Dave Mestdach over ‘Pasolini’: één van de beste films van Abel Ferrara

Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Woesteling Abel Ferrara die zich aan eeuwige relnicht Pier Paolo Pasolini waagt? Op papier leek het een ideaal recept voor een ramp zonder weerga, maar op pellicule blijkt het – mamma miracoli nog aan toe – zowaar Ferrara’s meest beheerste en meteen ook één van zijn beste films te zijn.

Een traditionele biopic heeft de immer grillige maker van King of New York, Bad Lieutenant en The Funeral gelukkig niet in de zin, wel een impressionistische evocatie van de laatste dagen van de homoseksuele, marxistische Italiaanse dichter, schrijver, filmmaker en all round provocateur voor die in november 1975 in dubieuze omstandigheden werd vermoord, wellicht na een fout gelopen date met een jonge scharrel.

In korte vignettes, met talloze superposities, een bruingeel kleurenpallet en fraaie klassieke muziek, weet Ferrara niet alleen Pasolini’s privéleven weer te geven, hoe hij interviews geeft, zijn moeder en zus bezoekt, zijn schandaalfilm Salo, of de 120 Dagen van Sodom bevlogen verdedigt en zich ’s nachts welwillend op de Romeinse fast lane begeeft. Je krijgt ook te zien hoe hoge en lage kunst, realisme en fantasie, intellectuele aspiraties en working class gevoeligheden versmelten tot een wirwar van (zinne)prikkelende ideeën, waarbij Ferrara amper tijd verliest aan uitleg en gemoraliseer.

‘Scandaliseren is een recht en ik beroep me op het plezier om gescandaliseerd te worden’, hoor je Pasolini halverwege de film zeggen, of beter: Willem Dafoe die voor de gelegenheid diens eeuwige zonnebril opzet, met zijn diepe groeven in zijn gelaat sowieso op hem lijkt en al na enkele scènes verdwijnt in het mythische aura rond de Italiaanse maestro, zonder dat Ferrara zijn onderwerp daarom op een piedestal hoeft te zetten enerzijds of te besmeuren en te ontmaskeren anderzijds.

Dat er lukraak Italiaans en Amerikaans door elkaar wordt gepraat, beide met vettig accent, dat je vooraf best al één en ander weet over het leven en werk van Pasolini, of dat de seventiesdecors een enkele keer bruusk worden afgewisseld door een droomscène die zich in het hier en het nu afspeelt, haalt je dan ook amper uit de filmische illusie. Immers: Pasolini is geen man maar een mythe en deze film geen biopic maar een parabel, een grotendeels nachtelijke, danteske trip over leven, dood, licht, duisternis, kunst en kitsch, met de immer enigmatische, politiek gechargeerde Italiaanse levenskunstenaar als gids.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content