Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

'The Neon Demon' van Nicolas Winding Refn, hier met voormalig kindsterretje Elle Fanning. © gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

De rode lopers zijn uitgerold voor wat alweer een fameuze editie van het filmfestival van Cannes beloofd te worden, tot nader order het belangrijkste ter wereld. Onze monsieur cinéma Dave Mestdach selecteerde tien titels die elk cinefiel hart nu al sneller doen slaan.

The Last Face (Sean Penn)

In competitie – nog geen releasedatum

Als acteur gaat hij wel eens over the top – desnoods full retard – en als privépersoon durft hij soms in de preekstoel te kruipen of met Mexicaanse drugsbaronnen te bellen, maar achter de camera heeft Sean Penn zich altijd al weten te beheersen.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

In zijn vijfde film als regisseur – na de positief onthaalde indies The Indian Runner (1991), The Crossing Guard (1995), The Pledge (2001) en Into the Wild (2007) – volgt Penn het wel maar vooral het wee van een hulpverleenster (Charlize Theron) en een arts (Javier Bardem) die verliefd worden op elkaar, maar al gauw ondervinden dat het door een burgeroorlog geteisterde Liberia, waar beiden werkzaam zijn, niet meteen de geschiktste plek is voor romantische tête-à-têtes.

Voor de gossipliefhebbers onder u: Penn ging zijn politiek en postkoloniaal beladen romance vorig jaar draaien in Zuid-Afrika, het geboorteland van zijn toenmalige verloofde Charlize Theron, die hem na de opnames evenwel dumpte. Benieuwd wat dat straks op de rode loper geeft.

Neruda (Pablo Larraín)

Quinzaine des Réalisateurs – nog geen releasedatum

Nadat ze eerder samen dictator Pinochet in de poppolitieke mediasatire No (2012) onder de knoet hadden gekregen, slaan de Chileense regisseur Pablo Larraín en de Mexicaanse hunk Gael García Bernal opnieuw de handen in elkaar om een besmeurde brok Chileense geschiedenis op het witte doek te brengen. Dit keer keren ze terug naar 1946, een jaar waarin de Koude Oorlogskoorts ook Zuid-Amerika doet rillen. Bernal mag als politie-inspecteur de jacht inzetten op dichter, schrijver, communist en latere Nobelprijswinnaar Pablo Neruda (Luis Gnecco), die een arrestatiebevel aan zijn broek gesmeerd krijgt na felle kritiek op het rechtse bewind. Larraín, die nooit een schandaal of heikel thema uit de weg gaat, nagelde vorig jaar nog de hypocrisie van de katholieke kerk aan het kruis in het broeierige El Club, en heeft ondertussen ook zijn eerste Amerikaanse film ingeblikt: de biopic Jackie, waarin Natalie Portman het sixtiesmantelpakje van presidentsvrouw Jackie Kennedy aantrekt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

I, Daniel Blake (Ken Loach)

In competitie – nog geen releasedatum.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

Na zijn vorige film Jimmy’s Hall (2014) liet zijn producente nog uitschijnen dat Ken Loach zijn immer geëngageerde véritécamera aan de haak zou hangen, maar dat was duidelijk buiten de onvermoeibare, inmiddels 79-jarige rooie rakker gerekend. Dit keer werpt de maker van sociale uppercuts als Cathy Come Home (1966), Kes (1969), Raining Stones (1993), Sweet Sixteen (2002) en Gouden Palm-laureaat The Wind That Shakes the Barley (2006) de barricades op voor een meubelmaker die op zijn 59e na een arbeidsongeval in een tehuis voor daklozen dreigt te belanden, maar de krachten met een alleenstaande moeder van twee besluit te bundelen om zich uit de bureaucratische welzijnsjungle te knokken. Something’s rotten in the state of England, en laat het aan de ervaren handen van Loach om daar opnieuw een straf staaltje kitchen sink-cinema uit te puren.

American Honey (Andrea Arnold)

In competitie – nog geen releasedatum.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

Naar slechte gewoonte is het ook dit jaar speuren naar vrouwelijke regisseurs op de Croisette, maar dat houdt de Britse Andrea Arnold gelukkig niet tegen, no, ma’am! In haar eerste film op Amerikaanse bodem trekt Arnold, die in Cannes al twee keer de Juryprijs won – in 2006 met de traumathriller Red Road en in 2009 met het tienerportret Fish Tank – door de Midwest, met als gids een getroebleerd tienermeisje dat het losbandige promoteam van een reismagazine vervoegt. Fasten your seatbelts voor een energiek geschoten roadmovie vol kolkende hormonen, wilde feestjes, bittere ontnuchteringen en andere jeugdige excessen, met de van straat geplukte debutante Sasha Lane als girl gone wild met dienst, en bijrollen voor Shia LaBeouf en Riley Keough, kleindochter van Elvis Presley. Shake, rattle and roll!

The BFG (Steven Spielberg)

Buiten competitie – vanaf 20/7 in de bioscoop.

