Filmfestival Gent Blog (LB)

Laurens Bouckaert blogde vanop het Filmfestival over, tja, film en randfenomenen van Uitzonderlijk Belang.

Zondag 24/10 – 15:14 – Een terugblik op het voorbije festival… aan de hand van… lijstjes! Lijstjes zijn terug van nooit weggeweest. Favorietenlijstjes zijn de beste manier om op summiere wijze uw individualiteit te uiten.

Beste filmsvolgens uw dienaar

The HousemaidSilent SoulsGet Low

Winter’s Bone

Five Cities

+ eervolle vermeldingen voor ‘Rubber’, ‘American Grindhouse’ en, waarom ook niet, ‘En waar de sterre bleef stille staan.’

Beste land

TadzjikistanLaosTonga

Beste vergeelde bijbel

Hotel Gravensteen

Beste ontbijt

Ghent River HotelHotel De FlandreHotel Gravensteen

Beste babi pangang

Restaurant Tashun, Sint-Pietersnieuwstraat 120Restaurant Saigon, Drabstraat 34

(dilemma, maar er moet er altijd eentje het onderspit delven. Saigon’s babi pangang valt ook heel erg aan te raden hoor)

Beste tarantula

SklepTzworlJantje

Beste woord waarover veel onduidelijkheid heerst of het al dan niet bestaat

Plexor Zaterdag 23/10 – 12:11 – Ons Filmfestival zit er op, want we hebben net uitgecheckt bij het Ghent River Hotel en erg praktisch is het meeslepen van al die bagage in een cinemazaal niet echt. Tenzij u een bagagerek bent natuurlijk. Waarmee ik heus niets (positief) discriminerends impliceer over onze goede vrienden, de bagagerekken. Bagagerekken zijn nu eenmaal sterker dan doordeweekse homines sapientes in het stallen van trolleys, koffers, rugzakken en tassen, dat is hun voornaamste eigenschap (waarmee ik niet impliceer dat deze fijne entiteiten niet over nog een paar heel voorname eigenschappen beschikken).

Vanavond jammer genoeg geen ‘Somewhere’ voor ons. Ik keek best uit naar deze Gouden Leeuw-winnaar. Patrick Duynslaegher, nochtans niet de grootste Sofia Coppola-fan, laat zich in volgende bewoordingen erover uit op Facebook: ‘Ik was zeer aangenaam verrast door Somewhere. Voor mij de beste film tot nog toe van Sofia Coppola. Het is altijd een hachelijke karwei om leegheid te vatten zonder zelf een lege film te maken en Sofia is daar met brio in geslaagd. Deed me in de beste scènes zelfs aan Antonioni denken (ik zou geen groter compliment kunnen bedenken), van wie ook vader Francis een groot bewonderaar is (zie zijn Blow Up hommage The Conversation). S.C. weet de existentiële katers van verwende jonge showbizz goden prachtig te verbeelden; alles wordt gededramatiseerd en wie niet echt kijkt ziet niet wat de film vertelt. En wat een prachtige schildering van de fata morgana Los Angeles.’ Meer hoeven we daarover niet te weten, alleen gaan kijken is nu aan de orde!

Vrijdag 22/10 – 01:34 – Morgen zit het er voor ons op. ‘Den Ilegems’ en mezelf besluiten om het niet laat te maken, en blijven op onze hotelkamer. Het moet gezegd (en deze zinsnede heb ik al eens aangewend om mijn waardeoordeel over het bestaan van een gast in een Gents hotel in te leiden, maar laat de herhaling u vooral niet van uw melk brengen): het Ghent River Hotel is wel degelijk een héél fijn hotel. Niet zomaar fijn, neen, héél fijn. Net naast de Vrijdagmarkt gelegen, dus op 3 minuutjes van de Vlasmarkt en zijn gezellige cafés. Geduldig, beleefd en aimabel personeel dat zijn bezoekers maar al te graag van een kosteloze maaltijd op bed voorziet. Een heel voedzaam en uitgebreid continentaal ontbijt: kudos voor de bacon & eggs. Kamers die ofwel uitzicht bieden op de Leie (of is het al de Schelde?), ofwel zo gigantisch zijn dat er een middelgrote electronicawinkel in gerund kan worden (– granted, het was een suite waarin Sam De Ryck en Emi Catteeuw overnachtten, maar ik heb toch nog nooit iets dergelijks gezien).
Om niettemin met een negatieve noot te eindigen: de mini-bar was niet veel soeps, jongens.

Vrijdag 22/10 – 00:37 – ‘Fair Game’ (*): degelijke genrefilm (het genre van de politieke Amerikaanse thriller met de schokkerige documentairecamera, de snelle montage en de snelsprekende en intelligente mensen met hooggeplaatste functies), maar heeft me nergens echt overtuigd. Dat Sean Penn en Naomi Watts op automatische piloot staan te acteren en het op feiten gebaseerde verhaal er ook eentje is dat we al veel meer verfilmd zagen (terecht verbolgen burger vs. verdorven overheid, hier de Bush-administratie), zal ook wel niet geholpen hebben.

Vrijdag 22/10 – 19:40 – Net het magistrale ‘The Housemaid’ (***) gezien. Eén ding is zeker: in Zuid-Korea wordt de interessantste cinema gemaakt heden ten dage (denken we maar aan de Kim Ki-Duks en Park Chan-Wooks van deze wereld). ‘The Housemaid’, een vrije remake van een -eveneens- Koreaanse film uit 1960, blinkt uit op alle vlakken: zwierige cinematografie, ingenieus scenario, sterke acteerprestaties en een geheel eigen tone of voice. De typisch Koreaanse filmvertelstijl, waarin realistische incidenten schijnbaar lukraak worden ontwricht door surrealistische of over the top erupties, wordt ook hier weer gehanteerd.
Op het Filmfestival werd ie bekroond voor de beste soundtrack, maar wat mij betreft had ie gerust de prijs voor beste film in ontvangst mogen nemen (al heb ik de uiteindelijke winnaar, ‘Die Fremde’, niet gezien, dus mag ik eigenlijk niet oordelen).

Donderdag 21/10 – 00:35 – De receptie in het SMAK loopt ten einde. Bewijsmateriaal van de avond vind je bij onze videoverslagen.

Donderdag 21/10 – 23:07 – Filmmuziek-componist John Barry kon niet bij zijn eerbetoon aanwezig zijn door een vliegverbod van de dokter, maar had toch moeite gedaan ’t Kuipke toe te spreken via videoboodschap. Het concert, onder leiding van Barry’s vaste dirigent Nicolas Dodd, was wat je ervan verwachtte: degelijk. Dankzij een loepzuiver klinkend Brussels Philharmonic / Vlaams Radio Orkest en treffende montages uit onder andere de Bond-films, ‘Body Heat’, ‘Mary Queen Of Scots’, ‘Out Of Africa’, ‘Dances With Wolves’ en ‘Midnight Cowboy’ als chaperon van de muziek, werd voor 3500 mensen de filmbeleving benaderd. De Bond-climax was zonder meer indrukwekkend te noemen. Afijn, op naar de receptie.

Donderdag 21/10 – 17:14 – Collega AI is naar de laatste van Vinterberg (‘Festen’), ‘Submarino’, gaan kijken. Ik neem in de hotelkamer nog de kranten door en speel wat John Barry-deuntjes af, in afwachting van vanavond. Wat is er vanavond? Het John Barry-eerbetoon in ’t Kuipke en de uiterst exclusieve 10 jaar Knack Focus-receptie in het SMAK uiteraard!

Woensdag 20/10 – 00:20 – Het is me de avond van de slappe kak wel. ‘3 Backyards’ is een kitscherige, tevergeefs arty farty poging tot Desperate Housewives meets Altman, met een compleet misplaatste oosterse score en een paar hoogst irritante personages. Neen, meneer Mendelsohn, de beste noughties-film over Suburbia blijft nog steeds ‘American Beauty.’
Gelukkig heb ik er, voorafgaand aan al dit gezeik, een stevige Chinese maaltijd op zitten (ik ken de naam van het restaurant niet meer, maar het is tegenover de Vooruit: goedkoop, aangenaam en lekker. Hulde!).

Woensdag 20/10 – 21:55 – Na een klein uur lauwe feelgood-americana begeef ik me richting Kinepolis voor een late night-visie van het op deze site favorabel gerecenseerde ‘3 Backyards.’ Het blijft indrukwekkend om dichtbij zo’n Hollywood-A-lister te zitten, maar een rastalent als acteur levert nog geen rastalent als muzikant op (ondanks wat ook Kevin Costner en Keanu Reeves denken). Vooral Robbins’ stem is iets te vlak om zijn songs te kleuren. Wat niet meteen een geslaagd uitgangspunt is als die songs doorsnee zijn to start with.

Woensdag 20/10 – 19:47 – Geen permissie om te filmen voor Sam en Emi op het concert van Tim Robbins en zijn Rogues Gallery Band in de Vooruit. Die eer is enkel aan de VRT voorbehouden. Toch even een bezoekje brengen aan het orkestje van deze grote vriendelijke Hollywood-reus (letterlijk en figuurlijk, ’s mans gestalte is 1m96).

Dinsdag 19/10 – 22:40 – Op de receptie na de uitreiking van de Jo Röpcke-award 2010. Voor de mensen die deze site niet in de gaten hielden: debuterend cineast Gust Van den Berghe kreeg de prijs voor zijn ‘En waar de sterre bleef stille staan.’ De hele cast is aanwezig vanavond en is merkbaar trots. De reacties op de director’s cut van ”En waar de sterre bleef stille staan’ zijn overwegend positief, veel mensen claimen ontroerd te zijn. De Vlaamse gemeenschap heeft er een nieuw stuk cinema-erfgoed bij waar niet alleen Siegfried Bracke trots op kan zijn.

Dinsdag 19/10 – 12:43 – Hotelswitch 2. En meteen de laatste. Hotel de Flandre wordt verlaten voor het Ghent River-hotel, in een zijstraat van de Vrijdagmarkt. Programma voor de volgende uren: uitchecken, onszelf en onze bagage verplaatsen, wachten, wachten, wachten, inchecken en installeren. Dinsdag 19/10 – 02:14 – Collega ‘Den Ilegems’ is geboren voor het ongeluk, zo lijkt het. Alsof een kreupele laptop, aantijgingen van misogynie na zijn ‘Smoorverliefd’-recensie en een permanente staat van verwarring nog niet genoeg waren, speelt hij nu ook de jas en pull kwijt die hij deze avond aan had. Locatie van het waarschijnlijke delict: de Decadance in de Overpoort. Gent is Missouri niet, maar in de Overpoort zou men toch gaan twijfelen. Dinsdag 19/10 – 00:40 – ‘Winter’s Bone’ (**) is een taai drama met een innemend hoofdpersonage. Ree (straf vertolkt door de prille twintiger Jennifer Lawrence) is een 17-jarige meid met een olifantshuid en een verantwoordelijkheidszin waar zelfs Jack Bauer z’n hoed voor zou afnemen (als hij een hoed had, tenminste. Wat voor soort hoeden zou Jack Bauer dragen?). Ze zorgt voor haar jongere broertje en zusje en staat haar mentaal afwezige moeder op alle vlakken bij. Tot op de dag dat de ‘law’ (in de vorm van een onzekere sheriff) haar komt mededelen dat hun hele hebben en houden hen zal worden afgenomen wanneer haar weggelopen, meth-brouwende vader niet komt opdagen op zijn aanstaande strafzaak. Ree dus op zoek naar papa. Met behulp van haar oom, die potig vertolkt wordt door, daar is-ie, John Hawkes.
De fotografie van de mistroostige Missouri-bossen (het weinig verfilmde Ozark-plateau), die bevolkt blijken door het meest gemene, drugsverslaafde en gewelddadige blanke schorem sinds de katholieke kerk, doet nogal denken aan het excellente ‘The Road’, alleen is het allemaal iets minder uitzichtloos en apocalyptisch. Het is daarom dat ‘Winter’s Bone’ niet voor de constante trap in de ballen zorgt: krab het vliesje grimmigheid af en je krijgt een heel hoopvol fundament. Ree brengt redding, daar valt van in het begin niet aan te twijfelen.
Samengevat: een pittige white trash-vertelling dankzij het intense acteerwerk en een paar buitengewoon krachtige scènes, maar geen meesterstuk door het flets voortkabbelend middenstuk. Ik moet nog steeds de film zien die me sprakeloos achterlaat. Maandag 18/10 – 22:33 – Blijven plakken op restaurant kan kwalijke gevolgen hebben als je aan de andere kant van Gent moet zijn. Net op het tijdstip van de publiekvoorstelling van ‘Winter’s Bone’ in de Kinepolis gestrompeld en snel onze filmtickets opgepikt. We (dat zijn Sam De Ryck, Emi Catteeuw en mezelf) slagen er in om nog wat beelden te schieten van John Hawkes die door een Filmfestival-presentator aan een kort interview wordt onderworpen. De film kunnen we dus vanaf de prelude volgen. Maandag 18/10 – 17:11 – Net acteur John Hawkes geïnterviewd over ‘Winter’s Bone’, een white trash-drama dat vanavond voor het publiek wordt voorgesteld. John Hawkes is misschien het best bekend bij het Knack Focus-publiek voor zijn vertolking van Sol Star in Deadwood, of als aimabele schoenverkoper uit bescheiden indiehitje ‘Me and You and Everyone We Know.’ Either way, de man is de minzaamheid zelve, wat me doet denken dat hij in z’n carrière vaak werd getypecastet. Check hem trouwens in de hilarische comedy-reeks ‘Eastbound & Down’, waarin ie gestalte geeft aan de broer van het egocentrische en verwaande hoofdpersonage.

Zondag 17/10 – 01:05 – ‘Bodyguards and Assassins’ blijkt een lauw afkooksel van de betere oosterse actiefilm. Kurosawa draait zich om in zijn graf, hoor ik uw webrecensent luidop denken. Een niet te onderschatten kunde overigens, dat luidop denken. ‘Geen recensie waard’ is het onverbiddelijke maar ongetwijfeld billijke oordeel.

Even een kanttekening: het absurde ‘Tim & Eric Awesome Show: Great Job’ heeft al vaak dooie momenten op de hotelkamer voor het slapengaan animo ingeblazen. Het is nu niet anders. Hieronder een paar fijne, non-Filmfestival-related sketches, so see for yourselves (omdat over absurde humor schrijven een beetje is als kantklossen over Slavoj ´i¸ek).

Hilariteit 1 & hilariteit 2.





Zondag 17/10 – 22:15 – De Sphinx vertoont binnen een kwartier het Chinese vechtkunstspektakel ‘Bodyguards and Assassins.’ Ik zie er uiteindelijk van af om deze prent te bekijken want ik kamp met de lamme zondagblues. Herr Ilegems is wel toeschouwer. Ik ben benieuwd, maar ook niet echt.



Zondag 17/10 – 13:36 – Aan de arbeid om deze blog hier voor u, internetgeneratie, in orde te brengen. Het was een zware nacht, maar zware nachten zijn er om over geschreven te worden. En in het vervolg zal ik dit doen, beloofd!

Zaterdag 16/10 – 23:40 – ‘Potiche’ was goede, oer-Franse cinema, Catherine Deneuve en François Ozon waren aanwezig wat de hoofdredacteur (en wij samen met hem) tot euforie stemde, ‘Silent Souls’ was een revelatie, de zaal zat afgeladen vol met Knack Focus-zeloten die zich voortreffelijk gedroegen (wij vermoedden vooraf niks anders) en de sfeer zat gewoon goed, om maar eens een Robert Waseige-cliché te employeren. De Knack Focus-festivaldag was geslaagd en de internetcrew blaast uit in het fijnste café van Gent, de White Cat.



Zaterdag 16/10 – 20:12 – En daar is ze dan, la grande dame du cinéma français, geflankeerd door regisseur François Ozon en collega-acteur Jérémie Renier. Met elk woord dat ze slaakt, laat ze de bomvolle zaal uit haar hand eten. Diva’s blijven diva’s: élégance française blijkt duurzamer dan windmolens.

Als u het (nog eens) wenst te zien: check dan gewoon het filmpje van collega’s Sam de Ryck en Emi Catteeuw over de Knack Focus Festivaldag. Omdat woorden soms niet volstaan!

Zaterdag 16/10 – 18:49 – Derde film ‘Shahada’ (**) en vierde film ‘Kaboom’ (*) zijn minder spek voor mijn bek, maar de immanente komst van Catherine Deneuve, vòòr de laatste film van de Focus Festivaldag, zal veel goedmaken. Hoofdredacteur Patrick Duynslaegher is ongetwijfeld in zijn nopjes.

Zaterdag 16/10 – 13:14 – Na ‘En Waar de Sterre Bleef Stille Staan’ (**), is het tijd voor de lunch. De Knack Focus-fanatici zijn in zo’n grote getale opgedaagd dat er voor ons aan geen enkele tafel plaats te nemen valt. Dan maar op de grond de scampi’s, tomaat-garnaal en zalm verorberen.

Zaterdag 16/10 – 11:30 – De eerste film, het Russische ‘Silent Souls,’ (***) is net afgelopen en is voor mij één van de revelaties van dit Filmfestival. Een serene (bedankt goede vriend Jens Vanderbeke voor het gebruik van dit adjectief), typisch Slavische vertelling over het verwerken van verlies en de algemene pijn van het zijn, voorzien van een lijzig en hypnotisch ritme en een obligate melancholisch-poëtische voice-over. Grote kunst.



Zaterdag 16/10 – 08:14 – Vroeg opstaan. Een beetje sterven vanbinnen. Douchen. Wat croissants en chocoladekoeken mee graaien. Toch met goed gemoed naar de Focus Festival vertrekken, want vijf films en -waarschijnlijk- een guest appearance van Cathérine Deneuve, wie zegt daar neen tegen?!

Vrijdag 15/10 – 00:44 – Meh. ’22 Mei’ (*) is visueel verbluffend, maar inhoudelijk is het een miskleun. Gemiste kans, denken we dan. Maareuh… die Koen Mortier is getalenteerd genoeg om ooit een echt straffe film af te leveren. Alleen: liefdadigheidsorganisaties binnen de filmwereld, schenk die mens eens een deftig scenario en een cast bestaande uit acteurs!

Morgen, eigenlijk vandaag, vroeg opstaan voor de Focus Festivaldag. Dat wordt een kort nachtje, want we moeten wel schuilen voor de in liters uit de lucht hozende regen in café In Den Hemel zeker! Zonde. Knipoog-emoticon.

Vrijdag 15/10 – 22:20 – Bij de ingang wordt ons nog snel een 3D-brilletje in de handen gestopt: voor ’22 Mei’ speelt nog een last-minute-kortfilm opgepikt uit de verse oogst eindprojecten van film-studenten aan het Rits. Zowaar de eerste Vlaamse 3D-kortfilm!

