Cineast Edgar Wright, bijlange niet zo badass als Baby Driver: ‘Alleen in mijn dromen’

Jamie Foxx en Kevin Spacey in Baby Driver. © .

Met Shaun of the Dead en Hot Fuzz scheurde hij al door het cultcircuit. Met de muzikale misdaadthriller Baby Driver vlamt hij nu ook de mainstream binnen. Fasten your seatbelts voor pastichekoning Edgar Wright. ‘Als Britse middenklasser een Amerikaanse misdaadfilm maken is bloody difficult.’

Wie ooit na een bezopen avondje uit besliste om Shaun of the Dead (2004), Hot Fuzz (2007)of The World’s End (2013) – de zogeheten Cornettotrilogie – te bekijken, weet dat Edgar Wright niet terugdeinst voor een heerlijke genrepastiche. Samen met zijn vrienden Simon Pegg en Nick Frost, met wie hij al samenwerkt sinds de sitcom Spaced (1996), overschreed de Britse regisseur de afgelopen jaren genregrenzen met ongeveer hetzelfde gemak als de pinten in zijn films soldaat gemaakt worden.

Ook al bevordert een zeker intoxicatieniveau het kijkgenot, het zwijmelen begint pas écht als je naar de vele popcultuurverwijzingen begint te zoeken. Zo zit Shaun of the Dead vol knipogen naar de horrorklassiekers van de pas overleden George A. Romero, Sam Raimi en aanverwanten en passeren in Hot Fuzz flikkenfilms als Dirty Harry, Bad Boys en Point Break de revue. Ook Scott Pilgrim vs. the World (2010), Wrights eerste Amerikaanse film, bulkt van de referenties.

Ik hoop dat mijn iPod Classic het nog lang uithoudt, want zonder ben ik verloren

In zijn nieuwste Hollywoodfilm Baby Driver – die zowel in de States als in dear old Blighty de critici doet ronken van enthousiasme schroeft Wright het geekgehalte sterk terug, en ook van Pegg en Frost is dit keer geen sprake. Toch ligt de invloed van car chase movies zoals The Italian Job, The French Connection en The Driver er vingerdik op, en passeren ook nostalgische hebbedingen als een aftandse taperecorder en een resem oude iPods de revue.

Het verhaal draait om de jonge Baby (Ansel Elgort). Omdat hij nog een openstaande rekening heeft bij Doc (Kevin Spacey), houdt hij er een baantje op na als getaway driver voor geschifte overvallers als Bats (Jamie Foxx) en Buddy (Jon Hamm). Niet alleen is Baby de beste in zijn branche, hij stelt ook weinig vragen, omdat hij tijdens klussen altijd muziek door de oortjes van zijn iPod jaagt. Alleen zo kan hij zijn oorsuizingen bedwingen.

All you need is one killer track, luidt de slagzin van Baby Driver. Het belang van de soundtrack, die liefst 71 songs bevat, is dan ook niet min. Zijn onder meer te horen in de film: Radar Love van Golden Earring, Neat Neat Neat van The Damned, Debora van T-Rex, War van Edwin Starr en andere classics. Een nummer van Jon Spencer Blues Explosion bracht Wright zelfs op het idee om de film te maken. ‘Toen ik in 1995 Bellbottoms voor het eerst hoorde, voelde ik meteen dat het de perfecte song was voor een wilde achtervolgingsscène’, vertelt hij terwijl hij enthousiast luchtgitaar speelt. ‘Ik beluisterde het nummer keer op keer en zo groeide stilaan het plan om een door muziek aangedreven achtervolgingsfilm te maken.’

Baby Driver liet wel nog twintig jaar op zich wachten.

Edgar Wright: (lacht)Een van de redenen daarvoor was dat ik de openingsscène in 2002 al een keertje had gebruikt voor de videoclip bij Blue Song, een nummer van Mint Royale, een Britse electroband. Ik had toen net met Nick Frost en Simon Pegg de televisieseries Spaced en Asylum gemaakt en aan Shaun of the Dead moest ik nog beginnen. Het leek me het perfecte moment om met dat materiaal aan de slag te gaan. Maar al mocht het resultaat er wezen, ik was later vooral boos op mezelf omdat ik zo’n goed idee aan een videoclip verkwanseld had. (lacht). Trouwens, ik kon de film ook niet maken zondereerst de VS doorkruist te hebben. Pas na een roadtrip van New York naar Los Angeles in 2007 voelde ik me klaar om aan het script te beginnen.

Ansel Elgort in Baby Driver.
Ansel Elgort in Baby Driver.

Moest je eerst je eigen stuurmanskunsten aanscherpen om over een snelheidsduivel als Baby te kunnen schrijven?

Wright: Ik ben best een goede chauffeur, hoor. Misschien niet zo goed als Baby, maar ik word ook nooit achtervolgd door de politie. Ik ben alleen een badass in mijn dromen. (lacht) Nee, als Britse middenklasser een Amerikaanse misdaadfilm maken is bloody difficult. Ik moest eerst veldwerk verrichten om te weten hoe het voelt om in Amerika rond te rijden én interviews afnemen om de wereld van bankovervallers en getaway drivers beter te begrijpen. Ik heb met veel ex-gedetineerden gepraat over hoe ze te werk gingen en duizenden vragen op hen afgevuurd. Over de muziek waarnaar ze in de vluchtauto luisterden, bijvoorbeeld. Hoe vaak krijg je als brave ziel de kans om over misdaad te praten met een ervaringsdeskundige? Die research was enorm belangrijk.

Deed je die interviews ook omdat je voor de eerste keer alleen aan de schrijftafel zat?

Wright: Het was een eenzaam schrijfproces, ja. Bij al mijn andere films had ik mensen zoals Simon Pegg om ideeën mee uit te wisselen. Ik merkte dat het zonder extra klankbord moeilijk was om me aan het schrijven te zetten. Ik vermoed dat ik mezelf wilde motiveren met die research. Ik had zelfs een schrijfroutine. Ik ging elke ochtend eerst een kop koffie halen. Vervolgens kocht ik de LA Times en las ik de misdaadkatern. Pas daarna kroop ik in mijn pen. (denkt na) Ik wist hoe het verhaal moest lopen, maar niet hoe ik het zou vormgeven. Het kostte me uiteindelijk veel moeite om alle details juist te krijgen. Ik ben blij dat ik Baby Driver uit mijn systeem heb gekregen. Dat heeft toch iets therapeutisch.

Om bij dat therapeutische te blijven: Baby’s oorsuizingen en dove pleegvader doen vermoeden dat je iets met gehoorproblemen hebt.

Wright:Toen ik zeven of acht jaar was, had ik enorm veel last van tinnitus. Ik weet dus hoe het voelt om constant oorsuizingen te moeten verdragen, hoe vervelend en pijnlijk dat is. In tegenstelling tot Baby ben ik er nooit achter gekomen dat je die fluittonen kunt verdringen door naar muziek te luisteren.

Baby kan zijn werk niet doen zonder de oortjes van zijn iPod in te stoppen. Hoe belangrijk is muziek voor jou?

Wright: Muziek is van levensbelang! Tijdens de opnames luister ik weinig naar muziek, maar tijdens het schrijven kan ik niet zonder. De songs op de soundtrack komen zelfs rechtstreeks uit de playlist waarnaar ik luisterde toen ik aan het schrijven was. Ook als ik samen met Simon Pegg aan een script werk, moet de muziek juist zitten om in de zone te komen. Het is straf hoeveel impact muziek heeft op je verschillende moods.

Edgar Wright (links) en Ansel Elgort op de set van Baby Driver: 'Ik had als kind zelf last van tinnitus.'
Edgar Wright (links) en Ansel Elgort op de set van Baby Driver: ‘Ik had als kind zelf last van tinnitus.’

Baby gebruikt verschillende iPods voor al die verschillende moods. Jij ook?

Wright: Ik heb er slechts eentje. Zo’n iPod Classic voor als ik aan het werk ben of ga sporten. Ik ben echt doodsbang voor de dag dat dat ding er de brui aan geeft. Ik mag er niet aan denken dat ik muziek op mijn smartphone moet beluisteren. Er is dan altijd wel iets dat de muziek verstoort: je krijgt plots een oproep en weer wat later valt de bluetooth onverwachts uit. Nee, ik hoop dat mijn oude iPod het nog lang uithoudt, want zonder ben ik verloren.

Hecht jij evenveel waarde aan de playlist in de wagen als Baby?

Wright: Dat hangt ervan af. Tijdens mijn roadtrip door de VS had ik een heel systeem bedacht om de juiste muziek op de juiste plek te kunnen ontdekken. Ik had mezelf opgelegd om in elke Amerikaanse staat die ik doorkruiste naar plaatselijke artiesten te luisteren. Dat was ongelooflijk interessant, vooral omdat ik toen veel countrymuziek te horen kreeg waar volgens mij nooit iemand naar luistert. (lacht)

De States zijn een belangrijke inspiratiebron, maar toch is Baby Driver nog maar je tweede Amerikaanse productie. Je werkte wel nog aan de Marvelfilm Ant-Man (2015), maar dat project verliet je wegens creatieve meningsverschillen. Heeft die ervaring Baby Driver beïnvloed?

Wright: Na die toestanden wist ik zéker dat ik Baby Driver moest maken. Het was belangrijk voor me dat mijn volgende film opnieuw helemaal van mezelf zou worden, met een verhaal dat ik zelf geschreven had en ook zelf zou regisseren. Ik ben niet tegen het verfilmen van andermans script, maar er is geen groter genot dan je eigen film te schrijven en te regisseren. Als ik na Ant-Man iets geleerd heb, is het wel dat.

Baby Driver

Nu in de bioscoop.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content