Het #grootgelukske van Lynn Van Royen: ‘Ik heb de Denen pintjes leren drinken na de draaidagen’

‘Er waren eens een Duitser, een Deen en een Belg. Dat lijkt wel het begin van een mop’, lacht Lynn Van Royen. In het tweede seizoen van de Europese coproductie The Team speelt zij de Belgische flik, en op de set leerde zij de Denen pintjes drinken. ‘Zij hebben me dan weer een paar vuile woorden geleerd, maar wat ben je daarmee?’

Op 19 juni nam Lynn Van Royen (29) tijdens een poepchic tv-gala in Monte Carlo, onder het goedkeurend oog van prins Albert II van Monaco, trillend de Nymphe d’Or voor beste actrice in een dramaserie in ontvangst voor haar rol als Kato in Beau Séjour. ‘Totaal niet verwacht, ook de avond zelf niet’, zegt een zichtbaar nagenietende Van Royen in een koffiebar in haar geboortestad Aalst. ‘Niet over mijn galajurk struikelen was die avond mijn voornaamste bekommernis (lacht).’

Het is op korte tijd zeer hard gegaan voor Van Royen. Vorig jaar zat ze in Tabula rasa en Spitsbroers 2, dit jaar in De dag van Jonas Geirnaert en Julie Mahieu. Daar komt nu het tweede seizoen van de krimireeks The Team bij. Daarin worden zeven vluchtelingen worden vermoord aangetroffen in een Deense voormalige bed & breakfast vlak bij de Duitse grens, die door mensensmokkelaars wordt gebruikt als toevluchtsoord voor illegale migranten. Net als in het eerste seizoen vaardigen Duitsland, Denemarken en België elk een agent af om de zaak op te lossen. Ze vormen een zogenaamd JIT, een joint investigation team. Ons land schuift Paula Liekens (Van Royen) naar voren, een jonge rechercheur bij de Belgische inlichtingendienst die gespecialiseerd is in het Midden-Oosten.

Bij Beau Séjour was je al na een paar regels van het scenario verkocht. Wat heeft je overtuigd om in The Team te stappen?

Lynn Van Royen: De internationale productie. Het complexe scenario. En het personage: zo’n jonge griet die de boel weleens zal oplossen, tussen al die geroutineerde flikken. Paula past totaal niet in het profiel van de klassieke speurder. De makers vonden mij er eerst wat te jong voor uitzien. Ze hebben me dan maar een brilletje gegeven en gestyled zodat ik wat volwassener leek.

Ik denk trouwens dat ik een paar jaar geleden nog niet klaar was voor deze rol. Ik had wel de discipline maar nog niet de maturiteit en de rust om zo vaak en lang op een buitenlandse set te zijn, weg van mijn lief en twee kinderen. Ondertussen kan ik al beter loslaten.

Veerle Baetens, de hoofdrolspeelster in het eerste seizoen, vond The Team wat klassiek, omdat de focus ligt op de moeilijke puzzel en niet zozeer op de menselijke relaties.

Van Royen: Misschien hebben de makers dat interview met Veerle gelezen, want ik had dat gevoel bij het tweede seizoen niet. (lacht) Ik kreeg ook de ruimte om bepaalde dingen in het scenario te wijzigen.

Hoe kijk jij naar die vluchtelingentragedie, als moeder van twee?

Van Royen: Ik zoek het niet op. Niet uit onverschilligheid of desinteresse, maar omdat ik weet dat ik dat niet alleen kan oplossen. Thuis zet ik Het journaal pas op als de kinderen slapen. Ik wil niet dat ze denken dat het ook hén kan overkomen.

Een taalcoach op de set heeft je geholpen bij je dialogen in het Arabisch. Spreek je intussen ook al een mondje Deens?

Van Royen: Nee jong. Da’s moeilijk! Mijn Deense collega’s hebben me een paar vuile woorden geleerd, maar wat ben je daarmee? (lacht) Het was vooral heel gezellig. ’s Avonds zochten we elkaar op in ons kleine hotel en namen we de teksten door.

Hun werkwijze lijkt heel erg op die van ons, met dat verschil dat een Vlaming sneller geneigd is om op het einde van een draaidag nog een pintje te drinken. Die gewoonte hadden de Denen niet. Dus heb ik dat zelf maar geïntroduceerd. (lacht)

Wat doet het met je dat je gezicht straks in vele Europese huiskamers te zien zal zijn, en niet alleen in het kleine België?

Van Royen: Dat was bij de Netflixrelease van Beau Séjour ook al een beetje zo. Het blijft wel bijzonder. Je staat er niet altijd bij stil, maar als iemand je vanuit Brazilië feliciteert, denk je: God ja. Dit is eigenlijk best wel straf. Gek ook, hoe Beau Séjour succes blijft oogsten.

Ik denk niet dat ik hier zou zitten mocht ik Beau Séjour niet gedaan hebben. Ik ben iets zichtbaarder geworden, en dat speelt zeker mee. Netflix, Stephen King die de reeks de hemel in prijst, en onlangs Monte Carlo: dat kun je vooraf niet bedenken.

In het tweede seizoen van Beau Séjour ben jij wel de grote afwezige.

Van Royen: Dat komt omdat het verhaal van Kato afgerond is. Het wordt een compleet andere setting, maar het concept blijft hetzelfde: iemand wordt wakker en moet zijn of haar eigen moord oplossen. Het is geschreven door hetzelfde scenaristenduo, Bert Van Dael en Sanne Nuyens. Voor het tweede seizoen komt daar Roel Mondelaers bij. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

Zullen we het nog even over #kleingelukske hebben? ‘Lynn Van Royen brengt boek over geluk uit’, kopten de kranten. Vertel.

Van Royen: Da’s zwaar overdreven. Het idee is ontstaan toen ik voor het rode licht stond en iemand over straat zag wandelen op de beat van de muziek in mijn auto. Ik werd daar oprecht blij van, en deelde het op Twitter met de hashtag #kleingelukske. Sindsdien heb ik dagelijks zo’n gelukje gepost. Het is misschien leeftijdsgebonden, maar net voor en na die fameuze dertig is iedereen plots keihard zoekende: wat moet ik hebben om gelukkig te zijn? Dat wordt een checklist. Maar velen vergeten ook stil te staan bij de kleine momenten van geluk. Ik ben dat blijven doen, en dat werd opgepikt: mensen begonnen zelf de hashtag te verspreiden op social media. Een uitgeverij heeft mij dan gevraagd om er een boekje over uit te brengen, en ik dacht: awel ja! Alles tegen de verzuring. (lacht)