Bond-babes Monica Bellucci en Léa Seydoux: ‘James Bond is de ideale vent, hij bestaat namelijk niet’

Van Honey Ryder over Pussy Galore, Holly Goodhead en Xenia Onatopp tot Strawberry Fields: borsten en billen hadden de Bondgirls altijd al, maar in Spectre hebben ze ook brains en branie – én minder heerlijk idiote namen. Handen hoog voor Monica Bellucci en Léa Seydoux, twee moordwijven in alle betekenissen van het woord.

GEBOREN

30 september 1964, in Città di Castello, Italië.

NATIONALITEIT

Italiaanse.

ACHTERGROND

Bellucci flaneerde al op haar zestiende op de catwalks van Milaan en Parijs, en scoorde in 1990 haar eerste rolletje, in de tv-film Vita coi figli. Van 1999 tot 2013 was ze getrouwd met de Franse acteur Vincent Cassel, met wie ze twee dochters heeft, Deva en Léonie. La Bellucci spreekt Italiaans, Frans, Engels en Spaans, en woont afwisselend in Londen, Rome en Parijs.

BEKENDSTE WAPENFEITEN

In 1992 haalde Francis Ford Coppola haar naar Hollywood als een van de bruiden van Vlad de Spietser in zijn barokke Bram Stoker’s Dracula. Sindsdien duikt Bellucci sporadisch op in Amerikaanse producties – als cyberbabe in The Matrix Reloaded (2003) en The Matrix Revolutions (2003) of als heilige hoer Maria Magdalena in The Passion of the Christ (2004) – al blijft Europa haar favoriete actieterrein. In Italië voerde Guiseppe Tornatore haar op als de sensuele Siciliaanse schoonheid Malèna (2000). In Frankrijk flankeerde de Italiaanse vamp haar toenmalige beau Vincent Cassel in L’appartement (1996) en de schandaalhit Irréversible (2002).

HAAR ROL IN SPECTRE

Lucia Sciarra, vrouw van maffioso Marco Sciarra, die door toedoen van 007 weduwe wordt, waarna de twee – verbonden door het lot en een mistig geheim uit het verleden – elkaar in Rome ontmoeten. Bellucci was vijftig toen ze de film maakte, wat van haar de oudste Bondgirl maakt, een eer die tot nu toe was weggelegd voor Honor Blackman, 38 toen ze Pussy Galore speelde in Goldfinger (1964).

OVER BOND

‘Werken met Sam Mendes, deel uitmaken van de franchise en in de voetsporen treden van al die geweldige Bondladies is een hele eer. Welke vrouw wil er nu niet verleid worden door James Bond? Hij is de geweldigste vent die er is. Waarom? Omdat hij niet bestaat. (lacht) Ik zeg Bondladies omdat ik Bondgirls te beperkend vind. En omdat ik geen meisje meer ben. Ik ben 51 en moeder van twee prachtige dochters. Ik ben de eerste Bondwoman, zo je wilt. Ik vind het mooi dat Bond mee is geëvolueerd met zijn tijd. Eindelijk heeft hij ook eens een ouder lief. Deze rol is revolutionair, en een voorbeeld voor alle vrouwen. Vrouwen van vijftig kunnen nog altijd verleidelijk zijn. Maar in de wereld van Hollywood, waar ik nooit deel van uitgemaakt heb, hebben zelfs de mooiste en beste actrices het lastig om na hun veertigste nog sterke of sexy rollen te vinden. In Europa heb je dat gelukkig veel minder. Kijk maar naar Isabelle Huppert, Catherine Deneuve, Charlotte Rampling en al die andere grote actrices. Dat zijn rolmodellen voor mij.’

OVER SPECTRE

‘Ik geloofde het eerst niet toen mijn agent me vertelde dat men mij wilde voor de nieuwe Bondfilm. Ik vroeg hem: ‘Als wat? Als M? Als opvolgster van Judi Dench?’ Men had mij twintig jaar geleden al een keer gevraagd, maar toen paste het niet, of ik durfde niet. Ik weet het niet eens meer. Maar zo zie je maar: tomorrow never dies (Bellucci moest de rol van Paris Carver in de gelijknamige Bondfilm indertijd overlaten aan Teri Hatcher, nvdr.). Ik doe sowieso alles traag. Wat wil je? Ik ben Italiaanse. Ik was veertig toen ik voor de eerste keer moeder werd. En vijftig toen ik voor het eerst James Bond kuste. Hoe dat voelde? (zingt) Don’t talk about sex, baby. Don’t talk about you and me. ‘

GEBOREN

1 juli 1985, in Parijs, Frankrijk.

