Léa Seydoux, veel meer dan een Bondgirl: ‘Ik voel me een erfgename van de Nouvelle Vague’
Als Madeleine Swann draagt ze samen met Daniel Craig de nieuwe Bondfilm No Time to Die en ook tussen de quasi ontelbare sterren in Wes Andersons The French Dispatch doet ze zichzelf nu moeiteloos opmerken. Niet van het witte doek weg te slaan: Léa Seydoux.
Zelf kon Léa Seydoux door een covidbesmetting (zonder veel erg, ze was al gevaccineerd) niet naar de Azurenkust afzakken, maar ze was er wel de onbetwiste ster van het roemruchte festival van Cannes, waar ze in maar liefst vier films te zien was: de mediasatire France van beeldenstormer Bruno Dumont, het romantische kostuumdrama The Story of My Wife van Gouden Beer-laureate Ildiko Enyedi, de Philip Roth-verfilming Tromperie van Arnaud Desplechin én The French Dispatch, de nieuwe film van Wes Anderson. In augustus kon Seydoux overigens al afreizen naar Griekenland, om er te werken aan Crimes of the Future van David Cronenberg, met Viggo Mortensen en Kristen Stewart.
Ik geloof dat Wes Anderson mijn personage Simone zelfs met mij in gedachten heeft verzonnen.
Hoeft het te verbazen dat ze zichzelf al eens beconcurreert in de bioscoop? Luttele weken na de release van Bondfilm No Time to Die komt bij ons ook The French Dispatch in de zalen. Zoals steeds in de films van Wes Anderson – denk aan The Grand Budapest Hotel (2014) of The Life Aquatic with Steve Zissou (2004) – wemelt het in deze speelse hommage aan de magazinejournalistiek van de grote namen. Er is de bij Anderson onvermijdelijke Bill Murray, er zijn habitués als Tilda Swinton en Jason Schwartzman, er is Timothée Chalamet, u herkent Frances McDormand, Elisabeth Moss, Adrien Brody, Benicio del Toro, Willem Dafoe, Christoph Waltz, Henry Winkler… En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan – echt – maar de kans dat u naast Seydoux kijkt, is onbestaande. In een van de verhalen uit The French Dispatch – de film brengt een aantal artikels uit het laatste nummer van het magazine met die titel tot leven – is Seydoux Simone, een strenge cipier die naakt de grappigste poses aanneemt voor een veroordeelde moordenaar met de tronie van Del Toro en onvermoede kwaliteiten als kunstschilder.
Hoe verklaar je dat al die grote namen in de rij staan voor Wes Anderson, bij hem zelfs genoegen nemen met de kleinste rol?
Léa Seydoux: Wes kan krijgen wie hij wil maar dat is niet vanzelf gekomen. Hij heeft dat afgedwongen. Hij is een van de weinige regisseurs die een eigen filmtaal ontwikkeld hebben. Zoals hij is er maar één. Ik hou het meest van regisseurs die net als schrijvers een eigen stijl hebben. En blijkbaar ben ik daar niet alleen in.
De opnames zijn bovendien een plezier. Acteurs beweren dat bijna altijd maar met Wes amuseer je je echt. Hij installeert de sfeer van een theatergezelschap. Iedereen komt ’s avonds samen om lekker te eten en te praten. Er is geen hiërarchie. Ieder staat op hetzelfde niveau, zelfs de grote sterren. Weet je aan wie Wes Anderson me op dat vlak doet denken? Quentin Tarantino. Op de set van Inglourious Basterds heb ik ervaren dat ook hij zich bijzonder gretig met zijn acteurs omringt. Quentin en Wes zijn beiden geobsedeerd door film. Ze doen niets liever dan hun liefde voor alle mogelijke films met je te delen. The French Dispatch is gedraaid in de Franse stad Angoulême. Er stond daar een volle kast met dvd’s van films waar Wes dol op is en die hem inspireerden – het merendeel was overigens Frans.
Anderson werkt graag met telkens dezelfde acteurs, Bill Murray op kop. Hoe ben je binnengeraakt in zijn ‘gezelschap’?
