tot de dood met zijn muziek te begeleiden en ademen de muziekcompetities melancholie uit. Voor de dorpelingen zijn muziek en alcohol tevens de enige uitlaatkleppen om hun ellende en harde realiteit te vergeten.
In Los viajes zijn de dialogen spaarzaam, al wordt er wel gecommuniceerd met muziek. In een van de meest memorabele scènes uit de film voert Guerra een accordeonduel op. Denk aan: twee rivaliserende rappers op elektronische beats. Alleen worden de woorden hier begeleid door accordeon en percussie. Al even indrukwekkend is Guerra’s beeldregie. De verbluffend mooi in beeld gebrachte landschappen hebben trouwens ook een symbolische functie. Dorheid en sneeuw? Guerra voert u – op een nogal abstracte, maar uitgesproken lyrische manier – doorheen jeugd en ouderdom.
De protagonisten Ignacio en Fermin zijn veeleer archetypes dan personages van vlees en bloed. Guerra is het dan ook louter en alleen om de spirituele reis te doen. Met landschappen die een veruiterlijking zijn van de gemoedsgesteldheid van de personages en personages die als marionetten mythes en iconen oproepen in een magisch-realistische sfeer.
Piet Goethals
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier