De jongens en meisjes die uw hart de komende maanden sneller zullen doen slaan op het witte doek

Geen betere plek voor een zomerse coup de foudre dan de koelte van de bioscoop. Wij schetsen alvast het profiel van de jongens en meisjes die de komende maanden op het witte doek uw hart sneller zullen doen slaan.

Het moet iets in hun Zweedse genen zijn: Alexander Skarsgård loopt al even graag naakt als zijn acterende vader Stellan. Van zijn vroege Zweedse kortfilms tot Generation Kill en True Blood, de tv-series waarmee hij doorbrak: Alexander acteert het liefst in zijn blootje. Zelfs toen hij voor het goede doel naar de Zuidpool afreisde, liet hij zich daar bij min dertig graden naakt fotograferen. Met Tarzan heeft Skarsgård dus eindelijk de rol gevonden die het beste past bij zijn natuurlijke neiging. Maar omdat hij het in vorm raken met diëten en sporten zo hartstochtelijk haatte, liet de 39-jarige ster in de pers wel al optekenen dat hij de sequel liever zelf zou schrijven. Dat zou dan de film worden waarin Tarzan een buikje krijgt van te veel Stella te drinken. De verwondingen die de laconieke Zweed opliep tijdens het filmen kwamen overigens niet van zijn gevechten met cgi-apen maar wel van de ‘animalistische’ seksscènes met tegenspeelster Margot Robbie.

In lijstjes die worden aangevoerd door Jennifer Lawrence en Scarlett Johansson staat Melissa McCarthy meestal niet op drie. Dat komt omdat de Amerikaanse comédienne een maatje meer heeft dan die andere twee. Of twee. Maar in het enige lijstje dat echt telt in Hollywood, Forbes’ jaarlijkse overzicht van best betaalde actrices, vervolledigde McCarthy vorig jaar wel de top drie. Dat komt omdat de komedies waar ze in meespeelt, zoals Bridesmaids (2010), The Heat (2013) of Spy (2015), steevast kassuccessen worden. De druk om met de nieuwe, all-female versie van Ghostbusters Ivan Reitmans origineel uit 1984 te doen vergeten rust dan ook vrijwel geheel op haar kloeke schouders. Op YouTube staat de trailer alvast op de negende plaats in het lijstje van meest gehate video’s. Maar die ranking wordt aangevoerd door grootverdieners als Justin Bieber, Miley Cyrus en Nicki Minaj. Dus wanneer Forbes straks opnieuw bekijkt wier bankrekening er het beste voor staat, lacht McCarthy waarschijnlijk het laatst.

‘Die tank hebben we helemaal leeggereden.’ Dat zei Matt Damon in augustus 2007 over de Bourne-franchise – toen werd die trouwens nog gewoon de Bourne-trilogie genoemd. Aanvankelijk hield Damon ook woord, waardoor Jeremy Renner in nummer 4 de actiehonneurs mocht waarnemen. Maar het Snowden-schandaal gaf de 45-jarige Hollywoodster en zijn regisseur Paul Greengrass, die zowel The Bourne Supremacy (2004) als The Bourne Ultimatum (2007) inblikte, genoeg inspiratie om superspion Jason Bourne opnieuw wereldwijd onrecht en machtsmisbruik te laten bestrijden. Roep niet te snel dat u niet bepaald op de zoveelste ‘Bourne Reborn’ zit te wachten, want de vorige films combineerden steeds spannend genremateriaal met de nodige maatschappijkritiek en Damon heeft eerder plechtig beloofd dat hij alleen zou terugkeren als het scenario echt goed is. Met Greengrass achter de camera is de kans bovendien groot dat er geen greenscreens vóór de camera hebben gestaan. Dat zou vandaag de dag al genoeg moeten zijn om uw aan ouderwetse actie verknochte hartje iets sneller te doen slaan.

Haar opzadelen met een domme maar rijke man. Dat is wat Lady Susan (Kate Beckinsale) met haar dochter Frederica (Morfydd Clark) doet in de Jane Austen-adaptatie Love & Friendship. Voor Whit Stillman, de regisseur van zedenkomedies Metropolitan (1990) en The Last Days of Disco (1998), is het een eerste kostuumfilm. Voor Beckinsale is het eindelijk een rol waarin ze zich ook eens van haar meest vileine kant kan tonen. Om het, voor Austens doen, behoorlijk harteloze personage neer te zetten moest de Britse actrice ironisch genoeg haar zwart latex vampierenpakje uit de Underworld-franchise inruilen voor een achttiende-eeuwse garderobe. Die switch blijkt wel te werken, want Beckinsale blijkt veel geloofwaardiger als een sluwe intrigante dan als een weerwolven rondschoppende actieheldin.

Valeria Bruni Tedeschi lijkt soms wel de Droopy van de Europese arthousecinema. De Frans-Italiaanse actrice kan als geen ander zo pijnlijk precies (en tegelijkertijd zo gruwelijk grappig) een lichtjes in het leven teleurgestelde vrouw neerzetten. In Paolo Virzì’s Il capitale umano (2013) speelde ze de ziekelijk onzekere vrouw van een rijke hedgefondsbeheerder, in diens nieuwste mag ze eindelijk eens een echte psychiatrische patiënte spelen. Terwijl Virzì in deze roadmovie vrolijk naar Ridley Scotts Thelma & Louise (1991) knipoogt, gaat Bruni Tedeschi’s Beatrice ervandoor met Micaela Ramazzotti, de wederhelft van de regisseur, die hier de zwaar getroebleerde Donatella speelt. In de film omschrijft een verpleger de relatie tussen beide vrouwen als ‘een soort van love bombing’. Geen idee wat dat precies betekent, maar er komen cabrio’s bij kijken en hoofddoeken die wapperen in de wind.

U kent hem als Loki uit de Avengers-franchise en volgens de bookmakers wordt hij de nieuwe Bond, maar deze zomer is Tom Hiddleston eerst nog een Duitse herdershonden roosterende dokter in de J.G. Ballard-adaptatie High-Rise van Ben Wheatley. ‘I loved it. Nooit zoveel plezier gehad op een filmset.’

Tom Hiddleston speelt met evenveel gemak superschurken als Shakespeare-personages. De klassiek getrainde Londenaar neemt het idee dat verandering van spijs doet eten zelfs belachelijk serieus: de laatste jaren speelde hij naast de heerlijk misdadige Marvel-godheid Loki ook al countryzanger Hank Williams in Marc Abrahams I Saw the Light (2015) en schrijver F. Scott Fitzgerald in Woody Allens Midnight in Paris (2011). Zijn Shakespeare-vertolkingen – te talrijk om op te noemen – wisselde hij verder nog af met een rol als vampier in Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive (2013), een cameo in Muppets Most Wanted (2014) en alvast een oefenrit als Britse spion in de tv-reeks The Night Manager (2015), naar een boek van John Le Carré.

Dat hij zich eerst en vooral wil excuseren voor zijn alomtegenwoordigheid, lacht zijne 35-jarige onberispelijkheid. ‘Ik ben er zeker van dat het publiek dat uiterst vermoeiend vindt en nu al mijn gezicht niet meer kan zien, maar ik kan het ook niet helpen dat er plots zoveel tegelijk uitkomt. Ik ben gewoon heel erg dankbaar dat ik zoveel verschillende dingen kan uitproberen.’

Doe je liever Shakespeare of liever Marvel?

TOM HIDDLESTON: Ik maak geen onderscheid tussen de twee. Het voorbereidende werk is eigenlijk ook hetzelfde. Ik probeer een creatief kader te scheppen waar mijn personages in kunnen wonen. Dat doe ik met research en dagdromen. Dan denk ik wat na terwijl ik uit het raam kijk of onder de douche sta.

Maar de afwisseling is bij jou wel erg extreem. Schrik voor typecasting?

HIDDLESTON: Wat kan ik zeggen? Ik beschouw acteren als op reis gaan en je wilt toch niet steeds hetzelfde land bezoeken?

Voor sommige mensen volstaat een jaarlijks bezoek aan de kust, hoor. Voor jou duidelijk niet. In High-Rise zoek je wel een heel ‘exotisch’ oord op: een torenflat met blote mensen, gewelddadige excessen en dansende stewardessen.

HIDDLESTON: I loved it. Nooit zoveel plezier gehad op een filmset. Dat komt waarschijnlijk omdat de dystopie uit Ballards roman echt anarchistisch is en om dat goed weer te geven moesten we allemaal bepaalde remmingen overwinnen. Ik weet niet of je het boek gelezen hebt maar dat is een aaneenschakeling van cocktailparty’s. Die zijn heel leuk om te filmen. Er hangt dan altijd een beetje een lichtzinnige sfeer op de set. Ik ben heel benieuwd hoe de fans op het resultaat gaan reageren.

De fans. Je bedoelt de ‘hiddlestoners’?

HIDDLESTON: Ja. Tenminste, een deel van mijn fans blijkt zichzelf graag hiddlestoners te noemen. (een beetje achterdochtig) Maar wat wil je precies over hen weten?

Wel, sommige onder hen schrijven fanfictie. Erotische fanfictie en…

HIDDLESTON: (onderbreekt) Dat lees ik niet. Dat is niet gezond, man. Je kunt sowieso niet controleren wat mensen van je denken maar dat soort ‘materiaal’ heeft echt niks met mij te maken. Dat zijn producten van andermans fantasie.

Die fantasie wordt natuurlijk wel aangewakkerd als je in High-Rise in je blote #Hiddlesbum paradeert.

HIDDLESTON: Ja, maar die scène zit ook echt in het boek, en zowel de regisseur als de scenariste vonden het heel belangrijk dat ze bewaard bleef. Mijn blote kont was er terwille van de artistieke integriteit. (lacht)

Zoals zowat elke Australische acteur – behalve Hugh Jackman – groeide Margot Robbie niet alleen op met Neighbours, ze speelde er ook enkele jaren in mee. Haar doorbraak aan de andere kant van de Stille Oceaan forceerde ze door in Martin Scorsese’s The Wolf of Wall Street Leonardo DiCaprio op de knieën te dwingen met de woorden ‘Mommy is just so sick and tired of wearing panties’. Sindsdien staat er geen maat op de actrice, die in 2015 niet alleen naast Will Smith (Focus) maar ook al naast Matthias Schoenaerts (Suite française) haar ding mocht doen. ‘Haar ding doen’ mag gelezen worden als ‘moeiteloos de show stelen naast de mensen voor wie die heleboel in de eerste plaats geschreven is’? In The Legend of Tarzan haalt ze als Jane Porter het beest in Alexander Skarsgård boven, en in David Ayers comicverfilming Suicide Squad geeft ze samen met Jared Leto geheel nieuwe betekenissen aan de termen ‘dolverliefd’ en ‘disfunctionele relatie’.

Sinds Netflix-hit House of Cards weet iedereen dat Kevin Spacey thuishoort in het Witte Huis. In Elvis & Nixon doet hij het daar voor de verandering niet met Robin Wright als zijn machts-geile vrouw of met Kate Mara als een naïeve journaliste, maar wel met Michael Shannon als de King of Rock ‘n’ Roll. Spacey zelf speelt Richard Nixon in dit verhaal achter de bekende foto waarop de Amerikaanse president en Presley elkaar de hand schudden. Dat beide acteurs in de verste verte niet op de historische personages lijken, hoeft geen bezwaar te zijn voor het relaas van een echt gebeurde ontmoeting die qua buitenaardsheid net zo goed in Area 51 had kunnen plaatsvinden. Nixon begon pas enkele maanden na de ontmoeting alle gesprekken in het Oval Office op te nemen, dus regisseuse Liza Johnson baseerde zich op ooggetuigenverslagen om te achterhalen wat The King en Tricky Dicky zoal tegen elkaar te vertellen hadden.

In de culthit It Follows (2015) kreeg Maika Monroe (23) af te rekenen met een ultradodelijke, vleesgeworden soa. Je moet het zien om het te geloven, wat disaster porn-fetisjist Roland Emmerich deed, waarna hij Monroe prompt castte in het vervolg op Independence Day (1996). Als die een beetje in de lijn van de eerste film ligt, betekent het dat enkele buitenaardse wezens diep en dodelijk in hun directed-energy weapon ports gepenetreerd zullen worden – door gevechtsvliegtuigen. Voor Monroe moet Independence Day: Resurgence dé overgangsfilm worden naar het grote Hollywoodvertier. En met nog een zestal films in postproductie is de kans groot dat ze ook na de zomer nog in de bioscoop opduikt.

Sam De Wilde