Yves Saint Laurent was geen heilige leert Bertrand Bonello’s mooie maar oppervlakkige biopic over het leven van de Franse sterontwerper.
Perfect gesneden, vol originele ideeën, rijk aan details en prachtig om te zien: wat indertijd gold voor de innovatieve creaties van mode-icoon Yves Saint Laurent, geldt ook voor deze niet-geautoriseerde biopic over diens leven vol seks, drugs en haute couture.
Alleen boort de film – die gelukkig stukken interessanter en cinematografischer is dan de officiële biografie van een paar maand geleden – nooit veel dieper dan het impeccable oppervlak en krijg je slechts bij flitsen te zien wie de geniale maar wufte, pillenslikkende, kettingrokende, labiele en er vrolijk op los neukende dandy (met de nodige maniertjes maar nooit te nichterig vertolkt door Gaspard Ulliel) achter het befaamde brilmontuur nu echt was.
Bovendien is het voor regisseur Bertrand Bonello’s doorgaans subversieve doen – herinner u het verontrustende transgenderdrama Tiresia, of de fraaie hoerenkoterijkroniek L’Apollonide – een behoorlijk klassieke bedoening, met weliswaar een paar kinky, bevreemdende en/of decadente scènes (zelfs YSL’s lievelingshond gaat ten onder aan de pillen en de drugs) maar toch vooral het soort flashback- en forward-episodes die je van een kunstenaarsbiopic verwacht.
De soms genereuze, soms gemene manier waarop Saint Laurent omgaat met zijn personeel; zijn open en dubbelzinnige relatie met minnaar en manager Pierre Bergé (Jeremie Renier, met nepbaard), zijn bezoeken aan nachtclubs en gay-scharrelplekken, de eenzame maar gelukzalige momenten achter zijn tekentafel … alle ups, downs and in-betweens passeert de prachtig aangeklede, zwierig in beeld gezette en op perfect passende sixties- en seventiesmuziek gezette retrorevue, maar meer zit er, ondanks de epische speelduur, niet in en het deja-vu spook loert af en toe om de catwalk.
Pret-à-porter cinema, met hier en daar een paar toetsen haute couture, quoi.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier