Double dates: deze dames doen het met twee in Cannes

Niet alleen Bérénice Bejo presenteert in Cannes twee verschillende films. Ook deze dames doen het liever met twee.

Geboren op 30 september 1975 in Parijs.

Kent u van die scène uit Jacques Audiards De rouille et d’os (2012) waarin ze zich door Matthias Schoenaerts op diens rug laat dragen. De film vertelt het verhaal van een vrouw die beide benen verloor.

En van Deux jours, une nuit (2014), de humanistische parabel over een working class heroine die haar collega’s moet zien te overtuigen om eens niet voor persoonlijk gewin te kiezen, waarmee de Dardennes haar een van haar meest hartverscheurende performances ontlokten.

Had u moeten zien in Dikkenek (2006), de Belgische cultfilm van Olivier Van Hoofstadt met een van haar meest hilarische performances. Haar personage wordt omschreven als ‘consommatrice de shnouf’.

Heeft een kind met de Franse acteur en regisseur Guillaume Canet, die haar en Matthias Schoenaerts in 2013 regisseerde in het New Yorkse misdaaddrama Blood Ties.

Maar is in Cannes op double date met Xavier Dolans Juste la fin du monde, een familiedrama waarmee het Canadese wonderkind na festivalhits J’ai tué ma mère (2009), Laurence Anyways (2012) en Mommy (2014) zijn wereldverovering rustig verderzet. Doen ook mee: Léa Seydoux, Vincent Cassel en Gaspard Ulliel.

En met Nicole Garcia’s Mal de pierres, een adaptatie van Milena Agus’ roman over een vrouw in een gearrangeerd huwelijk die verliefd wordt op een WO II-veteraan. Beau gosse van dienst is Louis Garrel en de cinematografie wordt verzorgd door de Belgische cameraman Christophe Beaucarne.

Geboren op 9 april 1990 in Los Angeles.

Kent u van die saga over dat meisje dat verliefd wordt op een vampier, maar zich wel pas netjes na hun huwelijk door de bloedzuiger laat bezwangeren.

En van de ongeziene persaandacht voor haar relatie met tegenspeler Robert Pattinson, vooral toen die relatie op de klippen liep na haar affaire met regisseur Rupert Sanders. Zelfs Donald Trump moeide zich al tweetend: ‘She cheated on him like a dog & will do it again – just watch.’

Had u moeten zien in Gregg Mottola’s Adventureland, de film waarin ze voor het eerst toonde dat ze meer kan dan met halfopen mond naar Robert Pattinson kijken. Dat bleek toen wel gewoon met halfopen mond naar Jesse Eisenberg kijken te zijn.

Houdt nu vaak het handje vast van Soko, het biseksuele Franse zangeresje van I’ll Kill Her. Ze wil het zelf niet met zoveel woorden gezegd hebben, maar La Stewart blijkt ambidexter in de liefde.

Maar is in Cannes op double date met een fashionistaspookverhaal getiteld Personal Shopper. Na het bejubelde Clouds of Sils Maria (2014) haar tweede samenwerking met de Franse allround slimmerik Olivier Assayas, die haar destijds de best mogelijke keuze naast coactrice Juliette Binoche noemde.

En met festivalopener Café Society, Woody Allens 47e (!) langspeelfilm. Na Hollywood Ending (2002) en Midnight in Paris (2011) scoort de New Yorkse komiek een records brekende hattrick: als enige regisseur ooit mocht hij voor de derde keer het festival plechtig openen. Lees het verslag van Cafe Society hier.

Geboren op 26 oktober 1985 in Bordeaux.

Kent u van de extreem schattige (of irritante) manier waarop ze met haar Franse accent ‘I’ll keel her’ zingt in haar hitsong I’ll Kill Her.

En van haar Instagram-account @sokothecat, waarop ze zo veel pittige direct messages ontvangt dat ze er een klein magazine getiteld Sextagrams mee vulde. ‘We sorteren ze per thema: ass pictures, tits pictures, awkward pictures.’

Had u moeten zien in A l’origine (2009), een op feiten gebaseerd drama van Xavier Giannoli waar ze een César-nominatie mee in de wacht sleepte. A l’origine was ook de eerste film waarvoor ze niet langer onder haar echte naam Stéphanie Sokolinski werd aangekondigd.

Is stapelverliefd op Kristen Stewart – stel u even dat schattige (of irritante) Franse accent voor bij deze woorden: ‘I’m very, very, very in love and very happy in a relationship!’ Voordat ze Stewart aan de haak sloeg, had ze eerst al even Stewarts ex Robert Pattinson amoureus uitgetest.

Maar is in Cannes op double date met La danseuse, een biopic van de hand van debutante Stéphanie Di Giusto waarin Soko de Folies Bergère-danseres Loie Fuller vertolkt. Johnny Depps dochter Lily-Rose speelt dier legendarische concurrente Isadora Duncan.

En Voir du pays van de zusjes Delphine en Muriel Coulin, waarin ze een Afghanistanveteraan speelt die mag gaan decompresseren in een hotel op Cyprus. Dat belooft spannend te worden, want de gezusters Coulin verrasten in 2012 al met hun tienerzwangerschapstragikomedie 17 filles.

Geboren op 16 november 1964 in Turijn.

Kent u van In alle eerlijkheid: waarschijnlijk kent u Valeria Bruni Tedeschi gewoon niet. Haar filmografie bestaat voornamelijk uit Franse en Italiaanse films die veel te weinig gezien werden in deze contreien. Doodzonde.

En van Tja, misschien van haar bekendere zingende zus Carla Bruni en haar Franse, ex-presidentiële schoonbroer Nicolas Sarkozy?

Had u moeten zien maar miste u waarschijnlijk omdat haar rol te klein was in Steven Spielbergs politieke thriller Munich (2005), over het bloedbad op de Olympische Spelen van 1972, of in Ridley Scotts wijngaardromantiek A Good Year (2006).

Adopteerde een kind met de negentien jaar jongere Franse acteur Louis Garrel, die haar liet staan voor de Iraanse actrice Golshifte Farahani en intussen iets heeft met Frans supermodel Laetitia Casta.

Maar is in Cannes op double date met Ma loute, de schelmenfilm waarmee Bruno Dumont verdergaat op zijn met P’tit Quinquin (2014) ingeslagen komische weg. De Franse filosoof-filmmaker, die voor zijn films romans schrijft in plaats van scenario’s, is een Cannes-habitué en won er in het verleden al prijzen met La vie de Jésus (1997), L’humanité (1999) en Flandres(2006).

EnLa pazza gioia, het Italiaanse antwoord op Ridley Scotts Thelma & Louise, waarin Bruni Tedeschi samen met Micaela Ramazzotti ontsnapt uit een psychiatrisch centrum. Regisseur Paolo Virzì was na zijn Il capitale umano(2013) zo tevreden over Bruni dat hij haar prompt opnieuw castte.

Sam De Wilde