‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’: deze keer is het Chicken: Impossible

In de al te langverwachte sequel op Chicken Run dreigt de apocalyps in een fastfoodemmer. ‘Stel je een wereld voor waarin iedereen je lekker vindt.’

Drieëntwintig jaar geleden waren gekleide kippen een bioscoopsensatie. Aardman Animations kon destijds al op aardig wat fans rekenen met de kortere avonturen van Wallace en Gromit, maar met Chicken Run waagde de claymation-studio zich voor het eerst aan een langspeler. Met oorlogsklassieker The Great Escape als te parodiëren voorbeeld maakten regisseurs Nick Park en Peter Lord van een stel legkippen hun even onwaarschijnlijke als hilarische heldinnen, onvermoeibaar in hun pogingen om te ontsnappen van de Tweedy-boerderij, waar je de pan wachtte zodra je geen ei meer kon leggen.

Chicken Run bracht meer dan 227 miljoen dollar op, nog steeds het record voor een stop-motionfilm. De enige reden dat de actiekomedie niet aan de haal ging met de Oscar voor beste animatiefilm, is dat die er pas in 2002 kwam, na hommeles omdat Chicken Run zo schandalig over het hoofd was gezien.

Dit keer breken de kippen niet uit maar in.

Je zou verwachten dat Aardman er als de kippen bij was om een vervolg te maken, maar dat heeft dus 23 jaar op zich laten wachten (en je hebt er nu een Netflix-abonnement voor nodig). ‘Dat lijkt belachelijk lang,’ knikt regisseur Sam Fell, die het van Park en Lord overnam, ‘maar kleianimatie vreet sowieso tijd. Ik heb zes jaar aan Chicken Run: Dawn of the Nugget gewerkt. Bovendien is Aardman geen grote studio die meerdere langspelers tegelijk ontwikkelt. Ze bekijken het film per film. Na Chicken Run wilden ze destijds liever een Wallace & Gromit-film maken. Over een vervolg op Chicken Run werd daarna wel gepraat maar de ideeën werden nooit goed genoeg bevonden. De premisse van de eerste Chicken Run was briljant in haar eenvoud: The Great Escape met kippen. Iedereen begrijpt dat, iedereen houdt van The Great Escape en de kippen maken het grappig. Het was lang zoeken naar iets dat even goed is. Uiteindelijk bedachten Nick en Peter: dit keer breken de kippen niet uit maar in.’

En daarvoor was niet The Great Escape het referentiepunt, maar spionagespektakels als Mission: Impossible en de Bondfilms. ‘We wilden vermijden dat Dawn of the Nugget een doorslagje werd en zochten naar een nog grotere, gemenere uitdaging voor de kippen. Wat is nog erger dan Tweedy Farm? We kwamen uit bij de industriële landbouw en voedselproductie die in de vroege sixties uit de VS overgewaaid kwamen. We wilden een plek waar het voor de kippen héél moeilijk inbreken is en stelden ons ’s werelds eerste nuggetfabriek voor, voorzien van indrukwekkende verdedigingsmechanismen en veiligheidsmaatregelen om het recept geheim te houden. Kippen als actiehelden in een kraakfilm, Chicken: Impossible als het ware! Aan het hoofd van zo’n fabriek kon een slechterik staan met een duivels plan voor een dawn of the nugget, een apocalyps van de hele kippensoort. Vandaar de makeover van Mrs Tweedy als een Bondslechterik.’

Een opvallend verschil met veel Amerikaanse animatiefilms is dat Aardman zijn kakelende actiechicks een heel luguber lot durft voor te spiegelen. ‘Het was een van mijn eerste vragen toen Nick en Peter me inschakelden: gaan we nog steeds met de dood dreigen? Ze aarzelden niet. Die pikdonkere dreiging maakt het net makkelijker om intens mee te leven met de kippen. Stel je maar eens een wereld voor waarin iedereen je lekker vindt. Het is lichtjes taboe maar het zit in het hart van onze film: de kippen dreigen allemaal te eindigen als nuggets. Je ziet zelfs één kip in een emmer nuggets veranderen. Maar we houden het grappig en speels en steken er zoveel ingenieuze uitvindingen in dat niemand daarover valt.’

Fell is na zijn research over de pluimvee-industrie zelf wel vegetariër geworden. ‘Er wordt hier in de kantine nog elke woensdag kip geserveerd,’ lacht hij, ‘maar ik pas voortaan.’