Seydoux: Ik heb hem ontmoet tijdens een reclamefilm voor een parfum van Prada (googel op ‘Prada Candy’, nvdr.). Virtueel dan toch. Gek genoeg was hij niet op de set aanwezig. Hij regisseerde vanop afstand want hij was druk in de weer met The Grand Budapest Hotel. Die kortfilm voor Prada was maar vijf dagen werk maar hij hield van mijn manier van doen. Hij zei dat hij nog een piepkleine rol in The Grand Budapest Hotel had en vroeg of ik daar zin in had. Natuurlijk had ik daar zin in. Ik ben vereerd dat hij voor The French Dispatch aan mij heeft gedacht. Ik geloof dat hij Simone zelfs met mij in gedachten heeft verzonnen.
Waarom klikt het zo tussen jullie?
Seydoux: Ik vermoed dat we dezelfde passie hebben. Wes is extreem gecultiveerd. Hij houdt van film en is net als ik gek op de films van de nouvelle vague. Ik voel me een erfgename van die cinema.
Is het wel zo plezant om voor Anderson te acteren? Het steekt bij hem heel nauw. Veel vrijheid krijg je niet.
Seydoux: Paradoxaal genoeg: hoe minder vrijheid je krijgt, hoe meer je er hebt. Beperkingen of een strak kader horen erbij. Je kunt perfect je vrijheid vinden binnen de afgebakende grenzen. Net omdat Wes Anderson de lijnen zo precies uitzet is het aangenaam samenwerken. Je weet wat je te doen staat, je weet wat er van je verwacht wordt. Mij stelt dat gerust. Sommige regisseurs weten helemaal niet goed wat ze willen. Het kan leuk zijn om daar samen achter te komen maar meestal leidt dat tot veel onzekerheid en twijfel. Totale vrijheid voor de acteurs is niet noodzakelijk het beste voor de film.
De grap is dat Wes helemaal niet zo veel aanwijzingen geeft. Er wordt bij hem best instinctief geacteerd. Je speelt de scène vanzelf op de enig mogelijke manier. Het is wonderbaarlijk maar alles wijst zichzelf uit.
Zat je toch niet een heel klein beetje in met je naaktscènes?
Seydoux: Wanneer je Simone voor het eerst ziet, is ze naakt, poedelnaakt zelfs. Ze wordt expliciet bekeken. Je zou op dat moment kunnen denken dat ze louter een lustobject is. Dat ze geobjectiveerd wordt vanuit het perspectief van het personage van Benicio del Toro of van Wes Anderson zelf. Maar dan trekt ze haar uniform aan en schrik je van het enorme contrast. Ineens is Simone de sterkste. Je begrijpt dat het haar beslissing is om naakt te poseren voor een van haar gevangenen. Ze is hard maar durft haar kwetsbaarheid te tonen. Daarom hou ik van haar. Benicio speelt eerder een teddybeer, een man met een gebroken hart. Hij is een veel grotere romanticus dan die harde Simone en dat bevalt me zeer.
Wes Anderson is net als ik gek op de nouvelle vague. Ik voel me een erfgename van die cinema.
Maar hoe voelde jij je?
Seydoux: Als actrice voelde ik me ook heel kwetsbaar tijdens die scène. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik zo frontaal naakt ging. Er was helemaal niets om me achter te verstoppen. Bovendien zijn de scènes in zwart-wit gefilmd. Dat maakt het extra aanschouwelijk. En het was ook nog eens de bedoeling om grappige poses aan te nemen. Maar ik voelde me niet onzeker. Wes was heel respectvol én ik heb ervaring. Tijdens naaktscènes vraag ik om de beelden op de monitor te bekijken zodat ik goed weet hoe ik in beeld kom. Wat in beeld komt, is door mij goedgekeurd. Het is mijn beslissing. Mijn lichaam, mijn keuze.
Jij was een Frenchie op de set van The French Dispatch. Vind je het soms niet amusant hoe de Amerikanen naar Frankrijk en de Franse cultuur kijken?
Seydoux: Ik ben Frans. Zeer Frans, zullen sommigen zeggen. Maar zo voelt het niet. Ik heb niet het gevoel dat ik tot één enkele cultuur behoor. Zelfs niet tot de Franse. Kijk naar de films waarin ik al heb gespeeld. Ik heb van zoveel verschillende soorten cinema geproefd. Spreek me gerust tegen maar ik ben niet gemakkelijk in een hokje te steken. Ik heb intens samengewerkt met Abdellatif Kechiche voor La vie d’Adèle (2013), straks zie je me in Tromperie van Arnaud Desplechin en France van Bruno Dumont. Ik wéét dat ik Frans ben maar ik geniet ook met volle teugen van in het Engels spelen of op een Amerikaanse set staan. Ik voel me een vrij elektron, snap je? Cinema is mijn thuis, mijn familie, en dat zijn geen loze woorden. Ik voel me evenzeer op mijn gemak bij James Bond als bij Franse of Europese auteurs. Ik heb uitstekende herinneringen aan The Lobster (2015) van de Griek Yorgos Lanthimos, L’enfant d’en haut (2012) van de Zwitserse Ursula Meier of Lourdes (2009) van de Oostenrijkse Jessica Hausner.
