Met Roy Anderssons zwarte komedie ‘A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence’ krijgt de 71ste Mostra een mooie en verdiende winnaar.
Weinig uitschieters en weinig sterren, maar voor de rest: een aardig festival met enkele mooie films en namen. Het is een zin die je al enige jaren kunt copy-paste-en wanneer er weer eens een round-up van de Mostra moet worden gemaakt en ook de 71ste editie vormt daarop geen uitzondering.
Dat het filmfestival van Venetië het qua glitter- en glamourgehalte alsmaar meer moet afleggen tegen dat van Toronto, dat de voorbije jaren een soort Disneyland voor het betere Hollywoodwerk is geworden, is overigens maar gemor in de marge. Tenslotte dient een festival nog altijd om een forum te bieden aan kwaliteitscinema in al haar diversiteit, en met ronkende regisseursnamen als Alejandro Inarritu, Ulrich Seidl, Kim Ki-Duk, David Gordon Green, Roy Andersson, Fatih Akin, Laurent Cantet en nog zoveel anderen binnen en buiten competitie moet je al een die hard-azijnpisser zijn om te beweren dat festivaldirecteur Alberto Barbera ook dit jaar geen fraaie affiche wist samen te stellen.
Bovendien kon er met Al Pacino, Emma Stone, Ed Norton, Viggo Mortensen, Catherine Deneuve, Charlotte Gainsbourg, Owen Wilson, Willem Dafoe, James Franco, Frances McDormand et alea wel degelijk een aardig troepje sterren op het Lido worden gespot, zodat de handtekeningenjagers – die met een perskaart en die zonder – nog best even aan een potje introspectie doen vooraleer ze een retourtje Toronto boeken.
Eerste Zweedse film die Gouden Leeuw wint
Ging de Gouden Leeuw vorig jaar voor de allereerste keer naar een documentaire – in casu Sacro Gra van de Italiaan Gianfranco Rossi – dan viel er dit jaar opnieuw een primeur te noteren. Een dubbele nog wel. Roy Anderssons ‘A Pigeon Sat on a branch reflecting on Existence’ is niet alleen de eerste Zweedse film die ’s werelds meest prestigieuze filmprijs na de Gouden Palm van Cannes wint. Het is ook de eerste keer dat een komedie de hoofdvogel afschiet, al is het dan, geheel conform Anderssons wereldbeeld en ondanks de vaak hilarische taferelen, een komedie van het somberste soort.
Net als in zijn vorige langspelers ‘Songs from the Second Floor’ en ‘You, The Livin’g, die samen met A Pigeon een ’trilogie over de menselijke conditie’ vormen, serveert de Zweedse veteraan een stoet aan strak gecadreerde, doorgaans in één enkele take gevatte scènes, die nu eens doen denken aan Jacques Tati, dan weer aan de slapstickfilms van Chaplin of Laurel en Hardy, maar die toch vooral een volkomen uniek universum vormen waarin noch de kijker, noch de personages lijken te weten of ze nu verondersteld worden te lachen of te huilen.
De Grote Jury Prijs
Een film waarin helemaal niks te lachen valt en des te meer te huilen is ‘The Look of Silence’, die gisteren al even terecht bekroond werd met de Grote Jury Prijs. In die opvolger van het ronduit verbijsterende ‘The Act of Killing’ zoomt de Deense documentairemaker Joshua Oppenheimer terug in op de Indonesische genocide die halverwege de jaren zestig een miljoen slachtoffers maakte. Dit keer niet door de nooit gestrafte moordenaars van weleer hun gruweldaden te laten naspelen voor de camera, wel door samen met één van de nabestaanden de confrontatie aan te gaan met de beulen van toen. Dat The Look of Silence niet hetzelfde, alles omverblazende shockeffect heeft als The Act of Killing is dan ook logisch, maar ook nu weet Oppenheimer een intense en filmische documentaire over de weg richting vergiffenis en verzoening te kneden, die ook nu zorgt voor de nodige krop-in-de-keelmomenten.
Geen prijs voor regisseur Inarritu
De regieprijs ging, enigszins verrassend, naar de Russische veteraan Andrei Konchalovski voor ‘The Postman’s White Nights’, een half fictief en heel matig portret van een Russisch wodkadorp, terwijl naar (haast) jaarlijkse gewoonte ook de Italianen in de prijzen vielen – it’s their party, and they cheer if want to – met de beste acteur (Adam Driver) en actrice (Alba Rohrwacher) voor Saverio Costanzo’s ‘Hungry Hearts’. Daarmee werd ‘Birdman’, waarmee Alejandro Inarritu de Mostra twaalf dagen geleden mocht openen, de grote afwezige op het palmares, want Inarritu’s geestige satire op het acteerwereldje had wel degelijk een prijs verdiend, en dan bij voorkeur die voor beste acteur – Michael Keaton is geweldig als de oudere, verbitterde Hollywoodster die het op Broadway probeert – of die voor beste regie, want Inarritu laat de camera met veel kunde en energie door de gangen van een theater zwieren en weet de lange, ononderbroken takes naadloos aaneen te lassen.
Eindbilan: weinig uitschieters en weinig sterren, maar voor de rest: een aardig festival met enkele mooie films en namen. Maar dat wist u ondertussen al.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier