Kristen Stewart is dezer dagen overal: ‘Ik ben niet bang van een slechte film op mijn cv’

Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Twintig jaar geleden liet ze zich voor het eerst opmerken aan de zijde van Jodie Foster. Tien jaar geleden werd ze een wereldster dankzij Twilight. Binnenkort, net voor haar dertigste verjaardag, is Kristen Stewart in twee heel verschillende films te zien. En als het even kan, neemt ze volgend jaar plaats in de regisseursstoel. ‘Maar ‘het verhaal’ van mijn leven zie ik zelf nog steeds niet.’

Sinds de wereldfaam die de Twilight-gekte met zich meebracht, combineert Kristen Stewart vlotjes blockbusters (Snow White and the Huntsman), Woody Allen (Café Society) en Franse auteurscinema (Olivier Assayas) – en buiten de uren is ze nog uithangbord van Chanel. Na een veelbesproken relatie met Twilight-tegenspeler Robert Pattinson deelde ze haar leven met verschillende vrouwen, onder wie muzikanten Soko en St. Vincent en Victoria’s Secret-model Stella Maxwell. Vorige maand doorbrak ze haar gewoonte om niet over haar privéleven te spreken in een interview met de Amerikaanse radioster Howard Stern en had ze het over haar plannen om straks scenariste Dylan Meyer ten huwelijk te vragen.

Ik vind de kritische vragen over Woody Allen gerechtvaardigd maar er is ook veel subjectiviteit: we kennen de waarheid niet.

Niet dat 2020 anders saai dreigde te worden. In april wordt ze dertig. Haar acteercarrière wordt bepaald niet op pauze gezet en als alles goed gaat, regisseert ze een eerste langspeelfilm, The Chronology of Water, gebaseerd op de memoires van schrijfster Lidia Yuknavitch, die zich zowel tot mannen als vrouwen aangetrokken voelt, seksueel misbruikt is en die zich in haar jeugd voor de Olympische Spelen probeerde te kwalificeren.

Maar eerst moet Stewart 2019 nog afsluiten, met de haast gelijktijdige release van twee films die mijlenver uit elkaar liggen. Op de najaarsfestivals van Deauville en Zürich sloofde ze zich uit om Seberg te promoten. Die film vertelt hoe de FBI de reputatie van het Amerikaanse nouvelle-vague-icoon Jean Seberg actief om zeep hielp omdat ze de Black Panthers openlijk steunde. Daarnaast speelt K-Stew deze kerst een niet al te snuggere meid in de millennialversie van Charlie’s Angels, ooit een populaire tv-serie over drie vrouwelijke detectives. ‘Ik zou kunnen proberen om een verband te leggen tussen Seberg en Charlie’s Angels maar het zijn gewoon twee heel verschillende films’, lacht Stewart, die er prat op gaat gráág interviews te geven. ‘De manier waarop je met de pers omgaat, weerspiegelt waarom je doet wat je doet. Wie dit vak uitoefent om een bedrieglijk idee van succes te bestendigen en niet vrijuit durft te praten, maakt leeg werk en die leegte zal ook opduiken in je interviews.’

Mogen we dan eerlijk zijn? Het is best verrassend dat je opduikt in Charlie’s Angels.

Kristen Stewart: Vinden jullie? Ik ben opgegroeid met de Charlie’s Angels-films (in 2000 en 2003 vertolkten Drew Barrymore, Lucy Liu en Cameron Diaz de angels in twee films, nvdr.). Ik wilde hun vriendin zijn en het meidenteam versterken. Onze film is uiteraard kitscherig en plezant maar hij heeft ook iets geruststellends en warms. Hij herinnert je eraan hoeveel sterker je staat als je aan hetzelfde zeel trekt. Het is een geschikt moment voor een vrouwelijk verhaal dat ondanks alle dwaasheid geworteld is in het idee dat je moet samenspannen. Ik ben misschien niet in staat om jullie te verslaan in een wedstrijd armworstelen maar jullie hángen als ik er vijf vriendinnen bij haal. (lacht) Is dat geen mooie boodschap?

