De 10 films waar Dave Mestdach naar uitkijkt op het Festival van Cannes

The House That Jack Built © /
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

De 71e editie van het filmfestival van Cannes gaat dinsdag van start belooft een buitengewoon cinefiel feestje te worden. Onze monsieur cinéma noteerde deze tien titels met stip in zijn agenda.

The House That Jack Built

Lars von Trier – buiten competitie

Zeven jaar nadat hij er zijn sympathie voor Hitler betuigde en vervolgens van de Croisette werd verwijderd, maakt Lars Von Trier zijn rentree op het festival dat hem maakte maar dan toch niet kraakte. Dat doet de Deense provocateur die in 2000 de Gouden Palm won met de morbide musical Dancer in the Dark met een serial killer-thriller die ‘het idee viert dat het leven kwaadaardig en zielloos is’, en waarin Matt Dillon zijn psychopathische kant toont als kunstzinnige lustmoordenaar uit de seventies. Wie een beetje vertrouwd is met het werk van bad boy Lars – Dogville, Antichrist, Nymphomaniac – houdt zijn hart en andere lichaamsdelen nu al vast.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Climax

Gaspar Noë – Quinzaine des Réalisateurs

Het cliché wil dat je naar Cannes gaat voor de cinefiele glitter en glamour en naar het nevenfestival La Quinzaine des Réalisateurs, dat werd opgericht in de nasleep van mei ’68 en dit jaar zijn vijftigste verjaardag viert, om je handen vuil te maken. Geen betere plek dus om nieuw werk van Gaspar Noë voor te stellen, de Franse relschopper die eerder voor schokgolven aan de Côte d’Azur zorgde met Irréversible, Enter the Void en Love. In het veelbelovend getiteldeClimaxzoomen Noë en zijn immer fabuleuze Belgische cameratovenaar Benoît Debie in op een groep dansers die door drugs de waanzin worden ingezogen. Benieuwd of deze heren voor een cinematografisch orgasme kunnen zorgen.

The Man Who Killed Don Quixote

Terry Gilliam – Buiten competitie

Al in 2000 probeerde Terry Gilliam Don Quichote tot leven te wekken, maar stortregens, zieke acteurs, dubieuze producenten en andere plagen maakten er de ultieme trip door development hell van. Gilliams lijdensweg leverde de hallucinante not-making-of-documentaire Lost in La Mancha op, maar ondanks alle malheurs wilde de onvermoeibare fantast achter Brazil en 12 Monkeys van geen opgeven weten.

Die heldenmoed wordt nu beloond, want na elfendertig geaborteerde pogingen en twintig jaar vechten tegen windmolens is Gilliams droomproject eindelijk een feit, met Jonathan Pryce – en niet Jean Rochefort of John Hurt (beiden overleden) – in de rol van Don Quichote en Adam Driver – en niet Johnny Depp of Ewan McGregor – in die van zijn cynische metgezel Toby. Sluit op 19 mei het festival af, tenzij de Croisette alsnog wordt overspoeld door een tsunami.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Burning

Lee Chang-dong – competitie

Met Shoplifters van de Japanse Cannes-habitué Hirokazu Kore-eda, Asako 1 & 2van zijn landgenoot Ryusuke Hamaguchi, Three Faces van de Iraanse dissident Jafar Panahi, The Little One van de Kazak Sergei Dvortsevoy, en Ash is the Purest White van China’s scherpste chroniqueur Jia Zhang-ke is de competitie dit jaar heel Aziatisch getint.

Bovendien is het reikhalzend uitkijken naar Burning, de nieuwe film van Lee Chang-Dong, al was het maar omdat de maker van Secret Sunshine en Poetry een poos geleden zijn filmpensioen aankondigde om zich fulltime aan de schrijfstiel te kunnen wijden. Het is dus geen toeval dat zijn comebackfilm een literaire adaptatie is, van een novelle van bestsellerauteur Haruki Murakami nog wel. Daarin wordt een driehoeksrelatie tussen twee jonge mannen en een jonge vrouw door een mysterieus incident op haar kop gezet.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Mandy

Panos Cosmatos – Quinzaine des Réalisateurs

Om een scheut psychedelische zottigheid zaten Nicolas Cage en zijn collectie pruiken de jongste jaren niet verlegen, maar wat ze in Panos Cosmatos’ tweede film over zich heen krijgen, is zelfs naar hun normen du jamais vu. Sundance sidderde alvast op zijn grondvesten na de doortocht van Mandy, een geflipte, zowaar deels in de Ardennen gedraaide horrortrip, die zonder verdoving uit de B-cataloog van de eighties lijkt gerukt en begint waar Last House on the Left en Mad Max eindigden. Cage trekt zijn smoel in de meest psychotische poses als een houthakker die de moord op zijn vrouw wil wreken en het aan de stok krijgt met demonische bikers met bijlen én – god sta hem bij – Sam Louwyck. Cult met de hoofdletter C.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Cold War

Pawel Pawlikowski – competitie

De Koude Oorlog is – vraag maar aan Donald, Vladimir en Theresa – weer hot, en met zijn nieuwe film, de opvolger van zijn met een Oscar bekroonde post-Holocaustdrama Ida, zet de Poolse Brit Pawel Pawlikowski de thermostaat nog een graadje hoger. Cold War gaat over een onmogelijke liefdesaffaire in onmogelijke tijden, speelt zich af in het Polen, Berlijn, Parijs en Joegoslavië van de jaren vijftig en zapt van het vrije Westen naar de landen achter het IJzeren Gordijn. Nu maar hopen op een politiek getinte romance die binnenkomt als een dosis polonium.

Dogman

Matteo Garrone – competitie

Een Gouden Palm heeft Matteo Garrone nog niet op zijn cv, maar met deze urbane western mag de Italiaanse maestro opnieuw een gooi doen naar een van ’s werelds meest prestigieuze filmprijzen. Na zijn bizarre sprookje Tale of Tales en zijn wrange Big Brother-satire Reality keert Garrone terug naar het grauwe, naturalistische territorium waar hij eerder zijn maffia-uppercut Gomorra draaide. Dogman is immers geïnspireerd door een gruwelijke moordzaak, inclusief urenlange martelsessies in een hondenasiel, die Italië in de jaren tachtig danig choqueerde.

Maak je borst nat voor een bloedhond van een wraakdrama, over een goedhartige hondentrimmer uit de buitenwijken van Rome die door een brutale bully aan de leiband gehouden wordt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

The Wild Pear Tree

Nuri Bilge Ceylan – competitie

Hoewel monstre sacré Jean-Luc Godard, die op zijn 87e nog eens naar de Croisette afzakt met The Picture Book, er allang een moest gekregen hebben, is Nuri Bilge Ceylan dit jaar de enige filmmaker in competitie die al een Gouden Palm won – in 2014, met het bergmaneske familiedrama Winter Sleep. De Turkse filmauteur hoopt dat nog eens over te doen met dit portret van een ambitieuze would-beschrijver die naar zijn geboortedorp in Anatolië terugkeert, maar daar door familiale omstandigheden gedwongen wordt om zijn literaire dromen op te bergen. Existentiële muizenissen, indrukwekkende landschappen, doorgroefde karakterkoppen en verstilde topcinema verzekerd.

Fahrenheit 451

Ramin Bahrani – midnight screening

Netflix valt dit jaar nergens te bespeuren in Cannes – het is dan ook een film- en geen streamingfestival. Kabel-zender HBO tekent er wél present met deze filmadaptatie van Ray Bradbury’s dystopische romanklassieker uit 1953, over een wereld waarin kritische gedachten worden onderdrukt en boeken verbrand. Nouvelle vague-icoon François Truffaut vertaalde Bradbury’s nog altijd akelig actuele doemvisioen in 1966 al naar het witte doek, met de jonge Nicolas Roeg als cameraman. Aan Ramin Bahrani, de Amerikaanse indieregisseur van Man Push Carten Goodbye Solo, om die grote schoenen te vullen. Met goed volk als Michael Shannon, Sofia Boutella en Michael B. Jordan plus een stel kloeke vlammenwerpers moet dat lukken. De fik erin!

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

2001: A Space Odyssey

Stanley Kubrick – Cannes Classics

Ongetwijfeld zorgen Von Trier, Ceylan, Godard en co. straks voor straffe staaltjes cinema, maar de kans is groot dat die allemaal worden overschaduwd door een film die al een halve eeuw oud is. Cannes Classics viert immers de vijftigste verjaardag van Stanley Kubricks ultieme ruimtetrip 2001: A Space Odyssey, een sf-film die nog altijd als een monoliet boven zijn vele epigonen uittorent en een van de meest invloedrijke kunstwerken van de twintigste eeuw mag worden genoemd.

Om het evenement de nodige interstellaire luister bij te zetten pakt Cannes uit met een nieuwe 70mm-print, getrokken uit het oorspronkelijke negatief. Pelliculepropagandist en regerend blockbusterkoning Christopher Nolan is de ceremoniemeester met dienst. Pure cinema voor de eeuwigheid, en lang daarna.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content