Django Unchained (Blu-ray): Bloederige pasta

In de spaghettiwesternpastiche Django Unchained neemt Quentin Tarantino een stijlvol maar onbeduidend loopje met een zwart hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis.

Deze genrehybride van blaxploitation en Italiaanse western haalt de mosterd bij Sergio Corbucci’s Django uit 1966, samen met de Man with No Name-trilogie van Sergio Leone zowat de blauwdruk van de spaghettiwestern. Corbucci introduceert zijn (blanke) held slepend met een doodskist.

Vervolgens neemt Django het op tegen zowel Mexicaanse bandieten als racistische blanken, die hun identiteit onder een kap verbergen. Leuk detail, want Corbucci dicht in zijn genrefilms de goeden steevast een linkse overtuiging toe. De slechten vertegenwoordigen, met hun hebzucht en racisme, het rechtse gedachtegoed. Dat moet Tarantino ongetwijfeld geïnspireerd hebben.

In diens update van de Django-sage is de titelheld een zwarte slaaf die, samen met een blanke premiejager, zijn vrouw uit de handen van een zuiderse slavendrijver wil bevrijden. Tarantino schrikt er niet voor terug om – zoals voordien in Inglourious Basterds- het historische feitenmateriaal op zijn kop te zetten.

Vervolgens drenkt hij zijn typerende tongue-in-cheekhumor, vrolijke anachronismen en strakke stilering in een bloederig sausje. Leuk bedoeld, maar Quentins postmodernistische pulpcitaten galmen hol en worden vervelend. De QT-trein sputtert en vraagt dringend om nieuwe brandstof.

Piet Goethals