Almodóvars eerste ‘horrorfilm’ is een macaber melodrama vol gestileerd sentiment en psychoseksuele obsessies. Kinky stuff!
La Piel Que Habito ****
Pedro Almodóvar met Antonio Banderas, Elena Anaya, Marisa Paredes
In zijn negentiende langspeler demonstreert Pedro Almodóvar hoe je zelfs uit een compleet van de pot gerukt verhaal een hypnotiserend en bloedmooi horrorsprookje kunt snijden. Tenminste: zolang je weet hoe je het scalpel moet bedienen en hoe je de stukken aan elkaar moet naaien zonder littekens na te laten.
Daarvoor zapt Almodóvar doorheen tijd en ruimte, wat het lastig maakt om een synopsis neer te pennen zonder veel clues te verraden. Laat het daarom volstaan dat de sinistere suspense draait om de succesvolle plastische chirurg Robert Ledgard (Antonio Banderas). Sinds de dood van zijn vrouw werkt dokter Ledgard aan een experimentele, transgenetische methode om menselijke huid te creëren. Alleen blijkt hij er heel dubieuze motieven en donkere fantasmen op na te houden, zoals zijn mysterieuze muze Vera (Elena Anaya) aan den lijve ondervindt.
Almodovar baseerde zich voor dit macabere melodrama op Thierry Jonquets roman Mygale, maar hij lijkt zeker zoveel inspiratie te hebben gehaald bij Les Yeux sans Visage, een Franse horrorklassieker van Georges Franju. Bovendien knipoogt don Pedro ook richting Mary Shelleys Frankenstein en zelfs Evelyn Waughs Love Among the Ruins, al lijkt hij als vanouds vooral te putten uit zijn hoogst persoonlijk gepigmenteerde cultcataloog.
Zoals we van Almodóvar gewend zijn, bulkt La Piel Que Habito van de stijlvolle designdecors en sensuele kleuren, terwijl zijn huiscomponist Alberto Iglesias opnieuw tekent voor een mooie Hitchcockiaanse score vol latente dreiging. Ook de mise-en-scène is vintage Almodóvar, met fetisjistische close-ups van objecten en gezichten, en slepende camerabewegingen die van Ledgards luxevilla een unheimlich spookpaleis maken.
Toch is La Piel que Habito meer dan de som der trefzeker samengestelde delen. Onder de groteske gruwelfaçade schuilt ook nu weer een ontroerende tearjerker over thema’s als seks, sekse en identiteit. Wat had je van Almodóvar verwacht? Zo wordt Ledgard door de talloze flashbacks langzaam gefileerd tot een tragische wraakengel en blijkt ook Vera de nodige geheimen, frustraties en passies in zich te dragen.
Wie Almodóvars vorige films La Mala Educacion, Volver en Los Abrazos Rotos heeft gezien, zal meer gelijkenissen dan verschillen ontdekken. Daarin zoomde hij ook in op de donkere kanten van de menselijke psyche. Hij deed dat trouwens met zoveel flair en intensiteit dat je geeneens doorhad hoe pervers grappig en absurd het verhaal in feite wel was.
Kitsch tot kunst verheffen: don Pedro is duidelijk een meesterchirurg.
Dave Mestdach
