Biopic ‘Rocketman’ is een artificiële, maar entertainende popoperette over Elton John

Rocketman © GF
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Dexter Fletcher fabriceerde een biografische musical over Sir Elton John. De prent over het verlegen jongetje dat het tot megalomane rockdiva schopte zit vol prefabsentiment, maar toont ook hoe goed sommige van zijn songs eigenlijk zijn.

Na Freddie Mercury in Bohemian Rhapsody is het nu de beurt aan die andere, Britse glamrocknicht Elton John om door de Hollywoodmangel te worden gehaald. En ook al krijgt die in Rocketman een betere behandeling: ook zijn biopic is er één die zo fake oogt als zijn pruik, en zo over-the-top als zijn brillen en plateauzolen.

Gelukkig gaat het dit keer niet om een muzikale biografie maar om een biografische musical waarbij de jonge Elton – een degelijke imitatieshow van Taron Edgerton – om de zoveel minuten in één van zijn songs uitbarst, en wat het artificiële van de hele Hollywoodentreprise stukken beter blijkt te zitten.

Pompeuze prefabsentimentjes en rondlopende pruiken waar acteurs onder blijken te zitten bij de vleet .

Bovendien wordt er een stuk minder hypocriet gedaan in deze emotioneel dik aangezette, royaal met glitter en glamour besprenkelde, en officieel door Sir Elton goedgekeurde biopic: de als Reg Dwight ter wereld gekomen songsmid was van in zijn tienerjaren homo en ontpopte zich later in een seks-, shop- en coke-verslaafde met daddy-, mommy- en boyfriend-issues, die hier zo fel uitgerokken worden als de vibrato’s en violen in zijn songs.

De songs van Elton John krijgen allemaal een kleurrijke, maar goed gechoreografeerde en kwiek uitgevoerde musicalversie

Pompeuze prefabsentimentjes en rondlopende pruiken waar acteurs onder blijken te zitten bij de vleet dus, en dat allemaal zo gladjes geknipt dat je amper een dramatische craquelure kunt spotten, maar het voordeel van de schmaltzparade is dat die extra in de verf zet hoe goed sommige Elton John-songs eigenlijk wel zijn. Saturday night’s alright for fighting, Rocketman, The Bitch is back, Sorry seems to be the hardest word … ze krijgen allemaal een kleurrijke, maar goed gechoreografeerde en kwiek uitgevoerde musicalversie, om samen een superficiële maar best entertainende popoperette te vormen over een verlegen jongetje dat het tot megalomane en decadente rockdiva schopte, en zijn eigen ondergang aan roem, exces, coke en foute vriendjes zowaar overleefde.

He’s still standing, yeah, yeah, yeah!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content