‘Little Women’ van Greta Gerwig: vrouwen dromen van meer in lichtvoetig kostuumdrama

Met het lichtvoetige maar niet lichtzinnige Little Women laten regisseur Greta Gerwig en haar steractrices hun grootsheid zien, én die van het hondervijftig jaar oude boek van Louisa May Alcott.

Op de mooie woorden van J.K. Rowling, Patti Smith, Elena Ferrante, Zadie Smith en Simone de Beauvoir is niet gewacht om de honderdvijftig jaar oude roman Little Women te verfilmen. De oudste adaptatie dateert al van 1917, die met filmster Katharine Hepburn van 1933, die met Elizabeth Taylor van 1949 en die met Winona Ryder en Kirsten Dunst van 1994. De vraag of een zevende verfilming wel nodig was, wordt op hoongelach onthaald door wie gezien heeft wat Greta Gerwig en haar team ervan hebben gemaakt. Zijnde een wervelend, lichtvoetig, zinnig kostuumdrama rond de eigentijdse thema’s emancipatie, artistieke aspiratie en geld. Dat valt niet zomaar uit de lucht. Daar is hard aan gewerkt.

Gerwig, die haar regietalent al toonde met de coming-of-agefilm Lady Bird (2017), blaast de chronologie van het boek op en springt dartel heen en weer tussen de idyllische jeugdjaren van de vier zussen van het verarmde gezin March en de periode waarin ze als jonge vrouwen een leven voor zichzelf moeten uitvinden. Dat laatste is heel moeilijk. Jo, Meg, Amy en Beth March hebben verschillende, creatieve talenten, maar in het Amerika van de late negentiende eeuw zijn de opties voor vrouwen frustrerend beperkt. Hun goedgemutste moeder (Laura Dern) bekent dat ze elke dag van haar leven boos is. Hun snibbige tante (Meryl Streep op haar Meryl Streepst) onderstreept keer op keer dat ze rijk moeten trouwen. Alleen Amy beseft hoe belangrijk het economische aspect van een huwelijk is. Traditioneel wordt zij als de slechte zus aanzien, de sterk acterende Florence Pugh verandert dat beeld. De rebelse aspirant-schrijfster Jo, uitstekend vertolkt door Saoirse Ronan, blijft wel het middelpunt.

Door dit periodestuk dat kans maakt op zes Oscars (waaronder die voor beste film) te beginnen en te eindigen met Jo’s onderhandelingen met een uitgever schuift Gerwig een actueel thema naar voren: de moeilijkheden die vrouwelijke kunstenaars moeten overwinnen. Tegelijk vindt ze een creatieve oplossing voor het deprimerende einde van het boek, een abrupt huwelijk. De geestige volzinnen van schrijfster Louisa May Alcott worden argeloos en door elkaar afgevuurd zodat het nooit stijf-literair wordt. Geen moment staat de fraai gefotografeerde film stil of zakt het hoge tempo in. Die zwierigheid en een snuifje melancholie helpen u niet te zwaar te tillen aan die tweetal slow motions die naar effectbejag ruiken, de koketterie van Timothée Chalamet en het overmatige gebruik van de zoveelste romantische soundtrack van Alexandre Desplat.