Docville: “Dit verhaal staat als een huis” (Koen Vidal)

Op 9 mei gaat ‘Rêve kakudji’ in première op Docville. Een cinematografische documentaire over de weg naar succes van een zwarte operazanger.

Op 9 mei gaat ‘Rêve Kakudji’ in première op het documentairefestival Docville. Een cinematografische documentaire van Koen Vidal en Ibbe Daniëls over de weg naar succes van een zwarte operazanger.

Niet iedereen heeft het in zich om zijn dromen na te streven en wensen te vervullen. Maar als je Serge Kakudji heet, en je naam letterlijk droom betekent, kan je niet anders dan je naam waarmaken.

Van kinds af aan trok Serge Kakudji al zingend door de straten van het Congolese Lubumbashi. Toen hij op een dag een opera zag op TV, wist hij dat hij niets anders meer zou willen dan zelf op de planken te staan. Maar omdat er in Afrika enkel gezongen wordt in de kerk, trok hij naar Europa, de blanke elitaire wereld van de klassieke muziek.

‘Rêve Kakudji’ is de nieuwe documentaire van Koen Vidal en Ibbe Daniëls en gaat op 9 mei in première op Docville. Daar zal ze meedingen naar de prijs voor beste Belgische documentaire. Het duo, dat eerder al de kortfilm ‘Futur Simple’ bracht, vond opnieuw inspiratie in het hart van Afrika. ‘Kakudji’ vertelt een uniek verhaal over dromen, ambitie en grensverleggende passie.

Journalist en Congo-expert Koen Vidal pikte het merkwaardige verhaal van de operazanger op en bleef niet bij de pakken zitten. “We hadden niets te verliezen.”

Een verhaal zo uniek als dat van Serge vraagt zowat om een verfilming. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?

Stephan Vanfleteren en ik waren destijds op zoek naar muziek voor onze kortfilm ‘Futur Simple’. Ik had Serge leren kennen in de KVS en deed hem een voorstel. De jeugd in Congo ligt hem zeer gevoelig en hij sprong meteen aan boord. Een dag met hem in de opnamestudio en we merkten meteen dat er een prachtig verhaal schuilging achter de man.

Heb je met de docu een bepaalde boodschap willen overbrengen?

Niet bepaald. Een Afrikaanse operazanger die een wereldster wil worden, dat verhaal staat als een huis. Dat was de kern van de film en we hebben ons daar aan gehouden. Maar er zitten veel hoekjes en kantjes aan die het publiek op haar manier kan interpreteren.

Toch kan je niet blind zijn voor het schril contrast tussen Europa en Afrika.

We hebben daar natuurlijk wel op ingespeeld. Daarom is Serge ook zo’n mooi personage. Ondanks dat contrast weet hij die twee heel verschillende werelden te verbinden.

De documentaire geeft een heel cinematografische indruk. Was dat een bewuste keuze?

Ja. Maar het verhaal leent er zich ook toe. We hebben bewust een zeer goede cameraman en geluidsman aangenomen om dat extra tot zijn recht te laten komen. Iedereen was ook betrokken in het overleg. We vormden een atypisch team, maar we hebben daar zeker niet om getreurd.

Een regisseur, een geluidsman en een cameraman. En wat was uw rol in de productie?

Wel, dit project is spontaan gegroeid en het is spontaan gebleven. Ik ben steeds bezig met Congo. Ik weet dat het niet simpel is daarover een verhaal te brengen. Een verhaal als dit heeft veel valkuilen en je moet oppassen voor clichés. Ik denk dat Ibbe mij nodig had om haar daarvoor te behoeden. We zijn heel complementair.

Je bent journalist en chef buitenland bij de krant De Morgen. Waar vond je de tijd voor dit project?

Dat paste bijzonder goed in elkaar. Toen ik in Congo was voor de opnames heb ik die gecombineerd met enkele interviews voor De Morgen. Die interviews hebben ze in een zomerreeks gegoten en die heeft uiteindelijk een Belgische journalistieke prijs gewonnen (Prijs stichting Filip Decock, red.). Zo was iedereen tevreden.

Over prijzen gesproken, de documentaire is genomineerd voor Docville. Hoe schat je je kansen in?

Ik kan die kansen niet inschatten, maar ik wil natuurlijk wel winnen. Toen ik op de avant-première mensen zowel zag lachen als huilen, wist ik dat het goed zat. Docville wordt vast een mooie ervaring. We zetten stap voor stap.

Jesse Huybrechts