Vrijdag 15/10 – 22:10 – ‘Den Ilegems’ blijft alweer niet van miserie gespaard: Kinepolis-mensen laten hem niet binnen in ’22 Mei’ omdat hij geen ticket heeft. Zelfs al staat klaar en duidelijk op onze badges ‘PROF’ te lezen (wat dat dan exact moet betekenen weet ik niet, maar het duidt toch op professionaliteit, niet?), nog buigen de zaalwachters niet. Het moet gezegd dat de in de Kinepolis werkzame kaartjesknippers zich met militaristisch genoegen van hun taak kwijten.
Enter Wouter Haemers, de sympathieke en op het Filmfestival omnipresente Knack Focus-layouter, die zijn ticket in een daad van broederliefde aan Andreas afstaat. Here’s looking at you, Wouter! Vrijdag 15/10 – 18:51 – Net de meest verknipte film op het festival gezien so far. Sphinx-zaal 3 zat afgeladen vol voor de derde worp van Quentin ‘Mr. Oizo’ Dupieux, ‘Rubber’ (**), een absurdistische horrorwestern met als protagonist een telekinetische en psychopathische autoband. U leest dit goed, een autoband. Het virulent marihuanagebruik verradend scenario is echter niet het enige waarmee regisseur/monteur/componist en cinematograaf Dupieux zich heeft uitgeleefd: ook visueel-esthetische spielereien zijn de man niet vreemd. Hoewel voor een habbekrats gedraaid (500 000 dollar volgens Imdb) mag de productiekwaliteit van dit schouwspel zonder aarzeling heel hoog genoemd worden. Of het nu gaat om de bizarre mise-en-scènes (het rijtje stoelen voor de ’toeschouwers’ in het midden van de woestijn bvb.), de westerneske flow (de manier waarop long shots en medium shots montagegewijs worden afgewisseld) of de haast poëtische dolly shots van de uit zichzelf rollende ‘killer tire’ in het Amerikaans woestijnlandschap, het verraadt allemaal dat Mr. Oizo wel degelijk over een cinematografische visie beschikt. De van de pot gerukte meta-filmische verhaallijn (voor de observatie van de rubberen moordpartijen wordt een bende toeschouwers aangesteld, die vervolgens op gezette tijden commentaar levert) en de karikaturaal acterende cast, dragen alleen maar bij tot de all-round-fun. U zult mij dit geen meesterwerk horen noemen, maar een rubberen gebruiksvoorwerp van een meeslepender signatuur voorzien dan het volledig assortiment aan ‘persoonlijkheden’ uit openingsfilm ‘Smoorverliefd’, lijkt misschien niet zo moeilijk, maar is in dit geval toch een verdienste.



Vrijdag 15/10 – 12:47 – Tweede wapenfeit van de ‘beur-Andreas-Ilegems-op-actie’: het getormenteerde subject laten winnen bij het poolen in café De Ploeg.

Vrijdag 15/10 – 11:00 – Het is zo één van die oktoberochtenden in de lage landen waarvan de miezerigheid afstraalt op diegenen die ‘m moeten ondergaan. Computercomplicaties hebben collega en kamergenoot Andreas Ilegems reeds een paar dagen geleden getroffen, maar nu kan de goede man echt geen jota meer uitvoeren op de persoonlijke laptop. Bovendien zijn reaguurders op deze site overduidelijk op z’n vel uit. Maar, ondergetekende is uiteraard niet ingehuurd om mensen te deprimeren, quite the opposite, en schiet in actie. Eerste wapenfeit van de ‘beur-Andreas-Ilegems-op-actie’: de man bekend maken met onderstaand prachtlied, over het aan de voet van de Pamir-bergketen gelegen droomland Tadzjikistan. Omdat het filmfestival altijd een beetje reizen is (en ter compensatie voor het gebrek aan Tadzjiekse incestdrama’s in de selectie).



Donderdag 14/10 – 00:15 – Na het zien van ‘American Grindhouse’ (**) wandelen we voldaan terug naar een fijn hotel, dat laatste moet gezegd. De documentaire bood niet veel nieuws voor exploitation-aficionado’s, maar zal ongetwijfeld een vlotte introductie zijn voor leken. Het is verfrissend om te zien hoe bekwame b-regisseurs als John Landis (‘An American Werewolf in Paris’) en Joe Dante (‘Gremlins’) hun licht laten schijnen op een foute cinema-stroming waar ze overduidelijk van houden. Aangenaam en humoristisch naslagwerk over de riolen van de Amerikaanse film. Omdat het niet altijd politiek correct hoeft te zijn.

