Happy Together: In the Mood for Wong

Happy Together is een prima startplek voor wie het oeuvre van Wong Kar-wai wil leren kennen.

Hoewel Happy Together in 1997 bekroond werd met de regieprijs op het festival van Cannes, is het tegenwoordig een van zijn minder bekende films, enigszins verloren in de schaduw van zijn andere grootse liefdesdrama’s: In the Mood for Love (2000) en 2046 (2004). En het is een feit: Happy Together haalt dat niveau niet. Maar van hoeveel films doen dat wél?

Tony Leung en Leslie Cheung spelen Lai en Ho, een gay koppel dat zijn relatieproblemen probeert te ontvluchten in Buenos Aires. Zonder succes: de twee gaan uit elkaar, Lai vindt werk als portier van een tangoclub en Ho verzeilt in de prostitutie. Maar ondanks alles hebben ze het moeilijk om elkaar definitief los te laten.

Dat klinkt als de plot van een doordeweekse romantische televisiefilm, maar Wong hanteert een impressionistische stijl, waardoor hij zijn banale plotlijn een ongrijpbaar gevoel van poëzie meegeeft. Hij geeft niet veel psychologische context mee en maakt soms narratieve sprongen die moeilijk te plaatsen zijn. Ook visueel trekt hij die lijn door: samen met zijn vaste cameraman Christopher Doyle creëert hij een bevreemdend universum waarin zijn personages met zichzelf en elkaar botsen. Zwart-wit wisselt af met gestileerde kleuren en subtiele slow motion onderstreept de emotionele momenten. Wong zou die elliptische vertelstijl en unieke stilering, die tegelijk afstandelijk en intiem is, later nog verder drijven. In het geval van Happy Together resulteert het in een studie van enkele personages die ver van huis en ontheemd van alles zijn: een studie in heimwee.

Wie hierop afknapt, moet al zeker niet beginnen aan de rest van Wongs oeuvre. Voor alle anderen is Happy Together een perfect aperitief vooraleer aan het hoofdmenu te beginnen.

Dennis Van Dessel