De 10 beste films van 2015 volgens Cahiers du Cinéma

Als er een eindejaarlijstje is dat altijd verschilt van de andere, dan is het wel dat van het Franse Cahiers du Cinéma. Dit invloedrijke cinefiele tijdschrift laat zich niet beïnvloeden door schreeuwerige campagnes of het druk gesponsorde awardsseizoen. Dit is hun filmtoptien van 2015.

December is traditioneel het startschot voor de eindejaarlijstjes. Het prestigieuze Franse tijdschrift Cahiers du Cinéma komt naar goede gewoonte op de proppen met een eigenzinnige opsomming van de 10 films die zij de moeite waard vonden in het afgelopen jaar. Vorig jaar zette het filmmagazine P’tit Quinquin op de eerste plaats, een Franse miniserie van Bruno Dumont met Twin Peaks-allures. Via een tweet maakte het tijdschrift de keuzes voor 2015 bekend.

Le Top 10 2015 des Cahiers du Cinéma pic.twitter.com/jwU5HlfxAW

— Cahiers du Cinéma (@cahierscinema) 1 december 2015

Opvallend: tussen de arthouse en indie krijgen we dit jaar ook een rasechte blockbuster te zien. Grote Tinseltownproducties kunnen Cahiers doorgaans weinig of niet overtuigen, maar het post-apocalyptische ‘Mad Max: Fury Road’ bekoorde de critici wel. Ook ‘Inherent Vice’ werd geapprecieerd.

Vier jaar na zijn pausdrama ‘Habemus Papam’ keert de Italiaanse regisseur Nanni Moretti terug met een introspectief familiedrama. De film werd goed onthaald in Cannes, het Franse filmfestival waar Moretti kind aan huis is.

Dit is de zesde fictielangspeler van de Thaise arthousegoeroe Apichatpong Weerasethakul en vertelt het verhaal van een vrouw die soldaten met slaapstoornissen behandelt.

De Franse filmveteraan Philippe Garrel brengt ons een ironisch verhaal over ontrouw, volgens de geruchten het favoriete tijdverdrief van het Franse volk. Vrij vertaald als ‘In de schaduw van vrouwen’ is deze post new wave-cinema in zwart en wit een mooi portret van een wankelend getrouwd koppel.

Filmmaker Larry Clark keert terug naar het witte doek met ‘The Smell of Us’, een dromerig maar zeker NSFW-document over Franse tieners en hun seksualiteit.

De post-apocalyptische wereld van George Miller is het equivalent van een cinematografische klap in het gezicht. Ook bij Cahiers zijn ze nog niet bekomen van de bombastische blockbuster met Charlize Theron en Tom Hardy. Oh what a day, what a lovely day!.

Deze minimalistische western van Lisandro Alonso toont ons een Deense kapitein (Viggo Mortensen) die met zijn vijftienjarige dochter langs de linie van het Argentijnse leger woont. Tot daar kan iedereen meestal volgen, verder draait de film vooral rond onuitgesproken overpeinzingen en fijnproeversfilosofie.

Paul Thomas Anderson waagt zich aan de roman van Thomas Pynchon en levert een aanstekelijk paranoïde portret af van de hippiegeneratie.

De tot de verbeelding sprekende vertellingen van Duizend-en-een-nacht waren al inspiratie voor verschillende filmmakers. Ook de Portugese Miguel Gomes waagde zich nu aan een avontuurtje met de plot. Het cinemapareltje vraagt wel veel geduld: Gomes knipte en plakte een trilogie van zes uur filmplezier aan elkaar.

Deze film gaat over een meisje dat gefascineerd is door stuntvliegen en na een toevallige ontmoeting die droom najaagt. Het is een coming of age-verhaal van hoog niveau.

De Japanse regisseur Kiyoshi Kurosawa is vooral bekend voor zijn bijdragen binnen het horrorgenre, maar blikt hier een romantisch drama in. En dat werkt.