Gezien in Cannes: ‘Loving’ van Jeff Nichols, ‘deugddoend sober en sensatievrij’

Loving heeft iets onmiskenbaar Spielbergiaans, inclusief wat onnodig sentiment op het einde, maar Jeff Nichols houdt het twee uur lang deugddoend sober en sensatievrij

Wie zijn vorige indies Take Shelter, Mud en het voorlopig nog steeds niet in België uitgebrachte Midnight Special heeft gezien, kon al vermoeden dat Jeff Nichols zich graag in de slipstream van een Hollywoodclassicist als Steven Spielberg zou wringen, en met zijn vijfde langspeler is dat duidelijker dan ooit tevoren.

Zijn allereerste ‘boodschapfilm’ – om maar even een lelijke term te bezigen – is een op feiten gebaseerd romantisch drama over een gemengd koppel – hij is blank, zij zwart – dat anno 1958 bij bevelschrift gedwongen wordt om Virginia te verlaten. Door hun interraciale huwelijk schenden meneer en mevrouw Loving namelijk de racistische segregatiewetten in die staat, maar wanneer ze in contact komen met een advocaat van de Burgerrechtenbeweging besluiten ze dat onrecht tegen wil en dank aan te vechten.

Met zijn klassieke vertelstijl, epische widescreencomposities en niet mis te verstane aanklacht tegen racisme, heeft Loving iets onmiskenbaar Spielbergiaans, inclusief wat onnodig sentiment op het einde.

Maar Nichols houdt het twee uur lang deugddoend sober en sensatievrij, en weet zijn verzorgd geregisseerde en verinnerlijkte film een rustige vastheid en respectvolle waardigheid mee te geven, die geheel in de lijn ligt van zijn zwijgzame titelpersonage – prima vertolkt door Joel Edgerton – die de protestmarsen richting Selma en de agit prop van Malcolm X liefst aan zich voorbij laat gaan.