Van een romantische sprookje over matrasschimmel over een absurdistische superheldenkomedie tot de minst charmante charmezanger aller tijden: Knack Focus dook de afgelopen twee weken in het programma van Film Fest Gent en dook er deze tien filmparels op.
The fifth thoracic vertebra (Park Sye-Young)
Misschien wel de bijzonderste film op deze editie van Film Fest Gent. The fifth thoracic vertebra van debuterend regisseur Park Sye-Young is een romantisch sprookje over matrasschimmel. Concreet betekent dat dat we zestig minuten lang een verloederde matras tussen verschillende mensen doorgegeven zien worden en getuige zijn van alles wat daarop gebeurt. Soms is een relatie kapot maar denken we die te kunnen herstellen door de problemen te negeren, alsof je een beschimmelde matras omdraait en er weer op gaat liggen. Andere momenten beleef je op een matras de meest intieme momenten van je leven. Meer dan een uur had Park Sye-Young niet nodig om zijn ongebruikelijke parabel te vertellen.
Piaffe (Ann Oren)
In Piaffe transformeert een jonge vrouw langzaam maar zeker in een paard. Aanvankelijk is het schrikken, maar al snel leert ze haar nieuwe identiteit omarmen. Ze transformeert erdoor zelfs van een verlegen muurbloempje tot een spring in ’t veld die regelmatig in Berlijnse technoclubs te vinden is. Tussen de regels door gaat Piaffe natuurlijk niet letterlijk over iemand die in een paard verandert, maar over het ontdekken van je eigen genderidentiteit. Subtiliteit vind je in die allegorie niet, bevreemdende schoonheid des te meer.
Sick of myself (Kristoffer Borgli)
De botste satire van Film Fest Gent 2022 was Sick of myself, een Noorse film over het meest narcistische hoofdpersonage dat je ooit op beeld zag. Signe zit in een competitieve relatie met de kunstenaar Thomas, waarbij de twee vooral uitvechten wie het meeste aandacht kan opeisen. Wanneer Thomas geïnterviewd wordt door een prestigieus kunstmagazine en zijn carrière zo een flinke duw in de rug krijgt, gaat Signe over tot drastische maatregelen om de schijnwerpers weer op zich te krijgen. Op het internet leest ze over Lidexol, een Russisch medicijn dat gelinkt wordt aan een mysterieuze huidziekte. Wat volgt is een enerverend en hilarisch verhaal waarin een onuitstaanbaar personage er alles aan doet om zo negatief mogelijk in de aandacht te komen.
Rimini (Ulrich Seidl)
Sick of myself was niet de enige film die rond wrange humor draaide. Ook Ulrich Seidl, de Oostenrijkse keizer van tristesse, stelde een nieuwe film voor op Film Fest Gent 2022. In Rimini volgen we Richie Jewel, een aan lager wal geraakte schlagerzanger die tegenwoordig voor groepen van twintig toeristen optreedt in het mistroostige badstadje Rimini. Richie Jewel stelt zich op als een uiterst charismatische man, en de symmetrische shots weten de werkelijkheid bijna te verbloemen, maar uiteraard doorprikt Seidl die façade en laat hij de smerige werkelijkheid zien.
Close (Lukas Dhont)
De laatste weken is de loftrompet voor Close al vaak afgestoken, maar het zou oneerlijk zijn om de mooiste Belgische film van het jaar daarom niet meer in dit lijstje op te nemen. De schoonheid van Lukas Dhonts film wordt nergens overdreven. Close is een subtiel en pakkend portret van vriendschap en verdriet, waarin vooral de gevoelens die niet worden uitgesproken het diepst snijden.
Fumer fait tousser (Quentin Dupieux)
Niet elke komedie moest het van leedvermaak hebben. Wie ondertussen bekend is met het werk van de Franse absurdist Quentin Dupieux, weet welke gortdroge en uiterst banale taferelen hij in zijn films mag verwachten. In Fumer fait tousser voert hij de Tabac Force op, een groep van vijf superhelden die ondanks hun naam nog nooit gerookt hebben. In de plek daarvan verslaan ze hun vijanden door er giftige stoffen op af te vuren tot ze bezwijken aan kanker. En dat is slechts het begin van het verhaal, dat uiteindelijk uitgroeit tot een soort anthologiefilm vol verhaaltjes die griezelig bedoeld zijn, maar vooral bizar en zeer vermakelijk blijken.
Coma (Bertrand Bonello)
We kunnen ons perfect inbeelden dat u de coronalockdowns liever niet herbeleeft. We maken echter graag een uitzondering voor Coma, de nieuwe film van Bertrand Bonello die niet zelden aan het surrealistische werk van David Lynch doet denken. Ook in Coma lopen droom en realiteit steeds vaker door elkaar, wat gezien het onderwerp zeer relevant is. In deze film schetst Bonello namelijk hoe wij, en vooral jongeren, de eindeloze leegte van de lockdown trotseerden en hoe we daarbij langzaam maar zeker in een soort koortsdroom belandden.
Blind willow, sleeping woman (Pierre Földes)
De laatste jaren zagen er al enkele veelgeprezen Murakami-verfilmingen het levenslicht. Denk maar aan Drive my car of Burning, allebei trage, subtiele drama’s die de complex psychologieën van hun personages doorspitten. Met Blind willow, sleeping woman doet Pierre Földes echter nog iets nieuws: de magische aspecten van Murakami in beeld omzetten. Niet toevallig koos hij daarbij voor animatie, een medium waarin de grens tussen fantasie en realiteit gemakkelijker vervaagd wordt.
Klondike (Maryna Er Gorbach)
De oorlog in Oekraïne is allerminst grappig, maar soms is humor de beste manier om je miserie te verwerken. In Klondike laat Maryna Er Gorbach zien welke impact de oorlog heeft of doodgewone mensen. Tolik en Irka wonen op een boerderij in de Donbas-regio, dicht bij de Russische grens. Wanneer er oorlog uitbreekt tussen de pro-Russische separatisten en de Oekraïense verzetsstrijders, proberen de twee vooral hun huishouden recht te houden, wat weergeven wordt met droge humor die enigszins aan het werk van Yorgos Lanthimos doet denken.
The banshees of Inisherin (Martin McDonagh)
Martin McDonagh doet weer een beroep op Colin Farrell en Brendan Gleeson, het duo dat in zijn In Bruges al de hoofdrol speelde. Ook The banshees of Inisherin is weer een zwartkomische film geworden die langzaam maar zeker gekker en absurder wordt. Het verhaal speelt zich af op Inisherin, een fictief eilandje langs de Ierse kust. Op het moedereiland speelt zich een burgeroorlog af, maar Inisherin blijft een vredige saaiheid overheersen. Colm en Pádraic doden er de tijd door vooral samen in de pub te zitten, maar wanneer die eerste op een dag plotsklaps beslist om een einde aan de vriendschap te maken, begint er een machtsstrijd tussen de twee om te zien of de vriendschap gered dan wel voorgoed verwoest kan worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier