Jonas Govaerts blikt terug op de ‘Halloween’-films: ‘Niets griezeliger dan een slechterik zonder doel’

Gemaskerde gek ontsnapt, gaat achter babysitter aan en wordt net op tijd gedood. De originele Halloween uit 1978 had evenveel inhoud als een uitgeholde pompoen. Toch blijft John Carpenters slasher al veertig jaar lang sequels, spin-offs en remakes inspireren. Nu de reboot van David Gordon Green in de zalen komt, blikt de jonge Belgische horrorkoning Jonas Govaerts (Welp, Tabula Rasa) terug op de vele levens van de zwijgzame boeman Michael Myers.

Dixit John Carpenter: ‘Eigenlijk was het verhaal daar afgelopen.’

Als het aan Carpenter lag, was het met Myers gedaan vanaf het moment dat de iconische moordenaar op het einde van zijn film uit het raam dondert. ‘Al mijn ideeën zaten in de eerste Halloween‘, aldus de zeventigjarige cineast. Het shot waarin Myers’ lijk plots verdwenen blijkt, was volgens hem enkel als schokeffect bedoeld: ‘Eigenlijk was het verhaal daar afgelopen.’ Pas toen de film een gigantische hit bleek – hij werd gemaakt voor 300.000 dollar en bracht 47 miljoen in het laatje -, kreeg hij van producer Moustapha Akkad de vraag een vervolg te verzinnen: ‘Ik zette me achter mijn schrijfmachine, goot een paar liter Budweiser naar binnen en dacht: hoe the fuck raak ik hier uit?’

Dixit John Carpenter: ‘Belachelijk.’

Rick Rosenthal, de regisseur van Halloween II (1981), was zo snugger om niet te veel aan Carpenters formule te morrelen. Hoofdrolspelers Jamie Lee Curtis en Donald Pleasence hernamen hun rollen als Laurie Strode en Dr. Samuel Loomis, cameraman Dean Cundey draaide andermaal in dreigend Scopeformaat en Carpenter verzorgde naast het scenario ook de soundtrack. Buiten meer bloed – waar deel 1 een elegante slasher was, is deze sequel een brutaal splatterfest – voegde de scenarist tevens een twist toe: Laurie blijkt Michael Myers’ jongere zusje te zijn. ‘Belachelijk,’ gaf Carpenter later toe, ‘maar ik had iets nodig om de plot te rekken.’ De finale was dit keer alvast minder ambigu: de akelige moordenaar laat op spectaculaire wijze het leven tijdens een gasexplosie.

Dixit John Carpenter: ‘Ik ben een idioot.’

Hoe moeilijk het precies was om Myers te vernietigen, bleek bij de release van de tweede sequel. Carpenter had het idee om de franchise te herlanceren als een anthologieserie, met enkel de titel en het themawijsje als terugkerende elementen. Met zijn onvolgbare plot over druïden, robots en dodelijke speelgoedmaskers werd het door Tommy Lee Wallace ingeblikte derde deel lange tijd verguisd, vooral vanwege de opvallende afwezigheid van Michael Myers. ‘Ik ging ervan uit dat de verhalen over Mike en zijn masker uitverteld waren’, zuchtte Carpenter achteraf. ‘Ik ben een idioot.’

Dixit John Carpenter: ‘Je denkt toch niet dat ik al die sequels bekijk?’

Na het floppen van deel 3 had Carpenter het gezien met Halloween. ‘Doe ermee wat je wil’, liet hij Akkad weten, ‘zolang ik maar betaald word.’ Ook Jamie Lee Curtis, die inmiddels carrière had gemaakt buiten het horrorgenre, weigerde terug te keren. Bijgevolg zag de producer zich genoodzaakt de franchise een andere richting uit te sturen: Halloween 4, 5 en 6 vormen een losse trilogie waarin Michael Myers eigenlijk een werktuig blijkt te zijn van The Cult of Thorn, een geheime sekte die hem van een afstand controleert. Gevraagd naar wat hij vond van die plotwending, antwoordde Carpenter: ‘Je denkt toch niet dat ik al die sequels bekijk?’

Dixit Jonas govaerts: ‘Een eerbiedige sequel.’

Twintig jaar na het origineel vond de franchise alsnog een tweede adem, dankzij een postmoderne pitch van Kevin ‘ Scream’ Williamson (wiens naam vanwege juridische redenen van de aftiteling werd gehaald). Gelokt met de belofte dat ze Myers dit keer de kop mocht afhakken, hernam Curtis alsnog haar doorbraakrol. Resultaat: een eerbiedige sequel die alle films na deel twee links laat liggen.

Dixit Jamie Lee Curtis: ‘Lager dan Resurrection kon ik niet vallen.’

Curtis, die hoopte voorgoed van haar gestoorde broer verlost te zijn na H20, werd door Akkad op een clausule in haar contract gewezen: ‘Laurie Strode mag Michael Myers onder geen beding ombrengen.’ Aldus zag de actrice zich verplicht terug te keren voor Halloween: Resurrection (2002), algemeen beschouwd als het absolute dieptepunt van de serie. Zelfs Carpenters grillige synthmotiefje werd onteerd met een afgrijselijke nu-metalremix. Curtis vond het alleszins toepasselijk dat haar personage in de openingsscène door Myers van het dak werd geflikkerd: ‘Lager dan Resurrection kon ik niet vallen.’

In 2005 verloor de franchise onverwacht haar ‘grootvader’: Akkad kwam om tijdens een bomaanslag in Jordanië, samen met zijn dochter Rami. Na Akkads dood deelde zijn zoon Malek, tevens filmproducer, volgend verhaal: ‘Toen hij op de set van Halloween 6 stond, vroeg mijn pa aan Donald Pleasence: “Hoeveel van deze films ben je nog van plan te maken?” Waarop Donald: “Goh, ik denk eraan te stoppen na nummer 22.” Dat was mijn vaders favoriete quote. Zolang de fans erom vragen, en er respect bestaat voor de reeks, gaan wij door met Halloween.’

Dixit John Carpenter: ‘De verkeerde insteek.’

Maleks naam prijkt prominent op de generiek van Halloween, de controversiële remake van Rob Zombie. Zombie, vooral bekend van de groezelige videoclips voor zijn band White Zombie, gaf Michael Myers niet alleen een groter keukenmes maar ook een ongelukkige jeugd mee. De verkeerde insteek, volgens Carpenter: ‘Michael Myers heeft geen motivatie nodig, hij is de belichaming van het ultieme kwaad. Niets griezeliger dan een slechterik zonder doel, zonder verleden, zonder gezicht.’

Dixit Rob Zombie: ‘Er bestaan geen grotere haters dan horrorfans.’

Bleef hij met zijn remake nog redelijk trouw aan de plot en de personages van het origineel, dan liet Zombie zich volledig gaan voor de sequel: in het ultragewelddadige Halloween II blijkt Laurie Strode (Scout-Taylor Compton) plots een bipolaire grungechick te zijn, Dr. Loomis (Malcolm McDowell) een aandachtsgeile broodschrijver en Michael Myers een misbegrepen reus die gewoon zijn zusje mist. Toen de film door zowel fans de critici de grond werd ingeboord, mopperde Zombie: ‘Er bestaan geen grotere haters dan horrorfans.’

Dixit Jamie Lee Curtis: ‘De perfecte film voor deze #MeToo-tijden.’

Toen Jason Blum, hoofd van het succesvolle productiehuis Blumhouse, in 2016 de rechten voor Halloween verwierf, was zijn eerste idee om Carpenter weer aan boord te halen: ‘Zonder de originele Halloween was ik wellicht nooit in de filmbusiness gestapt’, aldus Blum, die de 68-jarige cineast de rol van executive producer aanbood. Carpenter voelde zich vereerd: ’38 jaar na het origineel zal ik helpen om van de tiende Halloween-sequel de griezeligste van allemaal te maken.’

Van alle potentiële regisseurs die Carpenter en Blum voor het project uitnodigden, liet David Gordon Green, bekend van onder meer Pineapple Express en Joe, de beste indruk na. Green stelde voor om alle films sinds Carpenters eerste te negeren, en om van Michael Myers opnieuw een meedogenloze moordmachine te maken. Carpenter grijnsde naar Blum: ‘Eindelijk, iemand die het snapt!’ Dat Gordon Green in het verleden enkel drama’s en komedies had gemaakt, vond Blum geen bezwaar: ‘Een goede horrorregisseur is een goede regisseur, punt.’

In tegenstelling tot Michael Myers, die door eender welke struise vent van boven de zestig kon worden gespeeld, was er maar één optie voor Laurie Strode, de final girl uit het origineel: Greens sequel zou alleen werken als Jamie Lee Curtis het zag zitten om nog één keer de longen uit haar lijf te brullen. Gelukkig kon Curtis zich helemaal vinden in Greens visie: ‘Geen idee of David het zo bedoeld heeft, maar deze Halloween is de perfecte film voor deze #MeToo-tijden. Laurie is een getraumatiseerde vrouw, die na veertig jaar eindelijk de confrontatie met haar aanvaller aangaat: ‘Jij bepaalt niet langer mijn verhaal, dat doe ik zelf.’

Ook op de set heerste het gevoel dat deze Halloween méér was dan de zoveelste slasherfilm: ‘Telkens als ik een film maak, vraag ik de crew om de eerste drie dagen een naamplaatje te dragen, zodat ik hun naam kan leren’, aldus Curtis. ‘Op mijn laatste draaidag stond er op ieders kaartje hetzelfde: We are Laurie Strode. Haar trauma was hun trauma. Dat vergeet ik nooit meer.’