In zijn nieuwe film laat La La Land-regisseur Damien Chazelle alle Hollywoodmotoren op volle kracht branden, en toch is First Man een behoorlijk aards en introspectief epos geworden.
Een biopic over Neil Armstrong, de Amerikaanse astronaut die in 1969, in volle space race tegen de Russen, als eerste voet op de maan zette? In de handen van veel Hollywoodregisseurs zou het een hyperpatriottisch heldendicht opleveren.
Gelukkig zit rastalent Damien Chazelle – hij van Whiplash en La La Land – in de cockpit. Hij serveert een deugddoend onsentimentele en apolitieke blik achter de coulissen van de NASA en ten huize Armstrong, waar je de man niet zozeer leert kennen als een all-American hero maar ook als een familieman met issues.
Met de stars-and-stripes wordt dan ook niet of nauwelijks gewapperd. Sterker nog: het iconische moment waarop Armstrong de Amerikaanse vlag in de maan plant, slaat Chazelle zelfs over, iets wat in immer ijle Republikeinse kringen (én bij Donald Trump, die tweette de film om die reden niet te willen bekijken) voor deining zorgde.
Wat hij wel overvloedig demonstreert, is technisch meesterschap. De briljant geschoten en gemonteerde actiescènes – die zinderende proloog en die in het trainingscentrum! – doen je naar adem happen, terwijl Ryan Gosling weer eens schakelt naar de licht-gekwelde-knuffelmachomodus die hem als gegoten zit.
First Man is niet de eerste film over mannen op missie naar de maan, en zelfs geeneens de beste (dat blijft Philip Kaufmans The Right Stuff), maar de boeiende paradox van deze film is dat Chazelle alle Hollywoodmotoren op volle kracht doet branden om je uiteindelijk een behoorlijk aards en introspectief epos te presenteren. A small step for man, a giant leap for the Oscars.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
First Man
Damien Chazelle met Ryan Gosling, Claire Foy, Jason Clarke
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier