Kameraad Ken Loach brengt een warmhartig maar te demonstratief eresaluut aan de Ierse communist James Gralton in de periodefilm Jimmy’s Hall.
Even zag het er naar uit dat de achttiende fictielangspeler van Ken Loach – 77 inmiddels – zijn allerlaatste ging worden, maar volgens recente berichten lijkt de Britse kitchensinkveteraan daar inmiddels alweer op terug te komen. Minder twijfels heeft Loach over zijn politieke engagement want net als Kes, Raining Stones, Land and Freedom, Sweet Sixteen en zo ongeveer elke film die Loach inblikte is ook Jimmy’s Hall is een duidelijk rood gekleurd staaltje cinema, dat zich dit keer afspeelt in het Ierland van de jaren dertig. Daar maken we kennis met Jimmy Gralton, een charismatische working class hero die een danszaal opricht waar feestjes worden gehouden, ambachten onderwezen, boeken gelezen – activiteiten die de lokale, katholieke kerk, die bang is zieltjes te verliezen aan de duivelse communisten – maar niks vindt.
Wat je krijgt is een warmhartig, jazzy, fraai gefilmd en soepel geritmeerd kostuumdrama waarin Loach zijn technisch meesterschap demonstreert maar inhoudelijk te vaak en te opzichtig in de preekstoel kruipt. Wat gold voor zijn eerdere, Ierse, op feiten gebaseerde kostuumdrama The Wind that Shakes the Barley – waarmee hij indertijd enigszins verrassend de Gouden Palm won – geldt dan ook in nog grotere mate voor Jimmy’s Hall.
Met name: dat de antiklerikale, anticonservatieve moraal er met hamer en sikkel wordt ingeramd, terwijl de sociaal-politieke feiten en onrechtvaardigheden – de powers that be legden Gralton en de zijnen met geweld en intimidatie het zwijgen op en Jimmy werd eind jaren dertig zelfs naar Amerika gedeporteerd – voor zich spreken. Als Red Ken straks toch nog een film maakt, dan graag meer Loach en minder Laverty, zijn scenarist die te vaak de sloganeske spindoctor uithangt.
Dave Mestdach