Prachtig lijstje. Doorbreek je met opzet patronen in je artistieke keuzes? Is het een strijd om Bond te combineren met Bruno Dumont of Jessica Hausner?
Seydoux: Ik analyseer niet alles kapot. Ik plan minder dan je denkt. Ik hou niet van vooropgestelde ideeën. Ik pieker niet over wat ik moet doen of wat ik wel en niet wil doen. Alles kan. Als Wes vraagt om naakt te gaan dan schiet ik niet in een kramp en zeg ik niet onmiddellijk nee. Het onderwerp, de grootte van de productie, de culturele context, de sociale achtergrond en zelfs de taal: ik sluit niets van tevoren uit. En ik zoek altijd naar de waarheid van het personage.
Zonder te spoilen: je speelt een sleutelrol in No Time to Die, de laatste Bondfilm met Daniel Craig, die opvallend romantisch is. Is de Bondgirl verleden tijd?
Seydoux: Goh, voor mijn generatie is Daniel Craig en niemand anders James Bond. Hij heeft het personage minder oppervlakkig gemaakt, emotioneler en mét gebreken. Spectre (2015) was een erg plezierige ervaring dus heb ik vrijwel onmiddellijk ja gezegd toen de vraag kwam om Madeleine Swann te hernemen in No Time to Die. Ik wist op dat moment nog niet eens dat het om een veel consistenter en aangrijpender rol ging. Madeleine is nu rijper, geen stereotype maar een echte vrouw. Uiteraard ben ik daar zeer blij mee. Via een échte relatie tussen James Bond en Madeleine Swann betrekt regisseur Cary Fukunaga je emotioneel bij de film.
Van Bond naar Wes Anderson en weer terug naar Franse auteurscinema: heb je soms last van aanpassingsproblemen?
Seydoux: Zelden of nooit. Ik heb een sterk ontwikkeld overlevingsinstinct en pas me vrij gemakkelijk aan de film en de werkomstandigheden aan. Ik voel me soms een beest. (lacht) Ik moet toegeven dat ik het prettig vind om me helemaal te geven. Ik ben heel toegewijd en probeer volledig op te gaan in het universum van de regisseur. Ik probeer me zijn of haar gevoeligheid, zijn of haar ritme en tempo eigen te maken. Tijdens La vie d’Adèle wilde ik ten volle een Kechiche-actrice zijn. Als ik voor Wes werk, moet ik een volbloed Wes Anderson-actrice zijn. James Bond is een geval apart omdat het zo’n grote machine is met technisch ingewikkelde scènes. Maar ook dan pas ik me aan.
The French Dispatch
Vanaf 27/10 in de bioscoop. France komt op 17/11 in de zalen, The Story of My Wife op 12/1. En No Time to Die is ook nog steeds te zien.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Léa Seydoux
Geboren op 1 juli 1985 als Léa Hélène Seydoux-Fornier de Clausonne.
Thierry Frémaux, festivaldirecteur van Cannes, omschrijft haar als ‘Brigitte Bardot plus Juliette Binoche plus Kate Moss, en soms alle drie tegelijkertijd’.
Wint in 2013 de Gouden Palm met La vie d’Adèle, waarvoor ze in de clinch gaat met regisseur Abdellatif Kechiche, die te ver ging tijdens haar liefdesscènes met Adèle Exarchopoulos.
Heeft gewerkt met sterkhouders van de Franse auteurscinema als Rebecca Zlotowski, Bertrand Bonello, Arnaud Desplechin en Bruno Dumont.
Ook gecast door Quentin Tarantino, Ridley Scott, Woody Allen, Wes Anderson, Thomas Vinterberg en Yorgos Lanthimos.
Speelt de femme fatale die Tom Cruise bijna klein krijgt in de vierde Mission: Impossible, Ghost Protocol (2011), en doet James Bonds hart sneller kloppen in Spectre (2015) en No Time to Die.
Uithangbord van luxemerk Louis Vuitton.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier