Grace of Monaco is allesbehalve gracieus

Al wie op planeet Aarde woont, zal het ondertussen geweten hebben: Grace of Monaco, de biopic over actrice, stijlicoon en prinses Grace Kelly die het 67ste filmfestival van Cannes opende, is rotslecht. En dat is dan nog zacht uitgedrukt.

“Knudde gekroonde kitsch die niet in Cannes thuishoort”, schrijft Knack Focus-recensent Dave Mestdach vanuit de filmstad aan de Côte d’Azur, “maar hooguit op tv, op de middag, ergens midden in de week tussen een herhaling van Royalty en Dallas.” Volgens hem kan je alleen huiveren “- of in een lachkramp schieten” bij het bekijken van deze “faux-glamoureuze portie euro-pudding.” Volgens de BBC was er inderdaad gelach te horen bij de perspremière. Ook Empire Online Magazine vond de film vaak dodelijk grappig. “Het probleem is dat de film niet als komedie bedoeld is.”

De Amerikaanse krant The Guardian noemde het “een 104 minuten durend Chanelreclamefilmpje, maar dan zonder de subtiliteit en diepgang”. Ook bij de Duitse krant Der Spiegel klonk het niet mals: “De kleine drama’s die zich rond ‘Grace of Monaco’ afspelen, zijn verruit interessanter dan de film.” The Hollywood Reporter vroeg zich dan weer af of het zelfs mogelijk is om zo’n saaie film te maken van zo’n rijk en sappig roddelmateriaal. Het antwoord: “blijkbaar wel.”

Karikaturen

Niet alleen de personages, maar ook de scènes, dialogen en gevoelens zijn extreem karikaturaal: “Wat je krijgt, is een protserig in beeld gepleurde parade van ansichtkaarten; van paleizen, jetsetparties en andere Côte d’Azur kitsch waarin van het ene bombastische emomoment naar de andere houterige dialoog wordt gezwalpt,” schrijft Mestdach op de website van Knack Focus. Volgens hem is het geen wonder dat de Grimaldi’s, de nazaten van Grace Kelly en haar man prins Rainier III (“een kettingrokend ijskonijn met een entourage maffiose yuppies”), de film (een “door karikaturen bevolkt campfestijn”) boycotten en als farce omschrijven.

Het Britse vakblad Little White Lies Magazine is van mening dat “de film Grace Kelly doet overkomen als een balkende, naïef kortzichtige pony, die liever een meegaande vrouw en moeder is dan een greintje onafhankelijkheid te behouden als een van ’s werelds meest gevierde filmactrices.” Volgens hen is het enige dat erger is dan een film die een inaccuraat propagandistisch beeld schept, een film die dat doet zonder het te beseffen en “hoopt dat de toeschouwers het ook niet beseffen door te verblind te zijn door de diepe decolletés en overhaaste hoopjes Cartier swag.”

Ook al sloeg producer Harvey Weinsteint de première zelfs over, toch blijft hoofdrolspeelster Nicole Kidman de film verdedigen. “Het is met liefde gemaakt en als de Grimaldi’s het zouden zien, denk ik dat ze een enorme affectie voor hun ouders en diens liefdesverhaal zouden ontdekken.” Ze grapte zelfs dat ze de film een Gouden Palm, de hoogste onderscheiding op Cannes, zou geven, moest ze – zoals vorig jaar – nog in de jury zitten.

Maar dat valt natuurlijk te verwachten van een lead actress die zich onmogelijk nog van het hoopje ongeluk kan distantiëren. De minder komisch ingestelde critici hebben zich dan niet met het zien van de blunderfilm kunnen amuseren, met hun vernietigende recensies alleszins wel.