Tijdens Film Fest Gent kan u ook eens de magische kant van Murakami op het grote scherm zien
Met zijn debuutfilm Blind willow, sleeping woman bewijst Pierre Földes dat animatiefilm het ideale medium is om de magisch-realistische aspecten van Murakami’s oeuvre uit te beelden.
De verhalen van Haruki Murakami werden de laatste jaren al enkele keren omgezet in filmische hoogstandjes. Denk maar aan het bekroonde Drive my car of het Koreaanse Burning, dat dit jaar eveneens op Film Fest Gent te zien is. Het zijn trage, subtiele films waarin de psyches van neerslachtige personages langzaam maar zeker ontleed worden. Ook zijn het films die een zeker doorleefd realisme uitademen, wat in de boeken van de Japanse meesterverteller al eens anders kan zijn. Wie een roman van Murakami bij de hand neemt, wordt al snel gekatapulteerd naar een wereld waar sprekende katten en parallelle universums dagelijkse kost zijn. Die magisch-realistische kant van Murakami werd nog niet vaak in filmvorm uitgespit.
Daar brengt debuterend regisseur Pierre Földes verandering in met Blind willow, sleeping woman, waarin hij verschillende verhalen van Murakami samenkneedt tot één geheel. Liefhebbers herkennen onder andere flarden uit De opwindvogelkronieken en de kortverhalenbundel Na de aardbeving. In deze adaptatie mogen de magische aspecten van Murakami’s oeuvre wel de vrije loop gaan. Katten lijken weer mystieke krachten te hebben, de personages worden bezocht door geesten en een van de verhalen draait rond een reusachtige kikker die Tokyo van een aardbeving probeert te redden door een reusachtige worm te verslaan en daarbij de hulp inschakelt van een extreem middelmatige kantoorwerker.
Waarom animatie?
Niet toevallig koos Földes daarbij voor animatie. De kracht van Murakami’s magisch-realistische werk is dat de absurde elementen in context niet zo absurd aanvoelen. Zijn werk speelt zich af in een soort schemerzone waar het alledaagse altijd een beetje ongemakkelijk aanvoelt en het buitengewone eigenlijk best gewoon.
Zoiets is heel moeilijk na te bootsen in een ‘traditionele’, live-actionfilm. Wanneer je je mensen van vlees en bloed plots bezoek laat krijgen door een CGI-kikker met de grootte van een mens, dan zal dat altijd bizar lijken, hoe realistisch die ook nagebouwd werd. In animatie is zoiets veel natuurlijker. De tekenstijl van Blind willow, sleeping woman is sowieso al een beetje cru, waardoor het geheel op elk moment iets bevreemdend heeft. Voer je daar een pratende kikker in op, dan voelt dat veel makkelijker als een verlengde van de reeds opgebouwde wereld.
Wat Blind willow, sleeping woman wel gemeen heeft met Murakami-adaptaties die meer voeten in de realiteit hebben, is de thematiek. Ook in Földes’ animatiefilm volgen we een handvol eenzame personages die op zoek zijn naar menselijke connectie, maar die worstelen met de bijhorende communicatie. Er wordt niet even diep in hun emoties gegraven als in pakweg Drive my car, maar voor een film met een reusachtige kikker worden er best veel complexe emoties naar boven gebracht.
Blind willow, sleeping woman is tijdens Film Fest Gent te zien op zondag 16 oktober (19u30, Kinepolis), maandag 17 oktober (17u30, Kinepolis) en woensdag 19 oktober (23u, Sphinx)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier