De Balans: dit zijn de beste films van 2021 tot nu toe
Na een voorjaar vol gesloten bioscopen en uitgestelde releases, maakt Knack Focus de voorlopige balans op. Vandaag: de beste films van 2020 tot nu toe.
10. The Disciple (Chaitanya Tamhane)
Een gezin, deftig betaald werk, een sociaal leven: voor de jonge Sharad moet alles wijken voor het inoefenen van Hindoestaanse klassieke muziek. Zou het kunnen dat hij ondanks zijn toewijding nooit echt zal uitblinken? Mooi aan deze in Venetië bekroonde Indiase variant op Whiplash is de ruimte voor twijfel, verstilling, melancholie en het inzicht dat bewondering voor een verdwijnende muzikale traditie niet hoeft samen te vallen met blinde adoratie. Sommige passages zijn wat lang uitgesponnen, maar in tegenstelling tot zijn hoofdpersonage hoeft regisseur Chaitanya Tamhane zijn talent niet in twijfel te trekken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
9. Promising Young Woman (Emerald Fennell)
Emerald Fennell won eerder dit jaar – als eerste vrouw in maar liefst dertien jaar – de Oscar voor beste scenario. Dat met haar zelfgeschreven regiedebuut Promising Young Woman, een in snoeproze uitgevoerde wraakthriller waarin Carey Mulligan toxische mannen in hun hemd zet. Centraal staat een jonge vrouw op de dool (Mulligan) die zich ’s avonds schijnbaar stomdronken laat oppikken door mannen. Zodra ze haar op hun bed hebben gelegd en van de situatie gebruik willen maken, confronteert ze hen met hun gedrag. Voor furieuze fabels van vrouwelijke wraak moet u bij Fennell zijn.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
8. Slalom (Charlène Favier)
Waar eindigt gezag en begint misbruik? Het is een complex parcours dat Charlène Favier verkent in Slalom, haar akelig delicaat filmdebuut over hoe de relatie tussen een skileraar en zijn minderjarige leerling lelijk uit de bocht vliegt. Onze landgenoot Jérémie Renier, die in zijn carrière nooit om moreel dubieuze rollen verlegen zat, vertolkt de voormalige skikampioen Fred, die door aanslepende blessures zelf nooit zijn olympische droom kon realiseren en dan maar al zijn liefde en frustratie steekt in een skischool voor jonge talenten. Voor de vijftienjarige Lyz (revelatie Noée Abita) is Fred een strenge mentor en toegewijde motivator. Tot hun relatie van de piste der welvoeglijkheid dreigt af te glijden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
7. Pieces of a Woman (Kornél Mundruczó)
Kornél Mundruczó is geen filmmaker die braafjes de platgetreden genrepaden bewandelt, en in zijn eerste Engelstalige productie is dat niet anders. In Pieces of a Woman verkent de Hongaar wat een koppel lijden kan nadat een thuisbevalling tragisch afloopt. Sleep je de vroedvrouw voor de rechter? Hoe en hoelang hoor je te rouwen? Mundruczó confronteert je met tot op het bot borende vragen. Toch is Pieces of a Woman meer dan een intens, klassiek verteld relatiedrama. Het is tegelijk een metafilm die de contouren van het genre en de constructie van het drama aftast, tussen hollywoodiaanse mainstream en Europese arthouse.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
6. The Father (Florian Zeller)
Van Still Alice tot De zaak Alzheimer: dementie heeft in films al vele dimensies aangenomen, maar zelden werd het thema in een desoriënterend mystery-jasje gestopt. Daar brengt Florian Zeller, de wonderboy van het Franse theater, verandering in met zijn beklemmende debuutfilm The Father. In het indringende dementiedrama krijg je te zien hoe Anthony, een alleenstaande tachtiger (vertolkt door een uitmuntende Anthony Hopkins, die voor de rol dit jaar de tweede Oscar uit zijn carrière kreeg), de greep op zijn geest en herinneringen begint te verliezen. Wat begint als een klassiek familiedrama over een bejaarde man die in de clinch raakt met zijn dochter Anne (Olivia Colman) wanneer die met haar man naar Parijs wil verhuizen, muteert langzaam tot een beklemmend filmlabyrint waarin de kijker, in navolging van de kranige maar verwarde, angstige en soms ook bitse Anthony, zijn weg moet zien te vinden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
5. Drunk (Thomas Vinterberg)