Prachtige boodschap. Hoe kwamen ze bij jou uit? De voorbije jaren verkoos je projecten met Olivier Assayas, Ang Lee, Kelly Reichardt en Woody Allen, regisseurs staan om allerlei zaken bekend, maar niet om actiekomedies.

Stewart: Charlie’s Angels is geregisseerd én geschreven door Elizabeth Banks (regisseuse van Pitch Perfect 2 en actrice uit Spider-Man , The 40-Year-Old Virgin en The Hunger Games , nvdr.). Het was haar idee. Ik ben een fan van haar maar we hadden nog nooit samengewerkt. Liz kan werkelijk overal een grapje tussen gooien. Zij heeft niets nodig om je aan het lachen te brengen. Ik ben helemaal niet zo. Ondanks de grote verschillen tussen ons sprak ze me aan. Tot mijn grote verbazing zag ze in mij een geschikte goofball voor haar film. Ik vond haar voorstel vertederend. Niemand anders biedt me zo’n rol aan.

Kristen Stewart is dezer dagen overal: 'Ik ben niet bang van een slechte film op mijn cv'

Beviel het je om een van Charlie’s angels te zijn?

Stewart: Mijn personage, Sabina Wilson, is de onverantwoordelijke oudere zus. Ze zou een kogel voor je opvangen maar vraag haar niet hoe laat het is en ze weet zelden waar ze verondersteld wordt te zijn. Het was fun om eens een domoor te spelen.

Liz heeft het slim aangepakt. Ze heeft het kitscherige element niet overboord gegooid. Er is slapstick en het is soms dwaas of zelfs zeer dwaas. Maar daaronder schuilt een warme, toegankelijke, oprechte film. Liz pikt de draad van de vorige films op maar zwakt het superheldenelement sterkt af. Ze maakt van de angels weer meiden in wie je je kunt herkennen. Het zijn geen wondervrouwen die kunnen vliegen en elke vent die ze tegenkomen met kungfu vellen. Het zijn slimme, goede vrouwen die via een netwerk verbonden zijn met vrouwen over de hele wereld. Ze danken hun grote kracht aan hun vriendschap.

De voorbije maanden heb je de festivals afgeschuimd om Seberg onder de aandacht te brengen. Vanwaar zoveel ijver?

Stewart: Omdat Jean Seberg onze waardering verdient. Zoals de meeste mensen kende ik haar alleen van haar lumineuze vertolking in nouvelle-vagueklassieker A bout de souffle (1960). Onze film gaat over een relatief onbekend maar bepalend hoofdstuk uit haar leven. Jean was impulsief, idealistisch, soms naïef en altijd confronterend eerlijk. Ze kwam uit Marshalltown, Iowa. Daar kon je in de fifties als wit meisje niet dansen met een zwarte jongen zonder een rel te veroorzaken. Ze kon niet tegen onrecht en ongelijkheid. In de late jaren zestig was ze politiek actief en steunde ze burgerrechtenbewegingen zoals de Black Panthers of de National Association for the Advancement of Colored People. De FBI kreeg daar lucht van en liet haar schaduwen en afluisteren. Om haar carrière en haar privéleven te saboteren lekten ze illegaal verkregen informatie aan de pers.

Grof.

Stewart: Het droevige aan dat verhaal is dat zij hebben gewonnen, niet Jean. Ze is schandalig behandeld. Dat is geen subjectieve kijk op de zaak maar een objectieve vaststelling. Het werd haar letterlijk niet toegestaan te zijn wie ze wilde zijn of te zeggen wat ze wilde zeggen. Het ging er haar heus niet om het gezicht te zijn van een protestbeweging. Ze was er niet supertrots op dat ze een activiste was. Ze deed het onzelfzuchtig en uit overtuiging. Helaas was ze niet opgewassen tegen haar vijanden. Ze voelde zich niet meer thuis in haar eigen land, werd een expat en keerde nooit meer terug naar de States. Wat wil je, als je met zo veel geweld wordt aangevallen? Op haar veertigste heeft ze zich van het leven beroofd. Is het niet crazy dat we dat verhaal nu pas leren kennen? Het is cynisch onder de mat geveegd.

