De Harry Potter-reünie weet de magie te doen herleven, zij het op een wat naïeve manier

Twintig jaar geleden zwaaiden de poorten van (de filmversie van) Hogwarts voor het eerst open. Cast en crew kwamen opnieuw samen voor een verrassend fijne terugblik op de franchise waar een generatie mee opgroeide, al zorgden enkele onderbelichte schaduwkanten voor een wrange nasmaak.

In een kerstig Londen vinden Emma Watson (Hermione Granger), Matthew Lewis (Neville Longbottom) en Robbie Coltrane (Rubeus Hagrid) de ouderwetse brief met rood zegel waarop elke elfjarige twintig jaar geleden zat te wachten. Vervolgens trekken ze naar Perron 9 3/4, waar ze andere castleden ontmoeten, en begeleid onder de iconische muziek uit de Harry Potter-films rijden ze het sprookjeskasteel van Hogwarts opnieuw binnen. Het zijn beelden waar een hele generatie mee opgegroeid is, en dus ook een toepasselijke intro voor deze reünie.

Het is iets meer dan twintig jaar geleden dat Harry Potter & the Sorcerer’s Stone in de cinemazalen kwam. Hoog tijd om de cast & crew weer samen op set te brengen, ditmaal niet voor een film maar om nostalgisch terug te blikken op de succesvolle franchise.

Veel meer dan dat hoeft u ook niet te verwachten: qua thematische analyses komen we niet veel verder dan ‘Draco Malfoy is een bullebak omdat zijn ouders hem zo opgevoed hebben’, en ook over het ontstaan, het maken en de invloed van de films worden weinig nieuwe of diepgaande inzichten gedeeld. De special heeft vooral veel weg van een klasreünie, waar mensen elkaar vrijblijvend opnieuw zien, wat luchtige anekdotes oprakelen en daarna weer hun eigen weg gaan.

In het geval van Harry Potter werkt dat verrassend goed. Dit zijn allemaal charismatische acteurs en actrices, waarvan je bovendien het gevoel krijgt dat ze écht goede vrienden zijn die elkaar na een lange tijd opnieuw zien. Of liever, familie. Nee, serieus, u kan niet op twee handen tellen hoe vaak er expliciet gezegd wordt dat ze zich ‘geen vrienden, maar familie’ voelen. Toch wordt de kleffe sentimentaliteit grotendeels vermeden. Op het einde vloeien er enkele traantjes, maar voor de rest heerst er vooral een soort warme camaraderie. Uiteraard steelt de hereniging van de drie hoofdpersonages de show, terwijl ze vertellen over hoe ze in de spotlights opgroeiden maar op de set enigszins kind konden blijven. Toch werden wij vooral blij van het verrassend hartverwarmende weerzien tussen Daniel Radcliffe (Harry Potter) en Helena Bonham-Carter (Bellatrix Lestrange).

Bovendien hielp het dat de Harry Potter-special bij de essentie bleef, en niet zoals de Friends-reünie van vorig jaar een bizarre waslijst aan andere celebrities liet opkomen. Echt opzienbarend was het allemaal niet, maar als luchtige emo-televisie tijdens de koude feestdagen zijn er slechtere keuzes.

Naïef

Toch voelde het soms allemaal iets té naïef aan. Ergens halverwege vermelden Rupert Grint (Ron Weasley) en Emma Watson terloops dat ze na de vierde film plots door kregen hoe de roem hun adolescentenleven dooreenschudde en dat ze niet zeker waren of ze wel verder wilden gaan. Dit wordt heel vluchtig benoemd, maar daarna gaan we verder naar de montage van lovende getuigenissen over hoe geweldig de sfeer op de set was.

Het geeft sommige fragmenten van vroeger nochtans een wrange bijsmaak, zoals die van de elfjarige kinderen op een drukke persconferentie, of de hoofdrolspelers die al lachend vertellen dat ze na de casting niet naar huis konden gaan omdat er te veel pers aan hun deur stond. De alcoholproblemen van Radcliffe, die de acteur in andere interviews expliciet aan de druk van het Harry Potter-zijn linkte, worden al helemaal onder de onzichtbaarheidsmantel geveegd.

En dan moeten we het nog over de grootste olifant in de kamer hebben. Zowat alle belangrijkste personen die de Harry Potter-wereld voor en achter de camera vormgaven kwamen aan het woord. Auteur en bedenker J.K. Rowling was echter een opvallende afwezige. Ze was geen nieuwe Voldemort wiens naam niet genoemd mocht worden, want meerdere acteurs roemden haar schrijfwerk, maar zelf stuurde ze haar kat. Dat werd extra vreemd omdat er wel enkele archiefbeelden uit een interview van 2019 gebruikt werden, die het net extra hard deden opvallen dat ze de enige afwezige in de hallen van Hogwarts was.

De auteur is de laatste jaren natuurlijk in opspraak gekomen door haar controversiële visies op transgender personen. Heel wat acteurs hebben zich daarom ook openlijk uitgesproken tegen Rowling. Volgens het officiële verhaal zou Rowling echter wel uitgenodigd zijn, maar vond ze de archiefbeelden voldoende en zag ze er geen meerwaarde in om zelf nog af te komen. Zelf beweert ze dat de controverse rond haar visie op gender er niets mee te maken heeft. Hoe bedenkelijk die uitleg ook is, zelfs als ze honderd procent klopt, werpt ze een ongemakkelijke schaduw over de hele special. Ofwel laat je haar net als de rest volwaardig aan bod komen, ofwel focus je volledig op de films en laat je Rowling erbuiten. Deze halfslachtige oplossing was bizar, en bedierf de feestvreugde enigszins.

Al zijn dat misschien cynische bemerkingen die de grootste Potter-fans worst zullen wezen. De kinderlijke magie van de reeks wordt vrij goed herbeleefd in deze reünie, en de grootste liefhebbers zullen het ongetwijfeld niet droog houden tijdens het eerbetoon aan alle acteurs die er niet meer bij konden zijn. Een portie anti-cynisme die we misschien wel nodig hebben aan het begin van dit nieuwe jaar.