Die Fremde: Aanklachtcinema met zelfbeheersing

Roestige tradities en de clash der culturen monden uit in een pakkende climax in dit bekroonde familiedrama van Feo Aladag.

Die Fremde ***

Feo Aladag met Sibel Kekilli, Nizam Schiller, Derya Alabora

In de proloog van dit beheerste melodrama krijgt de jonge Turkse Umay in haar flat in Istanbul meteen een pistool tegen haar slapen gedrukt, om wat later door haar bruut van een echtgenoot te worden misbruikt. Geen wonder dat Umay zo snel mogelijk met haar zoontje terugwil naar haar familie in haar geboortestad Berlijn, ook wordt ze daar allesbehalve met open armen ontvangen. Zoals de Turkse traditie dat voorschrijft heeft haar familie het huwelijk immers gearrangeerd, waardoor ze haar scheidingsplannen maar beter opbergt. Tenminste: als ze geen schande over haar ouders wil afroepen en zo eerwraak riskeren.

Dat Umay – vertolkt door Gegen die Wand-revelatie Sibel Kekilli – desondanks weigert te zwichten voor de psychologische én fysieke druk, culmineert tot een noodlottige climax die nog lang na het rollen van de credits zal nazinderen. Veel weidse gebaren of overnadrukkelijke pathetiek heeft de debuterende, Oostenrijkse regisseuse Feo Aladag daar niet voor nodig. In een neorealistische vertelstijl beperkt ze zich tot het sober registreren van Umays beproevingen, terwijl ze zelfs haar vader, moeder en broers neerzet als slachtoffers van een gedemodeerde en autodestructieve familiemoraal.

Hoewel het scenario zich met een mechanische logica ontrolt, kun je Aladag – die zelf met een Duitse Turk is gehuwd – bezwaarlijk van anti-islamitische sentimenten verdenken. Ondanks de niet mis te verstane boodschap dat geweld enkel tot nog meer geweld leidt, is Die Fremde geen seculier staaltje agitprop, maar wel een gedramatiseerde analyse van een complex (multi)cultureel dilemma. ‘Niet de moslimcultuur zelf is het probleem,’ zo suggereert Aladag, ‘wel de patriarchale dictatuur waardoor die wordt gegijzeld en het naïeve westerse geloof dat kwalijke tradities als eerwraak vroeg of laat vanzelf zullen verdwijnen.’

Onder het strakke oppervlak schuilt een ingehouden woede en emotionele spanning die van Sibel Kekilli’s gezicht af te lezen vallen. Net als in Gegen die Wand laat de Duits-Turkse actrice zich opvoeren als icoon van alle rebelse, westerse moslima’s, maar dan deze keer met blikken die meer zeggen dan woorden en stiltes die luider klinken dan de heftigste dialogen.

Slotafrekening: aanklachtcinema met zelfbeheersing en zin voor nuance, en dus terecht genomineerd voor de Oscar van beste niet-Engelstalige film.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content