NATIONALITEIT

Franse.

ACHTERGROND

Bleke Léa is een dochter van zakenmagnaat Henri Seydoux en filantrope Valérie Schlumberger. Aanvankelijk wilde ze operazangeres worden, maar naar eigen zeggen deden verlegenheid en verliefdheid – haar eerste lief was een acteur – haar van idee veranderen. In 2006 debuteerde de Parisienne in de tienerkomedie Mes copines . Ze bouwde ook een succesvolle carrière als model uit en werd het sexy gezicht van Prada.

BEKENDSTE WAPENFEITEN

Hoewel ze pas dertig is, stond Seydoux al op sets van Woody Allen (Midnight in Paris), Quentin Tarantino (Inglourious Basterds) , Ridley Scott (Robin Hood) , Brad Bird (Mission:Impossible – Ghost Protocol) en Wes Anderson (The Grand Budapest Hotel) , al maakt ze ook graag tijd voor Europese filmauteurs. Voor Christophe Honoré in La belle personne, voor Raúl Ruiz in Mistérias de Lisboa, en voor Abdellatif Kechiche, die haar de lesbische liefde liet ontdekken in La vie d’Adèle, waarvoor ze in 2013 samen met Kechiche en cohoofdrolspeelster Adèle Exarchopolous de Gouden Palm kreeg. Momenteel is Seydoux te zien in The Lobster, een absurde tragikomedie van Yorgos Lanthimos.

HAAR ROL IN SPECTRE

Madeleine Swann, psychiater in een privékliniek in de Alpen, maar ook dochter van Mr. White, het mysterieuze brein van de misdaadorganisatie Quantum en mogelijk lid van Spectre. Haar naam knipoogt naar Marcel Prousts roman Du coté de chez Swann, waarin een personage zich zijn verleden tracht te herinneren terwijl hij madeleinegebakjes eet.

OVER BOND

‘Ik was aanvankelijk heel onzeker. Ben ik Bond wel waard? Ben ik wel knap genoeg? Zou ’s werelds gevaarlijkste, meest sexy spion wel omkijken naar een meisje als ik? Ik vind mezelf wel oké, maar geen evidente schoonheid zoals Monica Bellucci. Als zij de kamer binnenkomt, kun je je ogen niet van haar afhouden. Gelukkig is mijn personage geen typische Bondgirl. Ze is intenser en complexer. Het is geen popje dat Bond eerst wil doden, daarna met hem in de koffer duikt en in de volgende scène wordt vermoord door de slechterik. Dat gaf me iets om me aan vast te klampen. Dat, en Daniel Craigs stoere lijf, natuurlijk. Ik was eerst zo nerveus om hem te kussen, maar toen ik merkte dat hij dat ook was, dacht ik: who cares? Kom hier, James! Actie! (lacht)‘

OVER SPECTRE

‘Ik heb toegezegd toen het script nog niet af was. Sam Mendes wilde nog verschillende scènes herschrijven. Maar ik wist: zo’n kans krijg ik maar één keer. Films als deze zijn heel technisch, heel gestructureerd. Voor La vie d’Adèle draaide de camera constant, mocht je improviseren en wist je amper wanneer er “actie” en “cut” geroepen werd. Op deze schaal kan dat niet. Daarvoor kost elk shot te veel. Maar ik werk graag op die manier. Het geeft je een vangnet. Zekerheid. Mijn eerste auditie was wel vreselijk. Ik was mijn tekst vergeten omdat ik zo nerveus was. En een beetje dronken. Het was ’s morgens vroeg, ik had niet ontbeten en een biertje gedronken. Gelukkig mocht ik het van Sam een dag later nog eens overdoen, en toen ging het beter. Ik ben altijd verlegen geweest, en zelfs al heb ik ondertussen wat ervaring, dat is niet veranderd. Wat wil je ook? Het is Sam Mendes. En James Bond. Die krijgt alle meisjes, toch?’