Hoe ver reikt jouw engagement?

Stewart: Ik heb het gevoel dat ik mijn doelen uitdraag . Amerika is een erg verdeeld land. Ik denk niet dat het moeilijk is om te zien aan welke kant ik sta. Het zou toch een hele schok zijn als ik ineens zou beweren dat ik Trump steun en niet kan wachten tot hij herverkozen wordt? Ik ben voor gelijkheid en open, eerlijke discussies. Maar het ligt niet in mijn aard om vanaf een spreekgestoelte om aandacht voor de goede zaak te schreeuwen. Seberg is mijn manier om een duit in het zakje te doen. Ik identificeer met niet alleen als actrice met Jean Seberg maar ook als mens. Voor iemand die zo eerlijk en goed is, kom ik graag op.

Vrouwen kunnen zonder angst hun verhalen vertellen sinds MeToo. Wie dáár een slecht gevoel bij heeft, vraag ik: what’s wrong, dude?

Krijgt elke Amerikaan anno 2019 gelijke kansen?

Stewart: Totaal niet. De woordenschat is aangepast. We hebben onszelf gesust met correctere woorden maar we hebben de daad niet bij het woord gevoegd. ‘Natuurlijk ben ik geen racist, wat denk je wel, ik haat geen zwarte mensen’, zeggen de meesten. Maar vraag ze niet om te erkennen dat de situatie nog steeds niet fair is, dat de structuren in het nadeel van bepaalde bevolkingsgroepen uitdraaien. Er wordt geschermd met het idee dat je het in Amerika kunt maken als je het wilt maken. Dat is een ongelofelijk mooi principe maar totaal geen realiteit. Je moet dom en idealistisch zijn om te geloven dat er geen indirect racisme bestaat of dat iedereen met dezelfde kansen aan de start komt.

Je was negen toen je voor het eerst in een film opdook. Je zit dus twintig jaar in het vak. Hoe ben je eigenlijk daarin gerold?

Stewart: Ik was eigenlijk een verlegen kind. Ik was de laatste van wie je zou verwachten dat ze het podium bestijgt. Maar ik had het geluk op te groeien in LA. Mijn vader was een televisieproducer, mijn moeder een script supervisor. Ze werkte nauw samen met de regisseurs en hield een logboek bij van alles wat tijdens de filmopnames gebeurde en bezorgde de notities aan de monteurs. Ik kreeg zo met de paplepel mee dat film collectief werk is. Ik deed er alles aan om niet naar school te moeten en te kunnen rondhangen op de set. De enige bijdrage die een kind soms kan leveren, is acteren. Zo is het dus begonnen.

Niet veel later schitterde je aan de zijde van Jodie Foster in het uitstekende Panic Room.

Stewart: Ik werd elf tijdens die opnames, die enórm lang geduurd hebben: acht maanden, en daar moet je nog een zeer uitgebreid auditie- en repetitieproces bij tellen. Iedereen gaat ervan uit dat ik gekozen ben vanwege de gelijkenissen tussen Jodie en mij, maar daar is niets van aan. Ik was al gecast toen zij aan boord kwam. Gek, want we lijken inderdaad erg op elkaar, wat overigens hielp om me haar dochter te voelen. Jodie Foster was een fucking wonderlijk boegbeeld. Niet elke hoofdrolspeler is ook een leider op de set. Sommigen verstoppen zich in het decor of denken hiërarchisch en nemen afstand van de rest van de ploeg. Jodie niet. Ze is de meest inclusieve, iedereen geruststellende persoon op de set. Mijn eerste voorbeeld van een filmster was dus ziekelijk integer, getalenteerd en cool – en nog grappig ook.

