‘Ik kan heel kwetsbaar zijn’ (Anemone Valcke)

Hoofdrolspeelster Anemone Valcke (22) vertolkt Vicky in Offline, het langspeeldebuut van Peter Monsaert. Een gesprek met de Gentse leading lady.

Over Anemone Valcke in Offline zijn al behoorlijk wat superlatieven rondgestrooid. Om het in haar eigen woorden samen te vatten: ‘vree wijs!’

Vier jaar geleden debuteerde je in Aanrijding in Moscou. Nu vertolk je een van de hoofdrollen in Offline. Twee films die wat op elkaar lijken, maar in welk opzicht ben je zelf geëvolueerd in vergelijking met de Anemone van toen? Anemone Valcke: “Tijdens Aanrijding in Moscou was ik net zoals mijn personage Vera een puber van zestien. Amai, is dat eigenlijk al zes jaar geleden? Dat was niet echt spelen, maar een soort ‘zijn.’ Ondertussen zijn er zes jaar verstreken en doe ik mijn tweede masterjaar drama. Daardoor heb ik veel meer theoretische bagage. Je wordt ouder en je wereld verandert omdat je allerlei nieuwe dingen in je opneemt. In die zin ben ik opgegroeid zoals ieder ander meisje.”

In de film speel je Vicky, een onzeker meisje met een ingewikkeld karakter. Hoe heb je jezelf voorbereid op zo’n complexe rol? Anemone: “Ik heb het scenario heel veel gelezen. Ook repeteerde ik vaak met Peter en Wim (Regisseur Peter Monsaert en tegenspeler Wim Willaert, red.). Geleidelijk aan kruipt dat personage dan onder je huid. Daarnaast haalde ik inspiratie door echte camgirls te observeren. Maar het belangrijkste proces was voor mij de band met Peter en Wim. Dat is goed gelukt. We hebben heel wat uren op café doorgebracht en babbelden veel. Opeens zijn de opnames in zicht en voel je gewoon dat het personage er is. Maar ik ben er ook niet té hard mee bezig geweest. Je personage moet authentiek blijven en zoiets mag je niet forceren.

Vicky is eigenlijk de eerste rol die redelijk ver van mijn leefwereld ligt. We hebben niet zo veel met elkaar gemeen. We zijn beiden wel extravert en nonchalant. Ik kan heel extravert overkomen, maar tegelijkertijd ook heel kwetsbaar zijn. Net zoals Vicky kan ik soms tegendraads zijn. Ik ben rebels als het goed uitkomt. Voor de rest ben ik een heel rustig persoon. Maar als ik voel dat ik kan rellen, ga ik echt beginnen rellen. Rebels zijn betekent voor mij gewoon onnozel doen. Een beetje leven. Eventjes het kind in jezelf loslaten.”

Catharsis

Je tegenspeler is Wim Willaert, waardoor je een interessante mix krijgt van een rasechte West-Vlaming tegenover een authentieke Gentse. Was er meteen een klik? Anemone: “Sinds de eerste auditie was er een klik. Het was meteen vuurwerk. Dat is ondertussen nog niet veranderd. Onze band is alleen maar hechter en intenser geworden. Zelfs nu, een jaar na de opnames zien wij elkaar nog geregeld, samen met Peter. Er is een fantastische vriendschapsrelatie ontstaan.

Het leuke was dat Peter ook ruimte voor improvisatie toeliet. Er is een bepaalde scène in een wegrestaurant dat helemaal anders liep dan we hadden gerepeteerd. Wim en ik zijn allebei spelers die enorm op ons buikgevoel afgaan. Dat was iets vree maf! Maar dat werkte gewoon.”

Zonder al te veel te verklappen, zit er in de film een scène waarin Vicky op een destructieve manier al haar innerlijke demonen loslaat. Hoe bereidde je jezelf voor op die scène? Anemone: “Het was even schrikken, maar ik had er heel veel zin in. Ik wist meteen: ‘alright, dit is iets wat ik echt kan spelen, iets waarbij ik me volledig kan laten gaan.’ Ik warmde mij eerst op door naar The Bloody Beetroots te luisteren. Vijf takes later was het gepasseerd. Door zo’n scènes verleg je je eigen grenzen als mens, maar ook als speler. Je bent bang, benieuwd en zenuwachtig tegelijkertijd.”

Met waarschijnlijk heel veel adrenaline dat door je lijf pompt? Anemone: “Precies! Zie het als een soort zuivering, een catharsis. Ik ging door een redelijk moeilijke periode toen en dat deed ongelooflijk veel deugd.”

“Rock-‘n-roll is zo wijs!”

Doe je dat vaak, je mentaal voorbereiden aan de hand van muziek? Anemone: “Nee, dat was enkel omdat het zo’n heftige scène was. Je moet voor jezelf een soort sfeer creëren. Dat moet echt, want iedereen is heel lief op de set waardoor je even een knop moet omdraaien. Dan heb ik agressieve muziek nodig om mij op te warmen, zodat ik al een beetje buiten adem ben voor ik begin te spelen. Het was de eerste keer dat ik dat deed, maar ik denk wel dat ik het ga blijven doen. In theater heb ik ook zo’n sfeerschepping nodig. Voor ik speel, wil ik al een uur op voorhand in de zaal zijn om de ruimte in mij op te nemen.”

Offline is ook een hele muzikale film voorzien van een goeie portie rock and roll. Kan je jezelf in die sfeer terugvinden? Anemone: “Ja, ik heb dat meegekregen van mijn papa. The Rolling Stones, Lou Reed en Bob Dylan waren vroeger verplichte muzikale kost. Momenteel ben ik gek op Jack White, The Kills, etc. Die rockattitude is ook wat onder mijn huid blijven plakken door Vicky. Rock-‘n-roll is zo wijs!”

Mocht je nu eens carte blanche krijgen van een regisseur, welke rol zou je dan heel graag spelen? Anemone: (denkt lang na) “Ik wil zoveel. Ik zou bijvoorbeeld eens heel graag meedoen in een kostuumdrama zoals Anna Karenina. Of iemand vermoorden, of sterven. En nu we toch bezig zijn, kan een bevalling er ook nog wel bij. Vooral dingen die je in het echte leven niet kan meemaken. Behalve de bevalling dan. Liefst in een film van Pedro Almodóvar. Of Lars Von Trier, of Martin Scorsese.”

Of een kostuumdrama waarin je iemand vermoordt, een kind krijgt, en uiteindelijk sterft op het einde? Anemone: (lacht) “Ja! Weet je, ik ben ook nog maar 22. Ik ga nooit echt kunnen weten welk soort actrice ik ben, maar ik voel nu dat ik vooral op zoek ben naar een soort zijnservaring in mijn spel, eerder dan een speelervaring.” (CJP/Joshua Kint)