Highschoolkomedie ‘Moxie’ steekt middelvinger op naar het patriarchaat, en naar subtiliteit

Mannen met een fobie voor feminisme of woke-activisme dreigen een hartaanval over te houden aan Amy Poehlers highschoolkomedie Moxie. Tenzij ze gevoel voor humor hebben.

Fuck patriarchy. Met die twee woorden is Moxie samengevat als je er tenminste een luide lach of een stevige gitaarriff van Bikini Kill bij denkt.

De zestienjarige, introverte Vivian (Hadley Robinson) ontploft van woede wanneer nieuweling Lucy Hernandez vernederd wordt omdat ze weigert het hoofd te buigen voor de bekendste jongen van de school: de ster van het American football-team maar een ploert en seksist van het zuiverste water. Van de directrice hoeven ze geen heil te verwachten. Die wil niet dat meisjes over ‘lastigvallen’ spreken want dat woord verplicht tot papierwerk. Liever stuurt ze jonge vrouwen van school omdat ze een topje dragen dat ’te veel sleutelbeen’ laat zien. Thuis vindt Vivian de zines terug die haar moeder (Amy Poehler) maakte toen zij een zestienjarige riot grrrl was en als enige doel de vernietiging van het patriarchaat had. Vivian begint er anoniem zelf een dat ze Moxie noemt en aan de basis ligt van een heuse feministische revolutie op school.

Moxie steekt de middelvinger op naar nuance of subtiliteit. Conform het typisch Amerikaanse genre van de highschoolkomedie wordt er niet bespaard op stereotypes of karikaturen, toch niet wat de jongens betreft. De regisseur – u kent Amy Poehler van Saturday Night Live, de sitcom Parks and Recreation en Russian Dolls – lijkt er plezier in te scheppen om haar adaptatie van het boek van Jennifer Mathieu maximaal te stofferen met ideeën en uitspraken die blanke mannen van een bepaalde leeftijd en gezindte de stuipen op het lijf jagen. Binnen het kwartier is The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald afgebrand als een boek van een rijke blanke man over een andere rijke blanke met wie je medelijden zou moeten hebben omdat hij geobsedeerd is door het enige meisje dat hij niet krijgen kan. ‘We zouden beter Sandra Cisneros lezen.’ Dat de heer (‘de looks van een asshole’) in het kaartspel boven de dame staat, kan niet. Gretig toasten de rebel girls op ‘het einde van de middelmatigeblankekerelsgreep op succes’.

Poehler komt met het radicalisme weg omdat heel wat grappen van prima makelij zijn en het patriarchaat tegen een stoot kan. Zowel als regisseur als als personage laat ze Vivian de ruimte om te ver te gaan in haar opstand tegen genderongelijkheid, grensoverschrijdend gedrag en de ook in Vlaamse scholen nog welig tierende dubbele standaard die meisjes kledingvoorschriften opdringt omdat jongens hun manier niet zouden kunnen houden.

Zoals in wel meer highschoolkomedies verdampt de humor in de finale en krijg je er nogal veel drama en sentiment voor in de plaats. Verwacht geen sterke plot, maar Clueless en Mean Girls hebben een waardige opvolger die de volgende weken geheid voor een piek zorgt in het aantal streams voor Bikini Kill.