Zelf werd je werelberoemd als Bella, die niet kon kiezen tussen vampier Robert Pattinson en weerwolf Taylor Lautner in The Twilight Saga. De boeken van Stephenie Meyer waren best populair, maar had je zo’n succes zien aankomen?

Stewart: De boeken waren een fenomeen in de young-adultfictie maar niet in de popcultuur. Ik kende ze aanvankelijk ook niet. Twilight was geen project dat te boek stond als een niet te missen kans. Het was allemaal heel normaal… Tot er niets normaal meer aan was.

Vraag me niet om er één herinnering uit te kiezen want ik heb een miljoen herinneringen aan die tijd. Die vijf films hebben langer geduurd dan high school. Ik vond het fun. Het was een cool verhaal om als tiener aan mee te werken. Twilight vat de woelige periode waarin je als persoon ontwaakt en controle probeert te krijgen over je lichaam en je verlangens terwijl een handvol mensen beweert dat je verkeerd bezig bent. Elk zeventienjarige weet waar ik het over heb.

Ondertussen hebben we allemaal onze vleugels uitgeslagen maar we blijven elkaar wel tegenkomen. Taylor nodigde me onlangs uit voor zijn Halloweenfeest. Rob stelt het zeer goed. Hij mag straks Batman spelen. Ik ben trots op hem.

Kristen Stewart is dezer dagen overal: 'Ik ben niet bang van een slechte film op mijn cv'

Kun je wat meer vertellen over je eerste langspeelfilm als regisseur?

Stewart: Soms bots je op materiaal dat iets verwoordt waar je zelf fel van overtuigd bent maar dat je zelf nog niet onder woorden hebt kunnen brengen. Dat overkwam me toen ik The Chronology of Water (2011) las, de memoires van Lidia Yuknavitch. Briljante schrijfster: ze eigent zich de taal op een zotte manier toe en speelt met woorden. Haar coming-of-ageverhaal is ook erg confronterend. Die rauwheid is niet bedoeld om je als lezer te doen schrikken. Het is rauw omdat het echt is. Het gaat in essentie om een vrouw die pijn en schaamte verwerkt. Ze redt zichzelf door die pijn en schaamte om te leiden naar kunst. Kunst als redding, zwemmen als troost. Ik kijk uit naar de filmopnames. Het is voor vrouwen een buitengewoon coole tijd om verhalen te vertellen.

Zit MeToo daar voor iets tussen?

Stewart: De MeToo-beweging heeft de angst uitgeschakeld. Dat staat vrouwen toe erg creatief te zijn. Je kunt deze job niet goed uitoefenen als je het gevoel hebt dat je onderworpen, geobjectiveerd of gemuilkorfd wordt. Die zaken worden niet langer getolereerd. Het voelt alsof dat van de ene op de andere dag is veranderd: ineens waren we verlost van angst en was het aan de mensen die iets te verbergen hebben om angstig te zijn. We hebben onszelf bevrijd en nu we niet meer bang hoeven te zijn, kunnen we nadenken over alle verhalen die nog niet verteld zijn. Héél opwindend en cool! Aan wie dáár een slecht gevoel bij heeft, vraag ik: what’s wrong, dude? Waar ben je bang van? Wie naar MeToo blaft, heeft waarschijnlijk iets verkeerds gedaan en voelen zich schuldig.

Drie jaar geleden speelde je de hoofdrol in Woody Allens Café Society. In september was er controverse rond de release van zijn A Rainy Day in New York. Zo vonden sommigen het niet kunnen dat die film het festival van de Amerikaanse film in Deauville opende. Hoe sta je daartegenover?

Stewart: (zucht) Hoe kun je werk waarderen zonder de maker te verheerlijken? Netelige kwestie. Mocht er een makkelijk antwoord bestaan, iedereen zou zich ervan bedienen. Ik vind de kritische vragen daarover gerechtvaardigd maar er is ook veel subjectiviteit: we kennen de waarheid niet. A Rainy Day in New York is bovendien niet alleen Woody Allen. Een grote groep mensen heeft daar met hart en ziel aan gewerkt. Ik denk dat je van goed werk mag spreken maar ik wil zéker niemand verheerlijken die dat niet verdient. Het debat is zinvol en moet gevoerd worden maar we belanden telkens in een doodlopend straatje. Dus misschien moeten we er voorlopig over ophouden. De film is er. Wie hem wil zien, kan ernaar kijken. Misschien is het geen slechte zaak om er niet nog meer aandacht aan te geven. Daar zou ik dan voor pleiten.

Volgend jaar rond je de kaap van de dertig, die eerste regie komt eraan… Ben je klaar voor dat nieuwe hoofdstuk in je leven?

Stewart: Ik heb niet het gevoel dat ik een aan nieuw hoofdstuk begin. Die regie is gewoon de volgende stap in een proces dat al heel lang bezig is. De drang om te regisseren verschilt niet zoveel van die om te acteren.

Nu, om een idee te krijgen van waar mijn leven naartoe gaat, zou ik me buiten mezelf moeten plaatsen, om alles eens goed te overschouwen. Spontaan doe ik dat zelden maar journalisten vragen daar natuurlijk wel naar. Ik heb niet de indruk dat de gebeurtenissen in mijn leven een geheel vormen. Ik zie ‘het verhaal’ nog niet. Wellicht ben ik daar niet oud genoeg voor. Of ben ik te impulsief.

Je vertelde Vanity Fair wel dat acteren je met het ouder worden zwaarder valt.

Stewart: Met de jaren word je onvermijdelijk iets hardvochtiger, minder ontvankelijk. Ik kan nog altijd zéér gevoelig zijn maar meer als de getijden: soms is het eb, soms is het vloed. Het vergt soms meer inspanning dan vroeger om mezelf gevoelig en receptief op te stellen zodat ik een goede, eerlijke acteur kan zijn. Acteren vind ik overigens een misleidend woord, alsof je doet alsof. Ik heb nooit het gevoel dat ik in een personage stap. Ik probeer net emotioneel, fysiek, menselijk, zo echt mogelijk te zijn.

Vroeger zette ik mezelf wel enorm onder druk. Ik maakte mezelf wijs dat alles van die ene scène afhing. Nu weet ik dat ik mezelf zo niet moet martelen. Dat is niet alleen fijn, het is ook goed voor mijn levensverwachting. (lacht) Stress is niet goed, het kost je enkele jaren. Vroeger mocht je me eender wat vragen: ik deed het zonder nadenken. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik me niet meer roekeloos in elk project stort. Ik wil enkel nog samenwerken met mensen met wie ik een innige band heb. Ik wil mezelf niet meer forceren. Dat wil niet zeggen dat een film voor mij perfect moet zijn. Voor een slechte film op mijn cv ben ik niet bang.

Charlie’s Angels

Vanaf 25/12 in de bioscoop

Seberg

De film is hier allicht niet in de bioscoop te zien, maar alleen via Amazon. De precieze releasedatum was bij het ter perse gaan nog niet bekend.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Kristen Stewart

Geboren op 9 april 1990 in Los Angeles.

Wereldberoemd sinds ze Bella Swan heeft gespeeld in The Twilight Saga (2008-2012).

In 2010 en 2012 de best betaalde filmactrice ter wereld.

Transformeert van blockbuster- tot indiekoningin door samenwerking met Olivier Assayas, Kelly Reichardt, Woody Allen en Walter Salles.

Vindt de tattoos op haar armen shitty (maar houdt er wel van).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content