In zijn laatste expeditie naar Midden-Aarde stevent de Nieuw-Zeelandse regisseur Peter Jackson af op een climax van jewelste – wat had u gedacht? – maar inhoudelijk is The Hobbit: The Battle of the Five Armies een persiflage op zijn eerdere werk.
The Hobbit: The Battle of the Five Armies
Peter Jackson met Martin Freeman, Luke Evans, Orlando Bloom
Dit derde en laatste deel van Jacksons fel aangedikte Hobbittrilogie maakt de brug naar The Lord of the Rings, maar mist opnieuw de magie en de grandeur van de Oscarwinnende triptiek die zo’n decennium geleden kassarecords verbrijzelde. We worden vrijwel onmiddellijk in de actie gezogen: het toevluchtsoord van Bilbo Baggins en co. wordt in de as gelegd door de draak Smaug, maar die wordt kort daarna verslagen door boogschutter Bard (Luke Evans). Vervolgens worden dwergen, elfen, mensen, Orks en Gandalf the Grey in de strijd gegooid, met als inzet: de heerschappij over Midden-Aarde.
Goed, het climactische gevecht van de vijf legers – daar is het ‘m tenslotte toch om te doen – maakt indruk, de hoge frame rate en de glasheldere 3D-effecten vormen geen doorn in het oog, en Jackson bewijst, zeker in het eerste uur, waarom hij de onbetwistbare koning van dit soort fantasycinema is. Bovendien zijn de kungfukunsten van Christopher Lee, die hier nog eens de cape van Saruman aantrekt, best amusant, en is de sfeer een pak grimmiger en noodlottiger dan het kinderboek van J.R.R. Tolkien doet vermoeden.
Waar wringt dan wel het schoentje? De actiescènes doen in de eerste plaats denken aan recente Lord of the Rings-games. De camera buitelt en duikelt gezwind door Tolkienland; indrukwekkende sets, kostuums en gezichtsprotheses worden afgewisseld met uitspraken als ‘Will you follow me, one last time?’, maar zelden wordt het hart of de ziel van het boek gevat. Het is alsof je naar een digitaal gepimpte persiflage op The Lord of the Rings zit te kijken. En Martin Freemans titelpersonage Bilbo Baggins wordt – ocharmen – tot een figurantje gedegradeerd.
