‘De Patrick’ met Kevin Janssens: eigenzinnig debuut waar véél vlees aan zit

Tim Mielants filmdebuut De Patrick is een geestige dramady met weinig kleren maar veel vlees aan, én met Kevin Janssens in zijne pure.

‘If I had a hammer. I’d hammer in the morning. I’d hammer in the evening. All over this land.’ Trini Lopez zong het al in zijn opgewekte sixtieshit If I Had a Hammer, maar het zou evengoed het motto van ‘de Patrick’ kunnen zijn, een wat wereldvreemde bijna-veertiger die noodgedwongen een nudistenkamping in de Ardennen moet runnen nu zijn pa plots overleden is. Zijn grootste probleem is dat een onbekende snoodaard er met zijn favoriete hamer vandoor is, en dat blijkt het startschot voor een obsessieve zoektocht naar het werktuig en vooral naar zichzelf, met alle intriges met andere campingbewoners van dien. Wat begint als een gortdroge, met uitgestreken gezicht gepresenteerde dramady bevolkt door blote venten en vrouwen muteert zo langzaam tot een nijpende whodunit én tot een existentieel sprookje over een man van weinig woorden, nog minder kleren en een ridicuul jommekeskapsel. Dat ook nog.

Het is een premisse die zich makkelijk leent tot groteske sitcom en (on)nodige dijenkletserij, maar in zijn filmdebuut houdt Tim Mielants, die eerder het derde seizoen van de hitserie Peaky Blinders en enkele episodes van Legion draaide, het deugddoend sec en beheerst. Het naakt wordt zo achteloos en aseksueel in beeld gebracht dat het na enkele minuten nog nauwelijks opvalt, tenzij je blijft gapen naar de bolle buik van Kevin Janssens, die voor zijn onflatteuze maar behoorlijk memorabele rol zeventien kilo aanspekte. Bovendien houdt Mielants ook narratief de teugels strak door haast autistisch consequent te focussen op zijn zwijgzame antiheld, die duidelijk een heel eigen manier van rouwen heeft en bovenal zijn geliefde hamer terug wil. Zelfs al dreigen een hitsige nudiste op leeftijd, kibbelende campingbewoners (met Pierre Bokma als dominante intrigant) en een rockster op de vlucht voor de roem (Jemaine Clement, van het komische duo Flight of the Conchords) hem van die eenmansqueeste af te leiden.

Less is more is niet alleen het vestimenaire devies van De Patrick. Ook visueel trekt Mielants zijn uitgepuurde, doordachte aanpak door, waardoor elk subplot en elk detail – hoe spaarzaam en futiel ook – toch tot leven komen en organisch aanvoelen. Daarvoor kan hij bogen op de sfeervolle, in okertinten gedrenkte en dwingende breedbeeldfotografie van topcameraman Frank van den Eeden, die vorig jaar nog Girl inblikte. Helpt ook: de unheimliche, fraaie muziek van Geert Hellings, die spottend begint met een jammerende bugel als wagneriaans leitmotif om vervolgens te verglijden in dreigende dissonanten en ritmische patronen.

Met zijn aparte look, onderkoelde humor, tragische inborst en verrassende, licht absurde genretwists doet Mielants debuut bij vlagen alvast wat denken aan het werk van Alex van Warmerdam. Maar laat dat meer een compliment dan een verwijt zijn. Bovendien hoeft het feit dat de ontknoping, na die geweldige vechtscène in de kantelende caravan, een tikje tegenvalt al evenmin een bezwaar te vormen. Mielants weet immers precies wat hij wil vertellen, en vooral hoe hij het moet vertellen. Een zelfverzekerd, geestig en eigenzinnig debuut waar vlees aan zit. Véél vlees.