Honey, Milk, Egg: Yusuftrilogie

De Turkse cineast Semih Kaplanoglu mediteert over het verglijden van een leven in een virtuoos achterstevoren vertelde trilogie.

De Yusuftrilogie – Ei, Melk, Honing (2007, 2008, 2010)

Films: **** ~ Extra’s: ** (Lumière)

Het levensverhaal van de fictieve dichter Yusuf Güner vangt aan met Ei – symbool voor de toekomst – waarin de veertigjarige Yusuf van Istanbul naar zijn geboorteplaats in Tire rijdt om er zijn moeder te begraven. Melk – symbool voor de lichamelijke band tussen moeder en zoon – vertelt vervolgens het verhaal van Yusuf als adolescent, toen hij bij zijn moeder woonde, melk en kaas verkocht, zijn eerste gedicht publiceerde, maar ook voor zijn legerdienst werd opgeroepen. In Honing – symbool voor het beroep van de vader – tot slot zien we hoe de zesjarige Yusuf moeilijkheden had met lezen en schrijven en zijn papa, een imker, verloor.

Waarom kiest Kaplanoglu ervoor om het verhaal van Yusuf achterstevoren te vertellen? Aangezien de regisseur meent dat de ervaringen en trauma’s uit je kindertijd en jeugd je leven als volwassene bepalen, start hij in het heden om dan net zoals in de psychotherapie verklaringen te zoeken in het verleden. Naar het voorbeeld van zijn helden Andrei Tarkovski, Ingmar Bergman, Yasujiro Ozu en Robert Bresson houdt Kaplanoglu een langzaam vertelritme aan. Hierbij is de rol van de verpletterend mooie natuurbeelden al even belangrijk als de fysionomie van de in diepe overpeinzingen verzonken protagonisten. De dialogen zijn spaarzaam en bij gebrek aan een ondersteunende soundtrack hoor je vooral omgevingsgeluiden en biologerende stiltes.

Jawel, de magistraal vertelde Yusuftrilogie ademt een hypnotiserende en meditatieve sfeer uit. Toch laten de films een gevoel van melancholie na, want tijd is ongrijpbaar en vluchtig. Voor Yusuf staat de tijd soms echt stil, wanneer hij geplaagd wordt door een epilepsieaanval. Kaplanoglu dicht die toevallen bijzondere krachten toe, want deze kwaal vergroot het waarnemingsvermogen van zijn protagonist.

Yusuf ziet en voelt dingen die anderen niet ervaren, waardoor zijn ziekte van hem de dichter maakt die hij is. Voor Kaplanoglu is dat het ideale excuus om enkele metaforisch beladen beelden in zijn verhaal te smokkelen, zoals de scène met Yusuf in de waterput, de slang die uit de mond van zijn moeder kruipt of het beeld van Yusuf met de vis in zijn armen. Een verklaring? Niet nodig. Dichterlijke vrijheden en metaforen horen nu eenmaal thuis in deze sobere, bijna minimalistisch vertelde en uitgesproken lyrische en plastische trilogie.

Piet Goethals

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content