Presteren mensen werkelijk beter als er de hele dag door 0,5 promille alcohol door hun aderen stroomt, zoals de Noorse psycholoog Finn Skårderud stelde? In het van levenslust schuimende Drunk – met in de hoofdrol een geweldige Mads Mikkelsen als chronisch benevelde geschiedenisleerkracht – besluiten vier Deense leraars van middelbare leeftijd die these te onderzoeken, al was het maar om hun midlifecrisis weg te spoelen. Ondanks de cartooneske premisse houdt regisseur Thomas Vinterberg het simpel, gebald, geloofwaardig, aandoenlijk en al bij al ook braaf en beschaafd. Drunk is geen deprimerend dronkemansdrama en geen subversieve zatte kermis à la Lars Von Trier, wel een vakkundig gebrouwen, soepel wegdrinkende heildronk op het leven die dit jaar werd bekroond met de Oscar voor beste internationale film. Een film die na lockdowntijden aanvoelt als een bevrijdingsfeestje.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
4. Wolfwalkers (Tomm Moore & Ross Stewart)
Om van te huilen zo mooi is deze wervelende ode aan de vrijheid, de verbeelding en de wolf. In het Kilkenny van 1650 verbiedt de Engelse bezetter de Ieren om zich buiten de stadsomwalling te begeven. Een jonge heldin weigert in haar kot te blijven of zich neer te leggen bij huishoudelijke taken en raakt in de omliggende bossen bevriend met een natuurkind dat ’s nachts in een wolf verandert. Tomm Moore en Ross Stewarts pleidooi voor verzet tegen verdrukking en de aandacht voor de schoonheid van de natuur raken een gevoelige snaar, mede omdat donkere momenten voor de jonge kijkers niet worden uitgevlakt. Eigenlijk had Wolfwalkers een Oscar verdiend.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
3. Moffie (Oliver Hermanus)
Dit oorlogs- annex opgroeidrama behoort tot het allerbeste wat dit jaar in première ging. In zijn vierde, mooiste en meest organische langspeelfilm Moffie – het Zuid-Afrikaanse scheldwoord voor ‘flikker’ – zoomt de Zuid-Afrikaan Oliver Hermanus in op de zeventienjarige witte boerenknul Nicholas die anno 1981 onder de wapens wordt geroepen, ten tijde van het apartheidsregime. De natie eren en het ‘swart gevaar’ bezweren is wat Nicholas door zijn racistische en homofobe oversten ingedrild wordt, maar toch glijden de romantische gevoelens die hij koestert jegens een van zijn strijdmakkers voorbij zijn schroom en schaamte. Een scherpe terugblik op Zuid-Afrika’s duistere apartheidsverleden, een lepe doorlichting van toxisch machismo en vooral: een bloedmooie maar tegelijk brutale film over een jongen op weg naar volwassenheid en de fysieke, sociale en seksuele hinderlagen die hij tegenkomt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
2. Saint Maud (Rose Glass)
Rose Glass’ alom gezegende debuutfilm Saint Maud houdt zich ergens op in de schemerzone tussen Carrie, The Exorcist en Under the Skin. Saint Maud is een koortsig vertolkte, geduldig opgebouwde en sfeervol in beeld geborstelde chiller over een verpleegkundige die na een traumatiserende gebeurtenis in een ziekenhuis de Here Jezus ontdekt. Alleen wil Maud – akelig intens vertolkt door Morfydd Clark – zo graag zieltjes zuiveren dat het voor niemand nog heilzaam is. Wat het debuut van de Britse regisseuse onder meer zo fris, dapper en origineel maakt, is het feit dat het een religieus getinte huiverfilm is waarin het kwade dit keer niet de duivel is, zoals in klassiekers als Rosemary’s Baby en The Exorcist. Hier is God de belager van dienst.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
1. Nomadland (Chloé Zhao)
Home: is it just a word, or is it something you carry within you? zong de Britse bard Morrissey enkele jaren terug. De Amerikaans-Chinese regisseur Chloé Zhao gaat op zoek naar een antwoord op die vraag in deze prachtige Oscarwinnende roadmovie. Dat doet ze in het zog van Fern (Frances McDormand), een zestigjarige vrouw die met haar camper door de Midwest trekt op zoek naar interimwerk en een parking waar ze veilig kan overnachten. Voor Fern is het niet de eindbestemming die telt, maar wel haar (zelf)ontdekkingstocht en de empathisch geschetste outcasts, paradijsvogels, avonturiers en vrijbuiters die ze tegenkomt. Een warme, tedere en in sociale poëzie gedoopte hommage aan the other America.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier