The Hunger Games-regisseur Francis Lawrence zet J-Law in haar blootje in de neo-Koude-Oorlogsthriller Red Sparrow.
Red Sparrow
Van Francis Lawrence met Jennifer Lawrence, Joel Edgerton en Matthias Schoenaerts.
Matthias Schoenaerts speelt in Red Sparrow de oom van Jennifer Lawrence en zijn naam is Wanja. Oom Wanja. Er had nog veel meer grappig kunnen zijn in deze spionagefilm van Francis Lawrence, maar die geheel vrijblijvende Tsjechov-referentie is het enige. Als je de karikaturale personages en hun nog meer karikaturale Russische accenten even buiten beschouwing laat, tenminste. Plus dat halfuurtje waarin Charlotte Rampling als een kostschooldominatrix enkele spionnen in spe het verleidingsspel probeert aan te leren.
Red Sparrow toont (seksueel) geweld tegen vrouwen met zoveel onbeschaamd likkebaardend fetisjisme dat Lawrence’ betoog over female empowerment vooral lijkt op een weldoordacht pr-praatje dat #MeToo-commentaar moet voorkomen
Het is dat deze op het gelijknamige boek van een voormalige CIA-man gebaseerde thriller zichzelf zo serieus neemt, ander was Red Sparrow een pastiche geweest. Nu recycleert de film vooral clichés uit Koude-Oorlogsthrillers zonder zich al te veel moeite te getroosten om die in een boeiende plot te proppen. Ze worden wél geëxploiteerd om zo vaak mogelijk het verkrachte en mishandelde lichaam van Jennifer Lawrence‘ personage te tonen.
Zij is ‘sexy superspionne’ Dominika Egorova, een voormalige ballerina (met een magic pussy, zo leren we halverwege de film) die na een valpartij die haar carrière beëindigde door haar gluiperige oom Schoenaerts in de spionagewereld wordt gedwongen. In Rusland blijkt die wereld voornamelijk uit seksuele manipulatie te bestaan, een soort seductie die nu eenmaal beter werkt als je weinig kleren aan hebt. En daarom fluistert Lawrence al vrij vroeg in deze onverkwikkelijke thriller ‘Why don’t you fuck me?’, terwijl ze poedelnaakt haar benen spreidt onder het goedkeurende oog van Charlotte Rampling en een twintigtal figuranten.
De actrice noemde haar ervaringen op de set een ‘heropeising van haar eigen seksualiteit’ nadat in 2014 naaktfoto’s van haar via internet verspreid werden, maar Red Sparrow toont (seksueel) geweld tegen vrouwen met zoveel onbeschaamd likkebaardend fetisjisme dat Lawrence’ betoog over female empowerment vooral lijkt op een weldoordacht pr-praatje dat #MeToo-commentaar moet voorkomen. Bovendien zijn de brutale gewelduitbarstingen een onhandige manier om de aandacht af te leiden van de lamme regie van Lawrence, die erin slaagt om van deze tweeënhalf uur durende oefening in saaiheid een spionagefilm zonder spanning en een actiefilm zonder actie te maken.
Als de Russen zelfs de Amerikaanse verkiezingen kunnen beïnvloeden, zouden ze er dan niet en passant voor kunnen zorgen dat Hollywood weer betere films gaat maken?
