Kate Winslet wacht nog steeds op haar eerste komedie: ‘Blijkbaar ziet niemand hoe geestig ik ben’

Het is bijna een kwarteeuw geleden dat Kate Winslet wereldberoemd werd dankzij Titanic, maar nog steeds gaat haar carrière volle kracht vooruit. De Britse steractrice is vanaf deze week te zien in de dramaserie Mare of Easttown, en straks ook in de kostuumfilm Ammonite.

Vorig jaar in oktober vierde Kate Winslet haar vijfenveertigste verjaardag in lockdown met haar gezin in haar huis in Itchenor, aan de Engelse noordkust. Ondanks het isolement had ze haar redenen om te proosten. Ze staat inmiddels al bijna een kwarteeuw aan de Hollywoodtop, nadat ze in 1997 aan de zijde van Leonardo DiCaprio de oceaan inzonk in de superblockbuster Titanic, en met Mare of Easttown en Ammonite heeft de bezige Britse topactrice nog maar eens twee nieuwe prestigieuze projecten in de aanbieding.

In de zevendelige, door HBO geproduceerde dramareeks Mare of Easttown speelt ze een flik uit een provinciestadje in Pennsylvania die speurt naar de moordenaar van een tienermeisje maar ook privé de nodige trubbels heeft. Voor Winslet is het pas de tweede tv-serie als volwassen actrice, nadat ze tien jaar geleden het zelfbewuste maar tragische titelpersonage speelde in Todd Haynes’ magnifieke filmfeuilleton Mildred Pierce. Ammonite is dan weer een ingetogen kostuumdrama waarin Winslet de beroemde negentiende-eeuwse paleontologe Mary Anning incarneert. Die verpandt haar hart aan de fossielen die ze vindt bij de ruwe Engelse kliffen en kusten, tot ze daar de jonge, ongelukkig getrouwde Charlotte (Saoirse Ronan) ontmoet.

Haar hoofdrol in de discrete liefdesballade Ammonite is volledig up her alley, aangezien smachten naar liefde in retrokostuums altijd al het fort van ‘Corset Kate’ was. Denk maar aan Heavenly Creatures, Sense and Sensibility, The Reader, Revolutionary Road en dat filmpje van James Cameron over die zinkende boot.

Een achtste Oscarnominatie leverde Ammonite, sober geregisseerd door God’s Own Country-revelatie Francis Lee, Winslet niet op, hoewel insiders dat nochtans hadden verwacht. Of ze daar wakker van ligt, valt te betwijfelen. Tenslotte heeft ze genoeg andere dingen om zich het hoofd over te breken. Over de kritiek die haar samenwerkingen met de in opspraak geraakte regisseurs Roman Polanski (Carnage) en Woody Allen (Wonder Wheel) haar hebben opgeleverd, bijvoorbeeld. Of over de homofobie die zelfs het progressieve Hollywood nog altijd teistert. Zo gaf Winslet, die nooit een blad voor de mond houdt, twee weken geleden in The Sunday Times nog aan ‘minstens vier bekende acteurs te kennen die niet uit de kast durven te komen uit vrees dat het hun carrière zou schaden.’

Het afgelopen jaar was ook voor haar slopend en stresserend. In Mare of Easttown moest ze een verbeten detective spelen, terwijl ze naar eigen zeggen ‘een beroerde flik zou zijn, al zouden koffiezetten en pinten pakken na het werk me allicht wel goed afgaan’. Bovendien was een serie maken in het midden van de pandemie en volgens een strikt en uitgebreid coronaprotocol een van de vreemdste ervaringen uit haar carrière.

‘Tijdens de lockdown ben ik nog een tijdje in Philadelphia geweest om Mare of Easttown af te werken. Het is heel vreemd en akelig om met je collega’s en crewleden een werkplek te delen maar niemand van hen te mogen aanraken. Maar kijk: wie gezond gebleven is, mag gewoon fucking blij zijn, of niet soms?’

Hoe viel de rest van de lockdown mee?

Kate Winslet: Ook voor ons en de kinderen is het een uitdagende periode geweest. Ik besef dat we gezegend zijn aangezien we in een mooi huis met een tuin wonen, dicht bij het water. Door de frisse lucht om ons heen hebben we ons altijd veilig gevoeld. Maar uiteraard mis ik mijn familie en vrienden, die ik in geen maanden heb gezien. Mijn vader is 81 en mijn moeder is drie jaar geleden overleden, dus staat mijn pa er alleen voor. Het is hartverscheurend dat ik hem niet kan zien en knuffelen. Gelukkig stelt hij het goed. Ik heb ook een jongere broer en twee zussen met kinderen die ik vreselijk mis. Het gebrek aan menselijke interactie vreet aan me.

Voor covid toesloeg heb je opnieuw samengewerkt met James Cameron, voor de sequels op Avatar. Hoe voelde dat, bijna een kwarteeuw na Titanic?

Winslet: Het was alsof we de cirkel rond maakten. Ik heb trouwens veel aan James gedacht tijdens deze pandemie, hoewel ik hem het afgelopen jaar niet meer gezien heb. Ik heb altijd gezegd, zelfs ten tijde van Titanic al: ‘Als er nog eens een mondiale crisis is, dan wil ik in het gezelschap van James Cameron zijn, want als er iemand is die zou weten wat er moet gebeuren, die een kant-en-klare bunker zou hebben, die de wetenschappelijke achtergrond heeft, dan is hij het wel.’ Het was in elk geval geweldig om opnieuw met hem samen te werken. Voor Titanic hadden we al heel veel hi-tech en enorme watertanks, maar die van Avatar waren nog indrukwekkender, en de motion-capturecamera’s nog stukken gesofisticeerder. Het is fascinerend om deel uit te maken van zo’n gigantische machinerie, met al die ingenieurs, al die technici, al die vakmensen die je normaal gezien niet ziet op een gewone filmset. Ik heb dit keer zelfs leren freediven. Mijn drie kinderen zijn nog enthousiaster dan ik om te ontdekken hoe de films er uiteindelijk zullen uitzien.

Daarop is het nog minstens wachten tot december volgend jaar. Eerst is er nog Ammonite, een geromantiseerde biopic over paleontoloog Mary Anning. Kende je haar al voor je aan de film begon?

Winslet: Toch wel. Ze behoort tot de Britse wetenschappelijke canon, dus had ik al van haar gehoord op school, maar ik wist niet hoe belangrijk haar pionierswerk is geweest voor de paleontologie. Ik was vooral gepakt door het scenario. De film plaatst niet alleen Mary opnieuw in de picture, maar toont ook aan dat er eindelijk meer aandacht is voor vrouwen die een belangrijke historische rol hebben gespeeld maar te lang overschaduwd werden door hun mannelijke tegenhangers. Het voelde juist aan om zo’n ondergewaardeerd iemand een mooi, waardig, weliswaar fictief liefdesverhaal te schenken. Bovendien ben ik een grote fan van Francis Lees vorige film God’s Own Country, en van Saoirse Ronan. Ik had haar meteen in gedachten als Mary’s geliefde toen ik het script voor het eerst las. Toen bleek dat Francis haar wilde casten, heb ik meteen gezegd dat ik mee wilde doen.

De opnames van Ammonite dateren al van 2019, maar ook toen al zat je naar verluidt in een soort vrijwillige lockdown. Klopt dat?

Winslet: Inderdaad. Het was een heel andere rol dan ik gewoon was. Zelf ben ik heel fysiek en sociaal. Mary daarentegen was heel gesloten en woonde samen met haar moeder. Daarom heb ik me tijdens de opnames afgezonderd van de rest van de crew. Van maandag tot vrijdag woonde ik helemaal alleen in een klein huisje dicht bij het strand. Ik stelde me bloot aan de natuurelementen om me in Mary’s wereld te kunnen onderdompelen. Soms viel de elektriciteit uit, beukte de wind de ramen open en dacht ik: Kate, hou toch op met die method-bullshit en ga gewoon bij de anderen zitten. (lacht) Bovendien: dit is 2019, niet 1841, en je lijkt in niets op Mary Anning. Maar die dingen hebben me wel geholpen om het ritme van haar leven in afzondering te voelen. Ik denk dat je Mary hooguit vijf keer schuchter ziet lachen in de film, en dat was lastig omdat ik het niet gewoon ben om zo weinig emoties te tonen. Zeker niet privé.

Je behoort al jaren tot de wereldtop en hebt zo ongeveer alles gedaan, van kleine kostuumfilms tot de grootste blockbusters. Zijn je parameters om rollen te kiezen door de jaren heen veel veranderd?

Winslet: Niet echt, nee. Ik heb altijd geprobeerd om te kiezen op instinct. Als ik te veel nadenk over de logistieke aspecten van een bepaalde job – hoe lang duren de opnames, ben ik ver weg van huis en de kinderen – zeg ik wel vaker nee dan vroeger. Hap je toch toe, omdat het een goede regisseur of een straf script is, dan merk je dat het vooral stress veroorzaakt en dat het werk je artistiek niet de voldoening geeft waar je op gehoopt had. Waar ik wel nog altijd naar op zoek ben, is een komedie. Ik heb er nog altijd geen op mijn curriculum vitae. Ik ben heel grappig en geestig, moet je weten. Alleen ziet blijkbaar niemand dat. Het ziet er dus naar uit dat ik tot op het einde van mijn dagen getormenteerde vrouwen zal moeten spelen. Het is mijn lot. (lacht)