De titel Dragged Across Concrete beschrijft perfect hoe je je voelt na S. Craig Zahlers flikkenfilm: geradbraakt, geschoffeerd en gereed voor meer.
Boezemt Mel Gibsons knoert van een knevel nu angst of vertrouwen in? Je bent er nog niet uit of daar plant de verbrande Hollywoodster met ranzige ideeën over joden en vrouwen zijn bottine al in het aangezicht van een gevloerde drugsdealer. Een scène later wordt de agent samen met zijn partner (Vince Vaughn) door zijn baas ( Miami Vice-legende Don Johnson) geschorst omdat er beelden circuleren van zijn overenthousiaste onderzoeksdaad en ‘de entertainmentindustrie – voorheen bekend als het nieuws – schurken nodig heeft’. Politiek correct denken en woke-activisme kan scenarist-regisseur-metaldude- kok-schrijver-componist S. Craig Zahler gestolen worden. U mag dat flink vinden, u mag hem zelfs lichtzinnig verdenken van een reactionair gedachtengoed. Deert hem niet. Een film is geen moraliteitstest. Een goed verhaal impliceert geen juiste boodschap. En vertellen kan Zahler als de beste.
Een bewust ambigue, ruwe brok cinema die niet uit is op consensus.
Koppel aan je suspension of disbelief een suspension of aversion of Mad Mel en je ziet een bekwame, charismatische acteur die zich ten dienste van de film stelt. De twee geschorste flikken beramen een overval op bankovervallers die een pas vrijgelaten Afro-Amerikaanse jongeman inhuren. De zelfverzekerde Zahler neemt ruim de tijd om de verschillende personages te schetsen in scènes die de intrige geen millimeter vooruithelpen maar dankzij spitse dialogen wel vaart hebben. In geen velden of wegen zijn helden te bekennen, zelfs geen antihelden die tot inkeer moeten worden gebracht. Geldgebrek en de wil om voor geliefden te zorgen leiden tot bedenkelijke beslissingen met een grote kans op een ongewenste afloop. Verder moet je het niet zoeken in een geïdealiseerde noch geïdeologiseerde, grimmige wereld waar racisme en vooroordelen meespelen – of je dat nu afkeurt of niet.
Eerder een donker dan een fout wereldbeeld? De onconventionele Zahler is niet uit op een politiek of sociologisch traktaat. Zoals hij aantoonde met zijn eerdere, even snoeiharde werk, de gruwelwestern Bone Tomahawk en de knokfilm Brawl in Cell Block 99, ligt zijn hart bij de betere genrefilm en stevige scènes die flirten met exploitation. Als een Sam Peckinpah (The Wild Bunch) of Don Siegel (Dirty Harry) voor de eenentwintigste eeuw maakt hij van de occasionele gewelduitbarstingen in Dragged Across Concrete intense gebeurtenissen. De bankoverval en de finale shoot-out zijn hondsbrutale en wrede maar ook razend efficiënte actiescènes. Een bewust ambigue, ruwe brok cinema die niet uit is op consensus. Te nemen of te laten.
Dragged Across Concrete
S. Craig Zahler met Mel Gibson, Vince Vaughn, Don Johnson