Dit jaar zou de Welshe bestsellerauteur Roald Dahl, die in 1990 overleed, precies honderd jaar geworden zijn. Om die verjaardag in stijl te vieren, komt eeuwig kind Steven Spielberg aanzetten met een verfilming van The BFG, een van de beroemdste sprookjes die ooit uit Dahls vaak lugubere koker zijn geslopen. Daarin wordt een jong weesmeisje uit haar bed geplukt door de Grote Vriendelijke Reus, die in tegenstelling tot zijn gemene soortgenoten mensen oppeuzelen maar niks vindt. Mark Rylance, de Russische spion uit Spielbergs Koude Oorlogsthriller Bridge of Spies (2015), mag met de hulp van motion capture zijn lijf en stem lenen aan de eenzame reus. De Weta Workshop van Spielbergs Tintin-kompaan Peter Jackson wekte Dahls magische universum met de nodige bits en bytes tot leven.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Baccalauréat (Cristian Mungiu)

In competitie – nog geen releasedatum.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

Negen jaar geleden won Cristian Mungiu verrassend maar terecht de Gouden Palm met zijn beklemmende abortusdrama 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, om daar vijf jaar later al heel wat minder verrassend maar minstens even terecht de prijzen voor beste scenario en actrice aan toe te voegen met zijn intense kloosterkroniek Beyond the Hills. Dat de Roemeense regisseur andermaal in de competitie zit, hoeft dus niet te verbazen. Baccalauréat is een verhaal over een dokter uit Transsylvanië die zijn tienerdochter klaarstoomt om in het buitenland te kunnen studeren, tot een incident haar en zijn toekomst plots op de helling zet. Festivaldirecteur Thierry Frémaux noemde deze film alvast zijn persoonlijke favoriet. Benieuwd of George Miller en zijn collega-juryleden daar straks ook zo over denken.

Paterson (Jim Jarmusch)

In competitie – nog geen releasedatum.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

Een stachanovist is Jim Jarmusch – goed voor tien langspelers in 35 jaar tijd – nooit geweest, maar dit jaar komt de New Yorkse king of cool, die in Cannes al scoorde met Stranger than Paradise (1984), Mystery Train (1989) en Broken Flowers (2005), zowaar met twéé films naar de Cote d’Azur afgezakt. In zijn fictiefilm Paterson, geproduceerd door Netflix, mag de alomtegenwoordige Adam Driver – of Kylo Ren zoals hij in a galaxy, far far away blijkt te heten – zijn rijzige gestalte lenen aan een dichtende buschauffeur die Paterson heet en in Paterson, New Jersey woont.

In de muziekdocumentaire Gimme Danger doet Jarmusch, die eerder ook al een film aan Neil Young and Crazy Horse wijdde, het verhaal van Iggy Pop en The Stooges uit de doeken, de peetvaders van de punk.

Agassi (The Handmaiden) (Park Chan-wook)

In competitie – nog geen releasedatum.

Wat krijg je als je Hitchcock, Shakespeare, Kafka, Vonnegut, katholiek zondebesef en een scheut sociale satire door de blender haalt, en daar een pikant Koreaans sausje over kiepert? Heerlijk sardonische, exquise genremengelingen als Oldboy (2003), Lady Vengeance (2005), Thirst (2009) of Stoker (2013), en aan die zowel in oost als west gesmaakte en gemarineerde catalogus wil regisseur Park Chan-wook uiteraard graag een vervolg breien. Zijn nieuwste film is gebaseerd op Sarah Waters’ historische misdaadroman Fingersmith, maar Park verruilde de victoriaans setting voor het Korea en het Japan van de jaren 1930. Een rijke erfgename valt daar ten prooi aan een clevere en sensuele dievegge die bij haar als dienstmeid aan de slag gaat. Verwacht u aan de nodige lesbische en criminele intriges in korset, terwijl Park al zijn stokpaardjes – schuld, erotiek en wraak – andermaal in elegante galop berijdt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

The Neon Demon (Nicolas Winding Refn)

In competitie – vanaf 15/6 in de bioscoop.

Na de machoparabels Drive (2011) en Only God Forgives (2013) doet de Deen Nicolas Winding Refn voor de derde keer een gooi naar Gouden Palm, dit keer zonder – sorry, dames – zijn fetisjacteur en goudhaantje Ryan Gosling. In zijn zevende langspeler duikt NWR in het decadente modewereldje van Los Angeles. Hij volgt een wannabe-topmodel (voormalig kindsterretje Elle Fanning) dat, omringd door obsessieve fashionista’s, al gauw grotere zorgen aan haar mooie hoofdje heeft dan de juiste verzorgingscrème kiezen. Deze keer dus geen gewelddadige macho’s maar krengen op naaldhakken, in een huiverballade die losjes geïnspireerd blijkt door het leven van Elizabeth Báthory, de beruchte 16e-eeuwse gravin annex massamoordenares, en waarvoor Refn niet alleen de Vogue-catalogus maar ook Suspiria (1977), Valley of the Dolls (1967) en The Texas Chain Saw Massacre (1974) bestudeerde. Haute-couturecinema met een diabolisch strikje rond.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Dog Eat Dog (Paul Schrader)

Quinzaine des Réalisateurs – nog geen releasedatum.

Lange tijd werd gefluisterd dat Martin Scorsese, precies veertig jaar na zijn Gouden Palm voor Taxi Driver, naar de Croisette zou afzakken met zijn nieuwe film, het Jezuïetendrama Silence. Uiteindelijk is het niet Marty maar wel zijn buddy Paul Schrader – scenarist van Taxi Driver en Raging Bull (1980), en regisseur van American Gigolo (1980) en Mishima (1985) – die een selectie wist te scoren.

Cannes à la carte: 10 films die elk cinefiel hart sneller doen slaan

In de Quinzaine mag de New Hollywood-veteraan zijn negentiende langspeler presenteren, een misdaaddrama naar de gelijknamige roman van ex-bajesklant Edward Bunker. Nicolas Cage en Willem Dafoe lenen hun karakterkoppen aan twee net vrijgelaten criminelen die een laatste grote slag willen slaan, maar niet alleen met de flikken maar ook met hun eigen, innerlijke demonen af te rekenen krijgen. Benieuwd of Schrader – altijd op dreef als hij iets mag doen met outsiders, schuld en boete – eindelijk nog eens zijn vroegere vorm hervindt. En in welke spasmes Nic Cage zijn gezicht nu weer trekt, dat natuurlijk ook.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content