Donderdag 14/10 – 22:20 – Alweer een latenight-filmsessie in één van de gezelligste bioscopen in het land: de Sphinx. De documentaire ‘American Grindhouse’, één van de tussendoortjes waar ik best naar uitkeek, speelt hier binnen tien minuten. Een hapklare brok die niet ‘Smoorverliefd’ heet mag ook al eens.
Even een korte voorbeschouwing voor morgen: het absurde ‘Rubber’, van Mr. Oizo Quentin Dupieux en het explosieve ’22 Mei’ van Koen Mortier (‘Ex-Drummer’) zijn twee prenten om naar uit te kijken. Denk ik. Hoop ik.



Donderdag 14/10 – 17:15 – De q&a-sessie met ‘Bourne Ultimatum’-regisseur Paul Greengrass is net afgelopen in zaal 10 van de Kinepolis. Onze hoofdredacteur Patrick Duynslaegher schotelde de langharige, sympathieke en bevlogen Brit heel wat pertinente vragen voor die later wel nog hun weg naar YouTube / de Knack Focus-site zullen vinden. Greengrass weet goed waar ie mee bezig is, laat het ons daar op houden.

Donderdag 14/10 – 11:40 – Onze twee nachten in Hotel Gravensteen zitten erop, we moeten de switch maken naar viersterrenhotel Hotel De Flandre, zowat naast Filmfestival-hotel Marriott. Maar, we (en dat zijn Andreas Ilegems en ik) kunnen pas inchecken om 15 u. Chinees restaurant Saigon (Drabstraat 34) biedt echter soelaas. Beste bediening en beste babi pangang van Gent, no kidding! Spread the word!

Woensdag 13/10 – 00:55 – Ik ben behoorlijk onthutst na het zien van deze ‘Five Cities’ (**). Dit kan absoluut geen slechte cinema genoemd worden, maar het is evenmin een opbeurend bioscoop-uitje. Natuurlijk had ik niet veel gezelligheid verwacht in een mozaïekdrama dat er prat op gaat over de dood te gaan en waarin de hoofdpersonages, of toch drie ervan, terminale kankerpatiënten zijn. De rode draad doorheen de vijf verhalen van deze personages is hun onvermogen om normaal in het leven staan, om normaal te communiceren, om te kunnen omgaan met hun nakende dood. Dat de Turkse cinema in de lift ziet, is ook aan deze geïnspireerde indie, die de prijs voor beste scenario op het filmfestival van Antalya wegkaapte, te zien. Thanatos wordt omstrengeld door een met absurde elementen doorspekte (de katvrouw die elk personage aan elkaar bindt!), Altman-eske vertelling van een weinig geziene filmische poëzie. Geen stomp in de maag, eerder een opeenvolging van dwarse steken. Voer voor cinefielen op prozac, quoi.

Woensdag 13/10 – 21:55 – We toeven nog even in de Bar Tati, vooraleer we ons naar de Sphinx-cinema begeven voor het Turkse mozaïekdrama ‘Five Cities.’ Ik hoop op de eerste echte stomp in de maag van dit Filmfestival …
Woensdag 13/10 – 17:30 – Bent Hamer is een filmmaker die ik sinds Bukowski-verfilming ‘Factotum’ heel hoog heb zitten. De Noor, ook bekend van ‘Kitchen Stories’, lijkt een patent te hebben op tragikomedies waarin onderkoelde humor en strakke beeldcomposities een voorname rol spelen. Daarom net dat ‘Home For Christmas’ (*) met z’n pure sentimentalisme me wat tegenviel. De prent speelt zich af in het fictieve Noorse stadje Skogli, enkele uren voor kerstavond. We krijgen een inkijk in de levens van verschillende personages, zoals dat gebruikelijk is bij mozaïekfilms. Sommigen zijn tevreden met hun leven, anderen begeven zich op het pad naar zelfdestructie en wenden zich tot de fles. Niet elk personage is interessant. Onze persoonlijke favoriet is de alcoholicus die de nieuwe vriend van zijn ex-vrouw knock-out slaat om dan, verkleed als Kerstman, zijn kinderen te verheugen met cadeautjes op een kerstavond waarop hij niet was uitgenodigd. Met de combinatie schrijnend/hilarisch drukt Hamer dan weer zijn stempel op dit werk. Jammer van de wat potsierlijke climax.

Woensdag 13/10 – 15:20 – ‘Get Low’ (***) bleek een innemend, intimistisch en oerdegelijk Grote Depressie-drama met een grootse Robert Duvall. Een klassiek verteld en gefotografeerd kluizenaarsverhaal dat zo uit de stal van menig legendarisch Hollywoodcineast uit de 50’s kon komen. Een eerste grote verrassing.

Intussen schuiven we in de rij aan voor Bent Hamers mozaïekfilm ‘Home For Christmas.’

Woensdag 13/10 – 13:15 – Na een stevig ontbijt en een hectische ochtend, spoed ik me samen met de filmrecenserende collega naar de Kinepolis voor ‘Get Low,’ het regiedebuut van een zekere Aaron Schneider, met een zekere Robert Duvall.

Woensdag 13/10 – 01:00 – De receptie is afgelopen. Collega’s Sam De Ryck en Emi Catteeuw hebben hun interview- en filmwerk erop zitten. Terwijl we naar het hotel wandelen, lees ik in De Standaard dat de Rode Duivels een 4-3 voorsprong in de 93ste minuut nog uit handen gaven. Misschien toch eens tijd om de cast van ‘En Waar De Sterre Bleef Stille Staan…’ in de rode plunje te tooien. Maken we ons tenminste niet meer belachelijk.

Dinsdag 12/10 – 22:40– ‘Smoorverliefd’ (0) is afgelopen, de cast + regisseur Hilde Van Mieghem werden aan een kort interview onderworpen en de genodigden worden nu begeleid naar één van de meest exclusieve recepties in het land der Vlamen: de openingsreceptie van het Filmfestival Gent. Over de openingsfilm kan ik het volgende kwijt: zelden een gênanter en over the top romcom gezien. Deze Vlaamse poging tot dit door Hollywood kapot geëxploiteerde genre is onnatuurlijk, grotesk en soms ronduit tenenkrullend. Zoals menig Hollywood-romcom, dus. Maar collega Ilegems weet u wel te verblijden met een nauwgezetter analyse. Als hij tenminste van zijn computerproblemen af raakt.

Dinsdag 12/10 – 19:35 – Op deskundige wijze weten collega Andreas Ilegems en ik ons in de uitverkochte zaal van ‘Smoorverliefd’ te lullen. Niet dat we de film zo hard willen zien, of dat we de festiviteiten van de openingsceremonie o zo spannend vinden, of dat we ook maar enigszins geïnteresseerd zijn in wat de cast en crew te zeggen hebben … Nee, het ontgaat me even waarom we op dit tijdstip in deze zaal zitten.

Dinsdag 12/10 – 15:50 – Me net geïnstalleerd in de hotelkamer waar we de komende, euh, 2 nachten zullen bivakkeren. Hotel Gravensteen is onze eerste halte tijdens dit Filmfestival-arbeidsbezoek. Het hotel ligt, zoals de naam doet vermoeden, op een steenworp afstand van het Gentse kasteel waarvan de gerestaureerde guillotine ooit een grote indruk op de miniversie van mezelf naliet. Minpunt aan dit hotel: het geringe respect voor de christelijke zieltjes. Er mag op het nachtkastje in mijn hotelkamer dan wel een exemplaar van het Nieuwe Testament liggen, de bladen van dit goddelijk geschrift zijn doorweekt. En vergeeld. Onvergeeflijk. Voor christelijke zieltjes, uiteraard. Maar die moeten dan wel kunnen vergeven, dus geen probleem there. Tijd voor een sigaret, MUHAHAHAHAHA!

Laurens Bouckaert